Op zoek naar code ‘blij’

Een week of twee geleden las ik in De Standaard een artikel over de befaamde coronabarometer. Dit was luttele dagen voor die naar code geel zou overschakelen. De kop luidde als volgt: “Waarom vrijheid nog geen blijheid is“. In het stuk wordt dieper ingegaan op de zogenaamde pandemic hangover: de kater na corona.

Een kater, maar dan anders

Een kater is mij onbekend, maar wanneer het op corona aankomt, is dat toch wat anders. Ik ben moe, heel moe. Blijkbaar is dit fenomeen niet zo uitzonderlijk. Twee jaar van overleven, het doet wat met een mens. De euforie over het rijk der vrijheid is dan ook ver te zoeken.

Natuurlijk ben ik blij dat ik maskerloos door het leven kan. Of naast een collega kan gaan zitten zonder na te denken. Ik kijk ook uit naar het avondje Bear’s Den, begin mei in de AB.

Hoe twee weken twee jaar werden

Echter, de vermoeidheid overheerst. Morgen is het twee jaar geleden dat we een eerste keer in lockdown gingen. Ik herinner me nog goed hoe ik week één helemaal zag zitten. Tuurlijk, we zouden even twee weken doorbijten en dan was die pandemie wel weer weg. Twee weken werden twee jaar. Misschien langer, mijn glas is niet altijd halfvol. Na een week werd het duidelijk dat ik de combinatie van alles helemaal overschat had. Ik sleepte me door de dagen die weken werden die maanden werden. In de zomer lonkte een “het is voorbij”-gevoel.

We deden van staycation en voor we het goed en wel beseften, was er die tweede golf. Ik goot mijn glas nog even halfvol, maar begin 2021 ging het licht helemaal uit. Er nog maar aan terug denken, brengt opnieuw tranen.

Op zoek naar rust

Twee jaar van schakelen en naar adem happen: het doet wat met een mens. Na een werkdag ben ik tegenwoordig volledig uitgeblust. Concentratiestoornissen? Ik ken er alles van. Mijn bijberoep hou ik bewust op een laag pitje en Emma gaat twee keer per maand ook op woensdag naar de opvang. Dat laatste schakel ik misschien nog een niveau hoger want ik merk dat ik op mijn tandvlees blijf zitten. Ik blijf vermoeid want ik vind helemaal geen rust.

Ik kijk uit naar de zomer en hoop op beterschap: dan hebben we twee weken vakantie in Frankrijk gepland. Het hoofd toch (gedeeltelijk) leeg, hoop ik. Een zoveelste golf in het najaar: daar durf ik nog niet eens aan denken.

Uiteraard besef ik ook dat die twee jaar ook maar één factor is. De andere is het zorgouderschap. Iets waar ik al begin 2020 mee worstelde en alleen maar in proportie toeneemt. Het najaar en 2023 worden moeilijk want mijlpalen zullen hier ontbreken.

Code zwart

Deze week was moeilijk. Veel tranen, code geel is een stukje blijheid, maar vooral veel verdriet. Voor Emma is het immers nog steeds code zwart. Zij moet nog elke dag op maskers kijken want haar school valt onder zorgsector. Dat valt mij enorm zwaar. Het idee dat er zelfs geen volgende code is en dat we in het najaar wellicht opnieuw naar dergelijke situatie gaan…. Al die gemiste kansen voor haar. Ook al is ze zo vrolijk en blijf, wij weten wat ze mist en zo is code ‘blij’ heel veraf.

Over mooie herinneringen

Voor wie bovenstaande gevoelens herkent: in deze blogpost verwerk ik een tip uit het laatste nummer van Flow. Zoals je wel kan opmaken uit wat ik schrijf: ik heb het moeilijk om de tranen te verbijten bij het denken aan de voorbije twee jaar. Daarom doe ik deze oefening: ik ben door mijn foto’s uit die periode gegaan en heb leuke herinneringen geselecteerd. Deze staan nu in deze blogpost als tegengewicht.
Om te verwerken wat was en is.

*noot: alsnog tien foto’s uit 2021 geselecteerd want daar was het al van kiezen en verliezen. De oefening was dus best waardevol.

4 replys to Op zoek naar code ‘blij’

  1. Het was dan ook een bijzonder uitdagende periode. Zelf ben ik er blij met de terugkeer van de vrijheid, waardoor we hopelijk dit jaar op reis kunnen. Maar het tempo gaat overal weer omhoog, terug op kantoor moeten werken,… Dat alles valt me zwaar en ik merk dat ik snel overprikkeld ben. Hopelijk vinden we allemaal weer een beetje onze draai.

  2. Zorgouderschap mag nooit onderschat worden. Vroeger woonde in ons gezin een tante die haar leven lang een kind van drie bleef. Ik weet heel goed welke invloed dat op ons gezin heeft gehad, hoeveel geregel om de juiste opvang (dagcentrum en toen mijn ouders er niet meer waren en zij ook bejaard, een permanent verblijf). Mijn moeder was huisvrouw, jij doet alles nog bovenop de job. Je zou voor minder moe zijn denk ik dan.
    Bij de vrijwillige job moeten wij nog altijd met mondmaskers werken (wel horeca maar binnen een WZC). Ik vind het nu niet erg, omdat ik heilige schrik heb om nog besmet te worden in de komende dagen. Op 22/3 vertrek ik op fietsreis en deftig reizen is van 2019 geleden door de pandemie.
    Hopelijk mogen we al die miserie eens definitief achter ons laten, het heeft nu al lang genoeg geduurd!

  3. Wat zit jouw post er boenk op zeg. Ik snap je helemaal. Hier overheerst ook vooral vermoeidheid, absoluut geen blijheid. Enerzijds doordat ik de voorbije twee jaar ook serieus onderschat heb, anderzijds door een aantal pijnpunten bij mezelf die de afgelopen tijd pijnlijk duidelijk geworden zijn. Maar heel herkenbaar dus wat je schrijft. Ik duim keihard dat er ook voor Emma gauw wat versoepelingen komen. Want dat moet loodzwaar en moeilijk zijn, voor jullie allemaal. Dikke knuffel! X

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.