Het is de club waar niemand lid van wil zijn. Waar niemand voor kiest. Plots hoor je er toch bij, alleen niet waar je wilde bij horen. Welkom bij de zorgouders.
Nu ik voorgaande zin schrijf, merk ik meteen wat ik gemist heb toen ik aansloot bij die groep. Een warme welkom. Ik schrijf verder in de ik-vorm want het zijn mijn woorden, maar ik spreek wel over ons (gezin). Ik heb mij als zorgouder altijd gesteund gevoeld, maar die eerste momenten zijn eenzaam. Niet goed weten wat dat inhoudt, het besef dat maar langzaamaan binnen sijpelt.
Zorgouders worden ook in de maatschappij vergeten. Het is een fulltime job die erbij komt, zo schreef ik al op sociale media vandaag. Ik deelde er ook iets over binnen mijn professionele netwerk. Na een lange werkdag is het van spelen geblazen en actief bezig zijn. Eens bedtijd voorbij is, komen er vaak nog allerhande paperassen aan te pas. Een checklist voor vakantie of daguitstap. Een volgestouwde rugzak met pampers, reservekleren, drinkbeker en speelgoed. In de tropenjaren is het evident, maar die zouden in ons geval al gepasseerd moeten zijn.
We doen maar door want er is geen andere optie. Gelukkig worden we gezien: Emma kan vaak terecht bij de grootouders en we voelen de warmte in ons netwerk. Een begripvolle werkgever want de werkdag stopt altijd om 16u50.
Toch knaagt het bij momenten: hoe ziet de toekomst er uit? De grootouders hebben een houdbaarheidsdatum en zelf worden we er ook niet jonger op. Bij momenten heb ik het gevoel dat ik er alles uit pers “nu het nog kan”. Aan de andere kant heb ik ook spijt dat ik het allemaal wilde combineren. Ik liep vaak tegen mijn fysieke en mentale grenzen aan. Het was bij momenten kantje-boord. Dan krijg je al vlug het label “veerkrachtig”. Een dubbel gevoel: het is goed voor mij dat ik die veerkracht heb, ja. Anderzijds lijken veel zaken net hierdoor (te) evident. Weet dat het ook hier vaak van schone schijn is.
Als vrouw, dochter, vriendin of collega schiet ik vaak tekort. De energie ontbreekt me meestal om iemand steun te bieden. Nochtans zijn al die relaties gebaseerd op wisselwerking en dat knaagt dan ook weer. Al laat ik het zo veel mogelijk los. Alle energie gaat naar Emma en mezelf. Dat is goed genoeg.
Dag van de zorgouder: een prachtig initiatief van De Ouders vzw en Zorgt voor ons Moeder vzw. Een dag waarop er ook eens aandacht mag zijn voor zij die meestal onder de radar leven.
* Een blogpost met gedachten die niet echt samen hangen. Dat is geen schone schijn, maar het was een lange regenachtige dag met een buitenspeelkind dat ook graag samen speelt.
Ik ben opgegroeid in een gezin waar ook een anders valide tante deel van uitmaakte (een driejarig kind in een volwassen lichaam). Ik snap je zorgen, om nu en later en ik begrijp heel goed wat dagdagelijkse zorg vergt van iemand. Veel bewondering voor jullie. Ik ben er zeker van dat je niets anders dan je stinkende best doet.
Je doet het geweldig, jullie beiden!
Altijd blij als Emma over de vloer komt en een boekenpad maakt. Ik voel je als vriendin helemaal niet tekortschieten, integendeel zelfs 😘
Je schrijft herkenbare dingen voor deze zorgouder: ook wij doen vooral beroep op de grootouders maar de vraag is inderdaad: wat als zij het niet meer kunnen; en ook vraag ik me af: als zij zelf zorg nodig hebben ga ik die dan kunnen bieden? Dus dat gevoel van tekortschieten ken ik zeker ook, temeer daar ik zelf heel wat gezondheidsproblemen heb.