over mij

Wanneer ik over mezelf moet schrijven, zij het in een bio op een online platform of voor een website zoals deze blog, ga ik altijd even piepen bij andere schrijvers. In dit geval bloggers. Daar merk ik vaak één constante op: dat ze het zelf ook niet zo goed weten. Nochtans ken ik mezelf best goed, maar het zal de West-Vlaamse bescheidenheid zijn die me op dit moment de mond snoert (of de vingers stil houdt).

Laat ons beginnen bij het begin: de klassieke voorstelronde. Tot voor enkele jaren pure horror voor mezelf, mijn wangen waren al tomaten vooraleer de ronde startte en hoopte altijd dat ik niet het startpunt was. Ondertussen ben ik wal wat open gebloeid en gaat het meestal als volgt: ik ben Kelly Steenlandt, een zeer frisse veertiger en werk als project manager bij een bedrijf in Brugge. Als ik het niet vergeet, knoop ik daar ook nog vlug het volgende aan: “ah ja, ik ben ook fotograaf, maar wel maar in bijberoep, hoor.”

Het einde van de laatste zin vat ook een stukje van de titel van deze blog samen. Ik vertoef vaak in de schaduw, al zoek ik de laatste vijf tot tien jaar meer en meer het licht op. Dat heeft te maken met mijn draai vinden, in het leven, in mijn leven. Dat is ook waarover ik schrijf. Soms diepgaand, soms kort en krachtig, soms voor de leute, soms over de gewone dingen waarmee ik mijn avonden vul (Netflix dus).

Ik deel het bed met Steven en sinds zeven jaar deel ik ook mijn eten met onze dochter Emma. Tot februari van 2023 deed ik dit ook met Charlie, ons konijn. Hij was maar al te gek van bananen en wist altijd een stukje te veroveren.
De West-Vlaamse tongval beheerst een groot stuk van mijn leven en bracht me begin jaren 2000 naar het internet, die wereldse plek die je zelfs onder de meest desolate kerktoren dag en nacht kan bezoeken. 
Toen al had ik een plekje op dat wereldwijde web waar ik mijn ei kwijt kon, enkele jaren had ik alleen aandacht voor de liefde van mijn leven en in 2011 begon ik opnieuw te bloggen op een keerpunt in mijn leven. In 2016 zei ik het Engels goodbye en schreef verder in het Nederlands. 

De pandemie zette het bloggen op een heel laag pitje, maar kijk, ergens was er toch iets aan het borrelen want op een zonnige dag in 2021 viel mijn euro en wist ik wat mijn nieuwe blognaam ging worden. Geen idee of het nu voor altijd is, dat is zo lang, hé. Met (de juiste) intentie komt een mens ook al ver.

Als project manager/huisfotograaf bij Vanden Broele breng ik brood op de plank en na de werkuren was ik tot voor kort ook freelance fotograaf.

Ik hou van Emma, Steven, Charlie, koffie, uitstelgedrag, koffie, konijnen, fotografie, koffie, boeken, muziek, koffie, Netflix, reizen, de berglucht, rode wijn, pasta, Lays Oven Baked paprika, Londen, Kerstmis, schriftjes, lezen, witte wijn, schrijfgerief, de herfst, een bolognaise, bubbels, Parijs, een heet bad, lijstjes en nog zo veel meer.

Ik zeg geen neen tegen samenwerkingen, maar ben wel heel selectief. Je kan altijd je kans wagen via het contactformulier.