Morgen zijn we welgeteld twee maanden verder na mijn schildklieroperatie. Laat ons dus even nakaarten. Door de medicatie die ik levenslang zal moeten nemen, zal ik de deur natuurlijk nooit helemaal kunnen dichttrekken. Het goede nieuws is wel dat hij op een heel klein kiertje staat.
De ingreep
Fysiek ondervond ik weinig last van de operatie zelf. Echt pijnlijk was het niet te noemen en een dikke 12 uur na de ingreep zat ik alweer in de wagen onderweg naar huis.
Eenmaal thuis heb ik vooral de voorgeschreven rust in acht genomen. Dat was ook nodig want ik was ontzettend vermoeid. Of het nu door de narcose dan wel door hormoonschommelingen kwam, zal ik nooit weten. Ik hou het op een mix van beide. Aangevuld met slaaptekort van de onzekere maanden die eraan vooraf gingen.
Veel slaap op de agenda dus met tussendoor wat tv kijken en lezen. Ik ben quasi meteen wel wat beginnen bewegen in die zin van zeker elk uur rechtstaan en na een weekje ook Emma wat verzorgen. Zo lang ik niet moest heffen, was dit ook geen probleem.
Relatieve rust
Na de ingreep werd ik twee weken thuis geschreven (“relatieve rust” heet dat), maar ik was allerminst uitgerust. Eerder uitgeblust. Ook al kon ik wel al koken en wat lichte taken doen, ik moest elke dag toch een paar dutjes inlassen. Mijn man stuurde me richting de huisarts zodat ik nog een week kon bekomen. Je moet weten dat ik in feite pas op de laatste dagen van die twee weken het resultaat van de biopsie kreeg. Ik had dus wel kunnen rusten, maar het was geen échte rust. De extra week gaf me de ruimte om te bekomen en de voorbije periode proberen een plaats te geven.
Ik ben niet meteen expert in stilzitten en startte de laatste twee weken van april progressief terug op (het werk). Een keuze die ik me niet beklaag omdat het me inzicht gaf in hoe mijn lichaam reageerde. Ik ging ook al eens sporten om te kijken hoe me dat verging en wat mijn hartslag me vertelde.
Eind april had ik een opvolgafspraak bij de endocrinoloog en mijn schildklierwaarden stonden best goed, mits een kleine aanpassing aan de dosis schildklierhormoon.
Ik vermoed dat een cocktail van rust en goed naar mijn lichaam luisteren het beste voorschrift ooit was.
Mijn nieuwe normaal
Dat en een weekje verlof begin mei hebben me meer dan deugd gedaan. We zijn nu twee weken verder en ik heb er ondertussen weer een volledige werkweek opzitten. De dagen worden langer, er is veel licht en zon. Ik voel me goed (al durf ik het bijna niet typen).
Langzaam, maar zeker valt ook mijn lichaam terug in zijn plooi want het heeft serieus afgezien. Medicatie en emo-eten: niet de beste ingrediënten voor het onderhouden van deze kathedraal. Ik ben terug aan het sporten en geniet, maar met mate.
Enkele maanden had ik nooit verwacht bovenstaande te kunnen schrijven, blij dat het vandaag wel kan.
Wat fijn om te lezen dat het genieten weer wat terug is! En dat je goed naar jezelf hebt geluisterd en daar ook naar hebt gehandeld met rust. Ik duim mee dat het zo door blijft gaan : )
Fijn om te lezen, Kelly! Wat een pittige periode heb je erop zitten. Narcose is wel echt een grote boosdoener qua vermoeidheid, maar in jouw geval zal het waarschijnlijk inderdaad een combinatie van alle factoren zijn. Goed dat je zo naar jezelf hebt geluisterd en alles op het gemakje bent beginnen uitproberen. En nu is het genieten er weer wat! Hopelijk blijft het op deze manier wat voortkabbelen 🙂
Wat fijn om te lezen! Want je hebt er best wel een heel pittige periode opzitten. Blijf vooral goed voor jezelf zorgen en genieten! Xxx