Dag op dag 20 jaar geleden kreeg ik een papiertje in mijn handen dat voor velen de weg naar de vrijheid betekent: mijn rijbewijs.
Ik kan amper geloven dat het al zo lang geleden is dat ik doodsangsten uit stond op het rij-examen. Stress en een gigantische hoeveelheid faalangst zorgden er voor dat ik van ‘derde keer, goede keer’ deed. Bon, ik had dus dat begeerde papier op zak. Niet dat ik er zo naar uitkeek, ik was vooral opgelucht dat ik er van af was. Op dat moment in mijn leven voelde ik ook de nood niet om met de wagen te rijden, het waren vooral mijn ouders die mij zo snel mogelijk de baan op wilden. Het is wel frappant dat ik al negentien was toen ik mijn rijbewijs haalde. Mijn theoretisch examen had ik immers op mijn 17de afgelegd en ik heb dus de periode met de “L” aan de achterruit maximaal benut.
The passenger
Eigenlijk rijd ik helemaal niet graag met de wagen. Ik ben stikjaloers op mensen die het ontspannend vinden en voor hun plezier een ritje maken. Een roadtrip? Sign me up! Als passagier welteverstaan. Toen we in 2014 het westen van de VS verkenden, nam ik toch eventjes plaats achter het stuur van onze Ford Mustang. Eventjes, hoor, een ritje van een uur op een traject dat heel rustig was. Op vakantie heb ik welgeteld één keer een stuk van 350km gereden, maar dat was het dan ook. Oh, en een keer l’Alpe-d’Huez opgereden met de wagen, toch al op één vervoersmiddel gelukt.
Angst
Waarom, kan je je afvragen. Het is het één van de meest stresserende dingen die er zijn. Wanneer ik er dieper over nadenk, komt het vooral door andere weggebruikers. Zet mij in de wagen in een desolate omgeving en heel misschien zie ik er toch het rustgevende van in.
Ik ben als de dood voor een (zwaar) ongeval en voor verkeersboetes, ook dat zal er wellicht mee te maken hebben. Eén keer trotseerde ik een immense sneeuwvlaag richting mijn werk. Terug naar huis rijden, heb ik niet gedaan. Wel anderhalf uur klappertandend in de wagen gewacht op de parking van een supermarkt in Brugge doorgebracht. Wachtend op mijn echtgenoot die me uit mijn “benarde situatie” (de batterij van mijn iPhone was bijna leeg) kwam redden.
Dromen mag
Soms droom ik dat ik zo rijk ben dat ik mij een privé chauffeur kan veroorloven zoals de hoofdpersonages in de tv-reeks ‘Succession’. Dat lijkt me de ultieme oplossing: overal naartoe kunnen, maar nooit zelf achter het stuur moeten kruipen. Helaas zal het bij dromen blijven en blijf ik bij elk ritje, hoe kort ook, stress ervaren. Gelukkig heb ik geen beroep waarbij ik veel de baan op moet, of ik reed meteen richting een ongelukkig werkleven.
Ik heb jarenlang met een vrij oude wagen gereden, de wagen dateerde al van mijn periode met de “L”, om jullie maar een idee te geven. Bijna vier jaar geleden kreeg ik een serieuze upgrade en ben ik nog altijd dankbaar voor de verwarming in mijn autospiegels. De liefde voor het autorijden is er wel niet veel groter op geworden, helaas.
Autorijden en ik? Het zal nooit iets worden, vrees ik. Na twintig jaar is de angst nog altijd in die mate aanwezig dat ik er het plezier wellicht nooit van zal inzien.
En, rijden jullie graag met de auto of is het ook vooral “van moeten”?
Ik rijd ondertussen bijna 34 jaar met de wagen en ik ben al een aanzienlijk aantal keer figuurlijk rond de wereld gereden. Ik reed altijd graag en durf ook zeggen goed. Ik kreeg daar letterlijk complimenten over toen ik nog patiëntenvervoer deed.
Sedert ik in Kortrijk woon rijd ik nog amper, want alles is hier op loop/fietsafstand. Ik merk dat ik tegenwoordig een slechte versie van mezelf ben achter het stuur. Ergernis in veelvoud om wat andere chauffeurs doen, files, … ik kan er hoe langer hoe minder tegen.
Door jouw rijbewijs te zien moet ik denken aan de hilarische foto die mijn roze papiertje siert.
Pffff… na twintig jaar vind ik rijden ook nog steeds vreselijk. Jarenlang toch naar werk op en neer, heeeeel veel tijd in files verkwanseld, in angst gezeten als ik de weg niet kende… en hoor ik daar nou een ambulance? Meerdere auto’s versleten, met de raarste mankementen op de Wegenwacht staan wachten, nee, de auto en ik zullen ook nooit vrienden worden. Helaas. Maar ik ben er trots op dat ik nog steeds tóch weer achter het stuur kruip want zo ben ik nooit afhankelijk van anderen.
Ik haat autorijden, voor mij is het ook telkens een stressy gebeurtenis. Ik rijd dat ook zo weinig mogelijk zodat ik elke keer weer meer stress heb als ik moet rijden. Het is ondertussen alweer jaren geleden dat ik met de auto reed. Sinds een paar maanden heb ik een cambio-abonnement maar ik durf er niet aan beginnen. Soms denk ik eraan om nog wat rijlessen te volgen maar denk niet dat het ooit grote liefde wordt tussen de auto en mezelf.
ik rij ook niet graag met de auto, nooit gedaan … saai, ik val in slaap als het lang duurt. Gek genoeg rij ik enorm graag met de moto, alsof ik erop thuis hoor, ik word helemaal zen. Uren kan ik erop rijden, de moeilijkste cols en ik voel me enkel zalig, alsof ik thuiskom. En dit ontdekte ik pas tegen mijn 40ste 🙂
Ik rijd eigenlijk best graag met de auto. Ik heb een hekel aan files en sowieso is de weg bezaaid met idioten waarin ik me opjaag. Maar doorgaans, op een normale dag in normale omstandigheden, kan ik echt genieten van rijden met een fijn muziekje op de radio.