Vanaf het moment dat Instagram gelanceerd werd, wist het mij instant (pun intended) te bekoren. De superlatieven over de eerste posts van mezelf en mijn omgeving: ik herinner me ze nog goed. Nu moet ik even lachen wanneer ik denk aan die foto’s van barslechte kwaliteit met filters die het jaar 2010 uitschreeuwen.
De eerste hoofdstukken zijn mooi: enkel de tech-savvy mensen vinden er hun weg naar terug en het wordt vooral gebruikt als een soort dagboek. Zo ook door mij en nu nog steeds. Via Instagram leerde ik ook heel wat fijne mensen kennen en ontstonden mooie vriendschappen.
Over influencers
Enkele jaren terug is dat toch wat veranderd. Instagram was toen al helemaal mainstream en een hele grote commerciële boel. Ik ging er ook in mee: ik heb mijn cleane en beige feed misschien een paar weken volgehouden. Disclaimer: ik had toen nog geen kind. Een mens kan er zijn dagen mee vullen om die zo te houden.
Daar heb je het al: je dag mee vullen. Dat is wat sommige mensen doen, influencers noemen ze die soort. Die hebben we ondertussen al wel door, die lijken mij ook niet zo gevaarlijk.
Waar dan wel gevaar in schuilt? Hoe men Instagram als een projectie van de realiteit ziet. De app heeft dan wel meer dan een miljard gebruikers, het is nog steeds niet de ganse aardbol en wie een account heeft, doet daar niet altijd iets mee.
Instagram als ijkpunt
Toch zijn we ervan overtuigd dat wat we op Instagram zien een soort van meetpunt is. Ik had het erover met een vriendin die nog eens een reisje wil plannen. Met de kerstdagen was ze thuis gebleven, “maar iedereen was op vakantie geweest”, zo vertelde ze me. Iedereen die ze volgt misschien, maar ik herinnerde er haar aan dat ikzelf ook niet op reis ben geweest en vriendinnen x, y en z ook al niet.
We laten ons zo misleiden door de instagramrealiteit dat we die als een soort van Heilige Graal zien. Zo moet ons leven er uit zien en liefst van al zo beige mogelijk. Onthou ook dat wat we delen meestal de mooie momenten zijn, tenzij we af en toe wat inspelen op de actualiteit of ons ei kwijt willen. Ik beloof trouwens plechtig dat ik in de volgende paragrafen het kleur of woord ‘beige’ niet meer uit mijn vingers laat glippen.
Herinneringen: kleven of delen?
Ik vergeleek het onlangs met een foto album. Dat is zo’n beetje wat Instagram voor mij is: een online foto-album. Het foto album in de kast haal je eens uit als er familie op vrienden op bezoek komen. Je deelt het niet met de hele wereld, dat klopt. Er is wel één ding dat de twee gemeen hebben: ook in onze ouderwetse foto albums plakken we geen foto’s van dagelijkse beslommeringen of minder fijne herinneringen. Wanneer we een hele dag thuis in de zetel zitten, komt dit feit hoogstens in een vluchtige story terecht. No way dat we de foto van onszelf onder ons dekentje, afstandsbediening in de hand, zullen printen en in een album kleven. Ik dacht het niet, hé.
Ik zou zeggen: wees wat bedachtzamer wanneer je op het platform scrollt en bedenk dat er ook een leven buiten dit medium is. Er zijn geen Instagramstandaarden waaraan we moeten voldoen en het ding mag ons al zeker geen minderwaardigheidscomplex geven.
Mijn Instagram versus reality
En om maar een voorbeeld te geven. Straks gooi ik de foto rechts op Instagram: een zonnige zaterdagnamiddag in het bos. Wat je niet ziet: het gezeur dat er aan voorafging (daar heb ik, deze post indachtig, wél een foto van genomen). Wat je evenmin zag: de uitstap die een uur later (veel te vroeg) in de modder eindigde en mij met meer werk dan wat anders opzadelde (daar heb ik geen foto van: niet aan gedacht en geen tijd voor). Kwestie van een beetje perspectief te bieden, weet je wel.
Heb jij zelf last van wat je op Instagram ziet passeren of kan je dit relativeren?
Het wisselt hier enorm. Er zijn heel veel momenten dat ik wat ik zie kan relativeren. Maar evengoed zijn er momenten, vooral wanneer ik moe ben of het over thema’s gaat waar ik zelf heel onzeker over ben, dat ik die relativering verlies. En nog harder begin te twijfelen aan mezelf. Ik probeer het zelf ook vooral te zien als een online fotoalbum. Maar heb me na het lezen van jouw post ook voorgenomen om af en toe ook wat meer de realiteit te laten zien. En niet altijd en alleen maar de mooie glamour & glitter momenten. Want het is wat je schrijft: kwestie van keeping it real & perspectief te bieden.