op een dag…

Op een dag vind je de blognaam van je leven.

Zo ging het toch ongeveer bij mij.

Ik heb al ettelijke blogwatertjes doorzwommen. Ik startte iets meer dan twintig jaar geleden met bloggen. Toen zocht en vond ik inspiratie bij de Amerikaanse band Goo Goo Dolls, as you do wanneer je achttien bent.
Na een lange blogpauze waarin ik meer bezig was met de liefde, school en werken, begon ik in 2011 opnieuw te bloggen. Een werkloze periode en wat zoekende naar mijn weg in het leven bracht mij hiertoe.

Iets met konijnen

Helaas, de naam die ik toen wou, was (en is nog steeds) bezet. Het had iets met konijnen te maken. Zowat een constante in mijn leven dus de match was er wel. Ik vond iets anders, maar niet per sé beter want niemand kon het uitspreken en al zeker niet onthouden (Coineanach voor de minder fossiele lezers).
Ik maakte een ommezwaai en bij gebrek aan beter gebruikte ik maar mijn eigen naam. Tijdelijk. Dat tijdelijke werd ettelijke jaren want ik vond maar niks dat bij mij paste. Ik keek links en rechts om me heen, naar alle mooie, originele en catchy blognamen waar ik maar niet op kon komen.

Er was ook wat verwarring want ik werk onder mijn eigen naam als freelance fotograaf. De .be stuurt je naar mijn fotografiewerk, de .com naar mijn blog. Niet echt logisch, zo liet mijn man zich wel eens ontvallen.

Tijdens het meest recente jaar van de pandemie (ja, we kunnen al in meer dan één jaar spreken over corona) stond het bloggen op een laag pitje. Een beetje zoals mijn energieniveau en mijn welzijn.

‘Bam’!

Tot op die zonnige dag begin vorig jaar. Ik herinner het mij nog zo goed. Het waren die lentedagen in februari (we dachten toen nog dat dit de voorbode van een zuiderse zomer was, helaas). Ik was de moestuin aan het voorbereiden en Emma liep heen en weer op het paadje langs de bedden. De winterzon zorgde voor een langgerekte schaduw van zichzelf en dat vond ze fascinerend. En ‘bam’! Daar was het: schaduwspel.

Eerst dacht ik dat het een ingave was en ik kon toch mijn blog niet noemen naar iets wat Emma leuk vindt? Toen begon het te dagen: ik ben zelf helemaal in de ban van schaduwspel. Het is het eerste wat ik opzoek met mijn camera, abstract of net niet. Portretten waarbij ik speel met licht en schaduw. Uren turen naar het schaduwspel van de blaadjes van de bomen. Ja, dat ben ik.

100% ik dus, en ook een stukje Emma want zij toonde mij de weg naar deze naam. Ze zou eens moeten weten. Meer symbolisch dan dit wordt het niet.

Ik ben helemaal klaar om mijn schrijfsels weer op jullie los te laten. Er zit veel in mijn vingers en ik merkte dat door korte teksten te delen op Instagram schrijven echt wel helend werkt. Zonder druk, natuurlijk. Nu eens wat letters, dan weer wat letters, we zien wel.

Mijn oude blogberichten migreerde ik mee (ook de Engelstalige) omdat ik hen graag hun plaatsje op het wereldwijde web geef en er zelf af en toe in ga ‘snuisteren’. Ze staan ook los van de naam van deze plek, maar horen wel bij mij en ik ben nog steeds de auteur in dit verhaal.

Tot schrijfs!