Het langste jaar

Eén van mijn favoriete afleveringen van Dawson’s Creek indertijd was The Longest Day (seizoen 3, aflevering 20 – uitgezonden op 3 mei 2000; voel je vooral niet oud, right?). In de aflevering zien we de 24u in een dag verteld vanuit verschillende perspectieven. De titel van de aflevering deed me denken aan het afgelopen jaar en hoe dit het langste ooit aanvoelde.

Ik moet er wellicht geen tekening bij maken dat ik het heb over corona en hoe ons land een jaar geleden in lockdown ging. Op sociale media en nieuwssites lees ik wel eens over de eerste “verjaardag” van de lockdown. In feite heb ik nooit begrepen waarom mensen negatieve data ook met de term verjaardag eren. Zoals de eerste verjaardag van het overlijden van bekend persoon x. Een verjaardag is voor mij synoniem voor een mooie dag. Feest. Iemand wordt een dagje ouder en mag, moet zichzelf gelukkig prijzen dat dit mogelijk is. Verjaardagen van aanslagen, overlijdens en lockdowns? Neen, dank u.

Twintig twintig doet een mens dromen

Toch wil ook ik even terugkijken op dat annus horribilis 2020. Het was nochtans best goed begonnen: twintig twintig. Mooi in cijfers én in letters. Ja, het had wel iets.


Eerlijk is eerlijk: ik sliep mij door de jaarwisseling 2019-2020 heen. Het was een moeilijk jaar geweest met heel wat uitdagingen, zorgen en in september 2019 moesten we ook geheel onverwacht afscheid nemen van Lily. Ik had er geen zin in, in 2020. Er waren geen vooruitzichten voor dat jaar, geen plannen, niks. Ik gaf mezelf twee dagen Londen cadeau en geleidelijk aan zagen de komende maanden er rooskleuriger uit. Mijn broer zou in de zomer van 2020 trouwen en samen met mijn mama zou ik naar Rusland reizen. De vluchten en hotels waren geboekt en ik was de reis al aan het voorbereiden.
Ik begon gezonder te eten want ik had een droomjurk op het oog: je bent maar één keer te gast op het huwelijk van je broer, toch?

Processed with VSCO with a6 preset


Ondertussen, ook op de schrikkeldag van 2020, sprak ik verder af met vrienden en leefde ik op van mijn vriendschappen.

Professioneel ging het mij voor de wind: ik had een aantal leuke opdrachten geboekt en ook op mijn dagelijkse job liepen mooie projecten. Eind februari organiseerden we een spetterend afscheidsfeest voor onze collega die met pensioen ging.

Samen met de collega’s maakten we grapjes over covid-19. Ook begin maart was dit nog steeds een ver-van-ons-bed-show. De week voor de lockdown ging ik gewoon naar het werk en maakten we plezier en gingen we samen lunchen.

De week vooraf

Zaterdag 14 maart stond met stip genoteerd in onze agenda. Emma zou logeren bij oma en opa en wij hadden een etentje in een sterrenrestaurant in Zedelgem gepland. (Huwelijks)verjaardagen, vijftien jaar samen: we hadden wat te vieren. Op zondag stond een brunch gepland. Kortom, een weekend om naar uit te kijken.

In de week van 9 maart voelden we de bui al wat hangen, maar restaurants zouden ze wel niet sluiten, toch? En scholen al helemaal niet: ondenkbaar. Tegen het midden van die week besloten we toch om onze contacten wat te beperken en om Emma en haar school zo veel mogelijk te vrijwaren, vroeg ik mijn baas om thuis te werken. Geen probleem, want hij zag toen al in dat dit niet zomaar dat griepje was waarover we het aan het begin van de week nog hadden.

Processed with VSCO with a6 preset

Op donderdag 12 maart vertrok ik met het gros van mijn spullen naar huis. ‘s Avonds ging ik vroeg slapen want ik was best moe. Er zou een persconferentie plaatsvinden, maar die kwam maar niet. Mijn man bleef wachten. Laat op de avond kwam hij nog even de kamer binnen om het nieuws te brengen van de lockdown. Het drong niet helemaal door en ik sliep gewoon verder. Vrijdag 13 maart was mijn eerste thuiswerkdag.

Een harde lockdown

Van het eerste weekend herinner ik me weinig, maar vooral mijn positieve ingesteldheid. Ik ging uit van een tweetal weken thuiswerk en dan ging het allemaal wel gepasseerd zijn. Ik zat het volledig zitten. Heel vroeg aan de dag beginnen om zo nog tijd te hebben voor Emma: ik de ochtendshift, mijn man de avondshift.

Je moet weten: voor corona hadden we hier al een pittig jaar achter de rug. Een zorgenkindje resulteerde in mijn geval vooral vluchten van de realiteit. Ik haalde al mijn energie uit sociale contacten en mijn werk. Dingen die plotsklaps verboden waren. Van de ene op de andere dag. Er bleef niks meer over.

Een week later kwam de paniek en zat ik helemaal in de put. Terwijl iedereen nog high liep van de e-apero’s en lockdownprojectjes was het bij mij allemaal donker. Donkere gedachten, veel tranen, veel alcohol en brol naar binnen proppen. Ik zat toen mentaal heel diep, wellicht op de plaats waar veel mensen zich nu bevinden.
Lichtpuntjes waren mij vreemd: ik liep tegen de muur die al lang in opbouw was en nu versneld afgewerkt werd door de lockdown.

Over veerkracht en passies

Ik wil nooit meer terug naar toen en hoe ik me toen voelde. Mijn veerkracht en een aantal mensen door wie ik omringd ben, zorgden er voor dat ik langzaam maar zeker terug uit mijn dal kon kruipen. En vooral ook mijn passie: fotografie. Op 13 maart begon ik met mijn lockdowndagboek. Zelfs op de meest zwartgallige dagen nam ik een foto.

Als fotograaf vond ik het mijn plicht om deze periode te documenteren. Na verloop van tijd vond ik ook een lockdownproject van een Nederlandse collega-fotograaf die ons 21 dagen lang op sleeptouw nam en uitdaagde om een zelfportret te nemen (binnen de beperking van de lockdownmaatregelen). Ik nam elke dag een kwartier tijd voor mezelf waarin ik dan mijn beeld maakte. Ik merkte dat, ondanks mijn mentaal welzijn, ik hier energie uit putte en toch nog enige creativiteit aan de dag kon leggen.

Normaal gezien zijn de taken hier verdeeld en doet husband de boodschappen, maar die nam ik tijdens de lockdown over. Het was mijn manier om nog even buiten te zijn en ietwat sociale contacten te hebben. Ook al was dat beperkt tot een collega tegen het lijf lopen in de groenten -en fruitafdeling van Delhaize of een babbeltje slaan met een buurvrouw die er aan de kassa zit.

Processed with VSCO with a6 preset

Emma en ik gingen ook elke dag wandelen. Het blokje rond of even een kaartje op de bus doen. Ik kan het alleen maar aanraden aan wie de muren op loopt: ga naar buiten. Bewegen of even een frisse neus halen, hoe kort het ook is, kan zo’n deugd doen. Bij mij beperkt zich dat soms tot aardpeer uit de moestuin halen voor onze lunch, en toch.

Loslaten

Gaandeweg liet ik ook los. Ik kon geen 32u per week werken, onmogelijk. Ik nam hier en daar dagen vrij en to-do’s die focus vergden, werden aan de kant geschoven.


Met moederdag was er dan eindelijk het lichtpuntje waarbij ik naar mijn mama en papa op bezoek ging en mochten we ook niet-essentiële verplaatsingen maken. Die laatste maakten een groot verschil: we gingen naar het bos en tankten zuurstof. Allemaal dingen die we twee, drie maanden lang niet konden doen.

Processed with VSCO with a6 preset

Eind mei kozen we ervoor om Emma niet naar school te sturen, maar de opvang via onze ouders en coronaverlof te regelen. Op die manier konden we onze ouders voor een eventuele besmetting via de school vrijwaren, maar konden we wel opnieuw aan het werk. De taken die focus vergden, kwamen opnieuw op de eerste rij.

Ondertussen bouwde ik ook opnieuw sociale contacten op en ging ik vaak coronawandelen. Iets dat ik nu nog steeds doe, door weer en wind jawel. Wie met mij gaat wandelen, is best niet al te bang van de camera…

Een ‘coronaproof’ zomer

In de zomer was er opnieuw een soort van leven waar ik vrede mee kon nemen. Ik ging op restaurant met vriendin Josefien, ik ging heel vaak wandelen en af en toe eens op kantoor werken. Ademruimte en energie tanken: het was de essentie van mijn zomer 2020. Dit gebeurt niet in een vingerknip, maar vergt weken werk.

Toen we midden september een lang weekend in Nederland boekten, was ik zeker nog niet helemaal ‘de oude’.
Na onze terugkomst gingen we richting tweede golf en strengere maatregelen, maar de scholen zijn tot nu toe niet meer gesloten en indien we dat wensen, rijden we het ganse land rond. Sociale contacten waren dan wel beperkt, maar ze waren wel mogelijk in open lucht. Het zijn zaken die mij door die tweede lockdown haalden.

De langste lockdown

Ook nu bevinden we ons nog in een lockdown. Eéntje die het ontzettend hard te verduren krijgt: er is heel wat kritiek op het beleid. En ik? Ik ben meer dan tevreden. We konden, afgezien van een weekje quarantaine, ongestoord werken. Emma heeft de tijd van haar leven op school. Ik zie mijn vriendinnen heel vaak, we doen heel wat culturele uitstappen. Kortom: we mogen in België niet klagen. Ik mis mijn collega’s, dat wel. Vier dagen lang op diezelfde muur kijken, altijd maar op dat schermpje kijken. Dag en avond in mijn living spenderen. Maar.. ik heb een job en ik kan werken, dat kan niet iedereen zeggen.

Uiteraard wil ik graag op restaurant en dan nog het liefst met mijn husband. In de afgelopen 12 maanden is Emma welgeteld één keer van huis geweest en hadden we dus slechts één echte date night. Neen, de take away avonden thuis tellen echt niet mee, hoor. Ik kijk ook uit naar bij elkaar op bezoek gaan en mensen te ontvangen voor een etentje. Of even de grens over en wandelen in Cadzand of het noorden van Frankrijk. Ja, er zijn wel wat dingen om naar uit te kijken.

Kan ik nog een lockdown aan zoals we die in maart 2020 te verduren kregen? Ja, want ik zou het ook helemaal anders aanpakken. Er zou maar één rol van tel zijn en dat is die van mama. Zou mijn energiepeil zakken? Uiteraard, want ik geef toe dat ik veel energie haal uit gesprekken met vrienden en er een middagje op uit te trekken. Maar, ik zou het me allemaal minder hard aantrekken. Begin februari moesten we een week in quarantaine door een hoogrisicocontact van Emma. De keuze was snel gemaakt en ik nam het gros van de week vrij. Jammer voor de projecten op het werk, maar beter die ene week vrij dan een langdurige afwezigheid.

Wat corona en de lockdown mij leerde

De zaken in perspectief plaatsen. Het is maar één van de dingen die ik geleerd heb door corona. Dat en het rustiger aan doen. Home sweet home, maar dan in de praktijk. Niet meer vluchten voor de zorgen, maar ze een plaats geven. Een evenwicht zoeken en vinden tussen zorgen en energie nemen.


Dankzij de pandemie omarmde ik het leven met een zorgenkind en werd onze band hechter dan ooit. Een harde les, maar ik had ze nodig.

Kleine gelukjes

Wie tips over mentale weerbaarheid leest, komt vaak de kleine gelukjes tegen. Ze klinken afgezaagd, maar ze werken wel. De grootse dingen zoals verre reizen en feesten blijven nu uit dus moeten we ons meer dan ooit optrekken aan die gelukjes. Dat gaat hier ook niet altijd even vlot, hoor.
De voorbije maanden waren er met veel ups en downs. Die kleine gelukjes hebben immers ook maar een beperkte houdbaarheid. Het blijft dus een kwestie van ze aan elkaar te rijgen, maar ook echt in het allerkleinste een gelukje te vinden.


Zoals het spotten van de komeet Neowise vorige zomer (doe geen moeite, de volgende passage is pas over een paar duizend jaar) of bubbels drinken in ons opblaasbaar zwembad. Of de fancy friday die afgelopen vrijdag plaats vond. Ja, wie vieren alles en participeren waar we kunnen.


Mijn slaappatroon is nog steeds niet op orde en de voorbije weken had ik door het langdurig telewerken last van concentratiestoornissen en vermoeidheid. Een boek lezen lukt mij nu even niet dus kijk ik ‘s avonds wat Netflix. Met de langere dagen merk ik beterschap. Licht is life. Ik kan al eens een tekst schrijven voor de blog. Mijn avonden bestaan uit meer dan bingewatchen en om 21u in slaap vallen in de zetel.

Licht aan het eind van de tunnel

De toekomst zie ik niet somber in: er is licht aan het einde van de tunnel. Ja, ik laat mij vaccineren en ik hoop die smoelpamper ritueel te verbranden tegen het eind van dit jaar. Ik neem alle lessen die ik geleerd heb mee naar de toekomst.

Processed with VSCO with a6 preset

Ondertussen blijf ik de regels secuur volgen (ik ben best fan van de tandem Vandenbroucke-De Croo) en soigneer ik de number one corona fan.. onze Charlie. Hij wordt volgende maand zeven en is al wat ouder en rustiger, maar wat geniet hij van het coronaleven: vrij in huis, elke dag een (of meerdere) speelmoment(en).

Misschien moeten we allemaal wat meer Charlie zijn en koesteren wat we hebben en kunnen. Al zijn die binkies (vreugdesprongen van een konijn) na corona uiteraard ook toegelaten.

Blijf goed zorgen voor elkaar.

10 replys to Het langste jaar

  1. Wat een prachtig stukje, Kelly. Zo puur en eerlijk, echt mooi.
    Ik herken er veel in van hoe ik het zelf ervaren heb.
    Ik ben blij dat jij er altijd voor mij was in het voorbije jaar, en nog steeds bent…
    xxx

  2. Wauw, zo mooi geschreven… Hier voelde 2020 niet echt als het langste jaar, wel als een heel raar jaar, en op één of andere manier is de tijd voorbij gevlogen. We deden altijd maar door, en probeerden er het beste van te maken en waren ergens ook wel een beetje trots dat we er ons door hadden gesparteld. Wist ik veel dat die lockdown een jaar geleden een trigger voor mijn burn-out nu zou zijn…
    Corona heeft ons inderdaad lessen geleerd, die we in de toekomst mee moeten dragen.
    Bedankt voor dit mooie stukje, en ook nogmaals voor de fotoshoot en voor de wandeling. Dat waren hier twee lichtpuntjes :-).

    1. Merci, Sofie! Het was ook niet echt lang lang want voorbijgevlogen, het is een andere dimensie van ‘lang’ denk ik. We zullen voor een derde lichtpuntje moeten zorgen en nog eens een wandeldate plannen, hé.

  3. Wat een mooie reflectie. Persoonlijk kan ik zeker wat aspecten van corona waarderen: minder gehaast, meer buitenlucht, minder fomo maar ook minder moeten meedoen met de hoop. Voor een introvert is het coronaleven zo slecht nog niet. Enige nadeel is dan weer dat de huisgenoten ook continu thuis zijn, haha.

    1. Dankjewel. En inderdaad: onverwacht heb ik er veel uitgehaald dat ik ook ‘na corona’ wil blijven toepassen. Blij dat dat ook voor jou geldt!

  4. Heeel mooi geschreven Kelly! Blij dat jij het ook niet alleen maar kommer en kwel vond, er was wel degelijk tijd en ruimte voor mooie momenten in 2020. Het wordt nu wel eens tijd dat Vandenbroucke en De Croo voor duurame oplossingen gaan zorgen, want het begint gewoon onnodig lang te duren. Fingers crossed!

  5. Zo’n mooie, eerlijke post!
    Lichtpuntjes zijn voor mij heel belangrijk om me aan op te kunnen trekken. ‘t Leven is niet al duisternis ofzo, maar het helpt me dus wel.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.