redden wat er te redden valt (of net niet)

Om als redder aan de slag te kunnen, moet je een aanzienlijk aantal proeven doorstaan. (Iemand) redden is immers op fysiek en mentaal vlak niet te onderschatten. Uiteraard heb ik het hier over het type redder dat we allemaal kennen: de redder te water. Er bestaan echter ook redders te land en wedden dat u en ik daar misschien wel bij horen?

In hun podcast Werk en Leven vertellen Anouck en Kelly er alles over. De redder: hij die altijd mensen aan het redden is en ze op die manier behoedt voor erger. Want tja, als de redder er niet is, wie zal de drenkeling dan helpen? Waar we niet bij stil staan, noch als redder, noch als slachtoffer: dat redden is best vermoeiend.
Ik zal hier het ganse verhaal rond de dramadriehoek en redders, slachtoffers en aanklagers niet opnieuw neerschrijven, daarvoor is er de reeds genoemde podcast. Ben je dus nog niet helemaal mee in het verhaal dan luister je best even bij.

Ik steek even mijn hand op: ja, ik ben een redder. Of liever: ik was een redder. Denk ik. Ergens eind vorig jaar ben ik gestopt met redden. Het is een afkickproces, maar het gaat me ondertussen goed af. Ben ik nu een egoïst? Neen, ik dacht het niet.

Redden vergt heel wat kracht. Mentale kracht. Die kracht heb ik op dit moment niet op overschot. Terwijl ik zelf af en toe sta of stond te watertrappelen, bleef ik altijd maar reddingsboeien uitgooien.
Af en toe klampt iemand zich vast, of net niet, ofwel zwommen ze op eigen houtje terug naar de oever. En ik blééf maar watertrappelen.

Wanneer ik erop terugkijk, deed ik het overal. Zag ik nog maar een signaal dan ging ik in reddermodus. Terwijl dat uiteraard vaak niet nodig is. Betekent dit dat ik nooit meer iemand zal redden? Neen, natuurlijk niet. Vaak ging het over mensen die me niet eens zo nauw aan het hart liggen. Ook op het werk deed ik het veel vaker dan me lief is. Daar ben ik echt wel nog middenin dat proces van afkicken.

Eigenlijk bouwt deze theorie verder op een andere waar ik eind vorig jaar over leerde en wat best confronterend was. Dat van de energiegevers, de energievreters en die derde, sluwe groep: de energievullers.
Het komt er op neer dat de gevers en vreters best duidelijk zijn. Ik kan ze zo benoemen. Het gevaar schuilt echter in de energievullers. Van die dingen waar je wel energie van krijgt, maar waarvan dat beetje niet opweegt tegen de effort die je er in stopt.
Voor mij was dat echt een wake-up call. Ik had hier nog nooit bij stil gestaan hoe die dingen zoveel energie vergen. Mijn focus lag altijd op het feit dat ze ook energie gaven, maar ik stond er niet bij stil hoe weinig in verhouding dit was.

Ik ben best blij met de keuze die ik gemaakt heb en hoewel ik af en toe een opstoot heb van schuldgevoel, valt het al bij al best mee. Mijn energie is veel meer in balans en daar ben ik dankbaar om. Ik heb nog niet het gevoel gehad dat ik aangeklaagd werd en hoop dat dit ook zo blijft.

Heb je ook soms het gevoel dat je altijd maar aan het redden bent? Luister dan zeker eens naar de podcast van Werk & Leven.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen. Ben je zelf ook een redder of vooral slachtoffer? Misschien heb je je ooit al in de rol van aanklager bevonden? Ik lees het graag in de commentaren.