Een jaar geleden deed ik iets wat ik al lang wou doen, maar altijd uitgesteld had. In feite gebeurde dat laatste om een nogal domme reden als ik het achteraf bekijk: ik was meer bezig met de mening van een ander dan met wat ik echt wou. Er even alleen op uit, dat was het plan. Even all by myself. Het idee deed ik op bij Kelly, nooit beseffende dat dit überhaupt een idee kon zijn. 2020 zou mijn jaar worden en dus boekte ik op mijn verjaardag dat jaar een retourtje naar Londen. Stiekem is het eigenlijk wel mijn favoriete stad en ik kon er ook logeren bij mijn broer (dus toch niet helemaal all by myself, maar kom).
Zo gebeurde het dat ik op een dinsdagavond in februari na het werk op de trein stapte richting Brussel-Zuid en laat op de avond in Londen arriveerde.
Mijn broer wachtte mij als verrassing op en onderweg naar zijn appartement mocht ik nog een bubbeltje halen in de lokale Tesco. Tja, ik had dorst.
Alleen alleen was ik dus niet, maar overdag ging mijn broer gewoon werken en kon ik op mijn eentje door de stad kuieren.
Hier maak ik nog even gretig gebruik van de bespiegelde wand in zijn woonkamer om een foto te maken van mijn outfit of the day (toevallig de zomer voordien in Londen gekocht).
Sommige wijsheden zitten aan de binnenkant van je kop koffie verstopt.
Ik had eigenlijk amper iets voorbereid, behalve wat adresjes om te eten opgezocht want food is life. Ook al bood mijn broer zijn ontbijtgranen aan, ik had mijn zinnen gezet op een ontbijt bij The Wolseley. Gelukkig woonde mijn broer toen nog pal in het centrum en moest ik niet zo lang de metro op. Een table for one bleek geen probleem en het was er echt genieten: een heerlijk ontbijt en lekker mensen kijken want ik zat tussen het raam en de prachtige hal waar er ook getafeld werd. Ze hebben er zelfs hun eigen krant dus ik las nog even de headlines van die dag bij een koffie.
Na mijn ontbijt ging ik wat shoppen en een museumstop maken, maar daar kwam ik al in aanraking met het niet voorbereiden: het museum was net vanaf die dag gesloten voor de installatie van een nieuwe tentoonstelling.
Het is zo’n beetje het verhaal van mijn tweedaagse en ik vloek vandaag nog steeds omdat ik mijn trip toen maar weinig voorbereid had. Ik wou het eens op die manier proberen, maar plannen en voorbereiden maakt mij wel degelijk gelukkig. Het kost mij energie, maar ik krijg er veel voor terug.
Ik probeer er niet zo veel aan te denken want ik was in de maanden ervoor ook gewoon moe van de vele zorgen die er op dat moment waren. De energie om mijn trip te plannen ging ik dus ook niet gehad hebben.
Maar ik heb er wel van genoten, voor alle duidelijkheid! Het was vooral vreemd omgaan met het feit dat er niemand was die vraagt om dit of dat te doen of ergens niet te lang te blijven rondhangen. Het is een luxe waarvan ik zeker nog eens wil proeven.
Ik heb dus vooral veel en lekker gegeten, what else? En ontzettend goede koffie geslurpt. Niet normaal veel aan people watching gedaan, al zeker in Bar Italia.
Onvoorstelbaar dat drie weken later de wereld op slot ging…
Normaal gezien zou ik dit niet durven, maar ik stapte gewoon de winkel van Victoria Beckham binnen. Ik moest wel wat zoeken achter de deur, gelukkig had de portier dit in het snotje en hielp hij mij naar binnen… Wat een prachtige winkel! Victoria zelf heb ik helaas niet gezien, maar ik kocht er wel wat make-up (waar ik trouwens heel tevreden over ben).
Het moeten wel hele lange dagen zijn om hier in de verkoop te staan. Met twee full time personeelsleden en ik was de enigste klant die er rond liep (en ik vermoed dat er ook niet veel meer gepasseerd zijn die dag).
Deze twee dagen Londen was echte me-time en ik boekte voor vertrek dan ook een pedicure bij de Cowshed vestiging in Selfridges. Ik doe dergelijke verzorgingen meestal gewoon thuis, het was nog maar de tweede of derde keer dat ik een pedicure had geboekt. Het was op en top genieten – wat lezen, wat rondkijken en achteraf zalig zachte voetjes. Heerlijk!
Om de avond af te sluiten, werd ik als laat verjaardagscadeau getrakteerd op een etentje bij Fare. Ik had dit restaurant zelf uitgekozen nadat de bekende Amerikaanse food blogger en auteur Alison Roman hier een etentje georganiseerd had ter ere van de release van haar meest recente kookboek Nothing Fancy. Het zag er mij iets local uit en had goede reviews. De charcuterie was uitmuntend, mijn pizza wel wat te zwaar. Ik had gehoopt om een pasta te kunnen eten want ze maken die hier zelf, maar helaas was de pasta van de dag eentje met schaaldieren en ik ben hier allergisch aan. Niettemin een leuke plek om te vertoeven, maar wel net iets te ver van het centrum.
Op mijn laatste dag ging ik ontbijten in het restaurant van The National Portrait Gallery dat een mooi zicht over Londen heeft. Het was er aangenaam zitten, maar ik zat er dus helemaal alleen!! Als er nu iets is waar ik een bloedhekel aan heb dan is het wel alleen in een restaurant zitten. Bon, ik heb me er over gezet en genoten van mijn ontbijt en mij ingebeeld dat de zaak helemaal vol zat.
En passant uiteraard een foto in een spiegel in de underground nemen. Ik zou mezelf niet zijn als ik deze gewoon voorbij zou lopen.
Tegen het middaguur was het twijfelen wat ik met mijn resterende uurtjes zou doen. Te kort om dit of dat te doen, te lang voor iets anders. Het werd een halfuurtje wachten op een tafel en dan genieten van een lunch all by myself bij Dishoom. Ik dacht lang van ‘weeral een keten’, but boy, was I wrong. Het eten was fenomenaal lekker en dat ijs met kaneel.. ik zou veel geld geven voor zo’n ijsje!!
Nog even een laatste blik op The Shard. Toen had ik niet gedacht dat het voor zo lang zou zijn want normaal gezien ga ik elk jaar wel eens naar Londen. Met corona en de Brexit zal het niet voor meteen zijn al heb ik gelukkig mijn reispas al klaar liggen (dan toch nog iets nuttig aan onze Rusland-reis die nooit plaatsgevonden heeft).
Toch wel een vreemde foto achteraf bekeken. Ik nam hem initieel voor een vriendin die toen een nieuwe start nam en ook wat voor mezelf. Een jaar later is er heel wat veranderd en ik hoop door hem nu opnieuw te delen dat die exciting times er ook echt aankomen.
Op de terugweg naar en eens ik thuis was, dacht ik nog lang na over deze trip. Het was niet meteen het juiste moment om er alleen op uit te trekken, maar dan weer wel. Ik wil het zeker nog eens opnieuw doen, jaarlijks als het kan. En ja, ik kan het iedereen aanraden. Het hoeft geen wereldstad als Londen te zijn, dichtbij of in de natuur kan ook. Als het je maar inspireert en tot rust brengt.
Ben je ook al eens met jezelf op (een korte) vakantie geweest? Zo ja, is het je bevallen? Zo neen, wat houdt je tegen?
Heerlijk tripje! Ik ben al een aantal keren met mezelf naar Londen geweest, en ik heb het nu wel gehad met citytrips. Maar alleen op reis gaan heeft een massa voordelen, daar ben ik al lang aan uit.
Mooi verslag! Je doet me zin krijgen om ook te gaan! Van zodra het weer “all the way” mag en kan, ben ik weg met Emil, met onze vouchers van vorig jaar. Ik ga jouw tips zeker meenemen dan 🙂
O zalig!! Ik weet niet of ik het zou durven – zo’n tripje alleen is ook steevast mezelf tegenkomen. Momenteel ben ik precies een beetje bang om alleen te zijn met mezelf. Wel heb ik ooit het lief vergezeld naar een gaming conferentie in Amsterdam en daar een hele dag alleen rondgelopen en een tentoonstelling bezocht en boeken gekocht enzo en I loved it. Maar toch blij dat ik ‘s avonds samen met het lief kon eten en we konden babbelen over onze dag. Alleen gaan eten was toen nog een stap te ver. Maar wie weet probeer ik het after corona nog wel eens opnieuw 🙂
2020 ging ook mijn jaar worden want voor het eerst sinds lange tijd gingen we op reis en dan wel 2x : naar een villa in Spanje voor 2 weken én naar NY voor mijn vijftigste…. Bummer van formaat natuurlijk wegens de algekende reden en alles werd herboekt naar 2021. Ik ben zot van Londen en was helemaal niet kapot van NY… Bedankt voor dit leuke reislogje !