Summer Body Challenge

Bijna drie maand geleden hoorde ik op het werk iets waaien van een summer body challenge. Twee collega’s daagden elkaar uit, elk met een doel: de één had een sportief doel, de andere wou een behoorlijk aantal kilo’s kwijt. Streefdatum was 19 juli en wie zijn of haar doel niet bereikt had, moest een liedje zingen, hier een filmpje van maken en dit naar de ander doorsturen.

Om de één of andere reden werkt zo’n uitdaging motiverend. Na enkele dagen kwam er een derde persoon bij en zo volgden nog een aantal mensen. Ik wou ook wel wat kilo’s kwijt en besloot om er ook iets aan te doen en als dit niet motiverend zou werken, tja, dan wist ik het ook niet meer.

Begin dit jaar was ik door omstandigheden immers heel wat bijgekomen. Ik ben dan ook een echte emo-eter. Zit er iets niet mee, dan lost die zak chips het wel (tijdelijk) op. Heb ik gescoord? Dan moet er toch een beloning komen in de vorm van kaas & salami, niet? Enfin, you get the picture, 200% emo-eter. Nochtans ben je als emo-eter net ongelukkiger buiten die vreetmomenten omdat je kleren niet meer passen of de weegschaal exuberante cijfers vertoont. En toch.. de knop omdraaien is héél moeilijk. Eén voordeel bij mij: ik wist dat ik het kon. Vijf jaar geleden viel ik zo’n 15 kilogram af en was ik op mijn slankst in jaren. Ik voelde me in die periode ook goed in mijn vel. Een maatje 36 zat er niet in, maar ik had vrede genomen met mijn rondingen. Na onze vakantie dat jaar kwam er nog een warme zomer met de nodige wijntjes en kwam ik weer wat bij, maar niks alarmerend. Een winter en een zomer later kwam er nog wat bij en toen werd ik zwanger. Eens bevallen stond mijn moederschapsrust gelijk aan genieten, die kilo’s zou ik dan wel wegwerken eens ik terug aan het werk ging. Dat gebeurde voor een deel, maar niet in die mate zoals ik me ingebeeld had. In de winter waren ze dan ook allemaal terug. Hetzelfde verhaal het jaar nadien. In maart en april van dit jaar was ik dan ook doodongelukkig toen ik mezelf op foto’s zag en wist ik dat er iets moest gebeuren.

De summer body challenge kwam dus als geroepen en was de perfecte schop onder mijn kont. Ik was intussen al een vijftal kilo kwijt, maar ik moest doorbijten voor de volgende vijf. Mijn doel werd dus vijf kilo kwijt in iets minder dan 10 weken. Ondertussen waren we al met een behoorlijke groep collega’s, elk met zijn of haar eigen streefdoel. Een WhatsApp-groepje was geboren waar we elkaar aanmoedigden, maar ook af en toe onze zondes opbiechtten!

Eén minpunt aan zo’n challenge: bewijsmateriaal is een must. Ik moest dus een foto van mijn weegschaal nemen, voor en na. Bij het halen van de challenge moesten beide foto’s ook in het WhatsApp-groepje gedeeld worden. Ik, altijd aan het bedenken hoeveel iemand weegt, maar zelf nimmer of nooit ook maar een getal prijsgeven. Ik zou dit laatste nu misschien wel moeten doen. Door erover na te denken, vond ik dat eigenlijk helemaal zo erg niet meer: what’s in a number, right? Er wordt daar zoveel over gesproken, maar de ene 70kg is de andere niet. Soit, er zijn van die periodes dat ik elke week mijn gewicht noteer in mijn bullet journal. Ik heb dit het voorbije half jaar ook bijna wekelijks gedaan. Ergens in januari was het confronterend om 87kg neer te moeten schrijven, nota bene het gewicht toen ik pas bevallen was. Ik denk dat dit cijfer bij mij iets gedaan heeft, een andere verklaring zoek ik niet.

Hoe ben ik nu te werk gegaan? Ik heb vanaf de commitment voor de challenge de knop omgedraaid want neen, zingen en ik, dat gaat niet samen (alhoewel Madonna op het Songfestival me toch even deed twijfelen: zelfs ik kan dit beter!). Mealprep gebeurde hier al elke week, maar ik liet me toch wel wekelijks of een paar keer per week verleiden tot comfort food en vooral de porties zout voor televisie waren navenant: was de ene zak chips op dan begon ik alweer aan de andere.

Zoals altijd stelde ik elke week een weekmenu samen, met dit verschil dat koolhydraten zoveel mogelijk geschrapt werden. Waar de husband en dochter pasta aten bij de bolognaisesaus werd het voor mij courgetti of een pasta-alternatief. Het makkelijke pasta-alternatief was even op de tanden bijten, maar wat vooral hard was: de eerste dagen zonder zoet of zout. Geen van beiden heb ik helemaal geschrapt, voor alle duidelijkheid. In plaats van drie koekjes bij de koffie’s op het werk, at ik nog één zoete zonde bij de koffie. Daarbij ging ik op zoek naar mini zondes: Cote d’Or mignonnette met 70% cacao of zelfgemaakte tussendoortjes. Voor dit laatste kon ik terugvallen op de boeken van Delphine Steelandt. Ik heb heel wat gehad aan haar eenvoudige, maar lekkere receptjes en kan me trouwens helemaal in haar filosofie terugvinden: genieten, maar met mate. Ik denk dat ik toch wel een maand zonder chips heb gedaan, alternatief waren rijstkoeken met zongedroogde tomaatkruiden of zelfgemaakte crackers. De frituur? Drie maand geen frietjes van de frituur (gevolg is dat ik er wel niet meer tegen kan – ik was echt misselijk na ons bezoek afgelopen weekend). Op restaurant geef ik altijd een restje terug mee: ik kan het gewoon niet meer binnen krijgen en ik probeer het ook niet meer. Voldaan is voldaan. En een goestje heeft niets te maken met voldaan zijn.

Ik heb dus de voorbije weken gezorgd voor balans in mijn eetpatroon met als gevolg dat ik energieker en fitter dan ooit ben en dat doet deugd. Ik slaap beter en na verloop van tijd begon ik ook beweging op de weegschaal te merken. Sporten heb ik bij aanvang van de challenge een tot twee keer per week gedaan, maar was voor mij moeilijk vol te houden. Ik sport absoluut niet graag en met een drukke job, bijberoep en gezin kies ik er ‘s avonds eerder voor om een boek te lezen dan te sporten.

Ik klokte vorige week af op 76,4 kilogram, dat is nog ruim onder mijn doel. Ja, ik ben hier trots op, vooral omdat ik weet dat ik het kan, ik me veel beter in mijn vel voel en mijn garderobe een much-needed update kon geven. Ben ik ondertussen wat aangekomen? Misschien, ik ben een kleine week in verlof en ja, ik heb frietjes gegeten en een paar keer pasta, maar ik heb even goed slaatjes gegeten en de twee zakken chips zijn nog steeds ongeopend want ze gaan mee op vakantie. Voor mij is dit laatste al een overwinning op zich.

Afgelopen vrijdag heb ik dus ‘s middags toch even geklonken met de collega’s want verdiend tot en met, weet je wel. Of ik al een volgende challenge in gedachten heb? Ja, idealiter gaan er nog een paar kilo’s af en dan zal het wellicht ook stoppen of er komt geen genieten meer aan te pas. Tenzij ik een workout-junkie word, maar dat betwijfel ik ten zeerste.

Ik weet dat er heel wat dames zijn die hier ook mee bezig zijn en ik hoop door dit te delen (net als de cijfers van de weegschaal!) toch een aantal mensen te kunnen motiveren: als je het wil, kan je het echt! Ook nog een klein dankwoordje voor Kelly en haar artikel in Feeling enkele maanden terug: het gaat allemaal over de mindset, waarbij je eten nooit als een vorm van beloning mag beschouwen. Dat artikel was een echte eye-opener en heeft me heel goed geholpen.