Een tijdje terug zag ik bij Romina een oproep: binnenkort startte een blog challenge over het thema ouderschap. Initieel liet ik het wat aan mij voorbij gaan onder het mom van ‘wat kan ik daar nu over vertellen?’. Deze week ging de challenge pas echt van start en zag ik her en der blogposts verschijnen over het eerste onderwerp: hoogmoed.
En ja, ik werd geprikkeld, ik begon na te denken en vandaag maakte ik alvast enkele mapjes met foto’s in Adobe Lightroom klaar die wellicht de komende weken de overige thema’s zullen vergezellen.

Misschien nog kort even schetsen: de oproep komt van Romina en Annelore, die de challenge #ouderzonden in het leven geroepen hebben. De deelnemende bloggers krijgen gedurende 7 weken elke week één hoofdzonde voorgeschoteld. Deze lichten ze toe in het kader van hun visie op ouderschap. Bedoeling is om elkaar een blik te gunnen in ons ouderlijk leven en misschien hier en daar wat tips voor eigen kroost te sprokkelen. Eerder deze week werd het startschot gegeven met als thema Superbia wat zoveel betekent als hoogmoed, ijdelheid of hovaardigheid: waarom ben jij een goede ouder? Waar blink jij in uit?

Toegegeven, ik ben al een paar dagen aan het sjieken op deze vraag. Ik las al bij een paar andere bloggers hoe zij hun hoogmoed als ouder invullen, maar hoe je het nu draait of keert: dit is uiterst persoonlijk. Ik moest dus de mosterd bij mezelf halen.

Vind ik mezelf een goede mama? Hell yeah. Als er iets is waarvan ik durf zeggen dat ik er goed in ben dan is het wel de rol van mama. Had je mij dit vijf jaar geleden gevraagd, had ik wellicht eens goed met de ogen gerold. Neen, het was niet meteen een rol die ik vroeger in mij zag. Toch borrelde plots dat verlangen naar een kind op. Niet dat mijn bucket list afgevinkt was, maar toch. Ik had een aantal mijlpalen bereikt, een aantal dromen gerealiseerd en plots besefte ik dat dit voor mij de volgende stap was.

Waar ik mezelf op andere vlakken steevast afbreek, doe ik in het ouderschap net het tegenovergestelde. Neen, ik schreeuw dit niet van de daken, behalve vandaag, want nu mag het eens! Emma maakt mij rustig en doet mij relativeren en net dat maakt mij best een goede mama. Ik neem vaak en veel de tijd om mijn eigen ding te doen. Dit geeft me ontzettend veel energie en ook dat maakt van mij een betere mama.
Zou het nog beter kunnen? Ongetwijfeld, maar daarvoor zijn we hier niet.

Relativeren

Bon, ik ben aan het afwijken. Ik kan dus als mama bijzonder goed relativeren. Sinds Emma er is, is de rest bijzaak. Ja, ik heb nog steeds stress over mijn werk en het dagdagelijks leven, maar wanneer ik bij haar ben, ebt dat volledig weg. Ongelooflijk hoe zij mijn stressfactor zo omlaag kan helpen. Dit is trouwens al van tijdens mijn zwangerschap: ik ben van nature uit heel gestresseerd. Je ziet het niet aan mij, maar de stress en faalangst lopen bij momenten de spuigaten uit. Tijdens die negen maanden zwangerschap had ik hier geen last van en ook nu merk ik hoe haar aanwezigheid een goede invloed op mij heeft. Ik relativeer dus heel veel en dat is echt wel nodig wanneer je mama bent.

Vrijheid

Ik vind mijn vrijheid nog steeds ontzettend belangrijk. Ik kan goed alleen zijn en ik heb heel wat behoefte aan me-time. Toen Emma twee maanden was, moest ik er dan ook even uit. Mijn broer was eerder dat jaar naar Londen verhuisd en ik ging twee dagen bij hem logeren en liet Emma voor het eerst alleen achter bij haar papa. Tijdens mijn zwangerschap hadden we onze bovenverdieping onder handen genomen en heb ik eigenlijk relatief weinig rust gekend. Die twee dagen in een wereldstad waren dus nodig. Ze gaven mij heel wat zuurstof om er de komende maanden tegenaan te gaan: terug aan het werk zowel in hoofd -als bijberoep mét een baby is toch even wennen. Sindsdien probeer ik er op te letten om op tijd en stond wat me-time in te lassen. Op dinsdag heb ik ouderschapsverlof en staat deze dag grotendeels in het teken van Emma. Toch vraag ik mijn mama af en toe eens of Emma een dagje naar hen mag. Op zo’n dinsdag ga ik lunchen met een vriendin, naar de kapper of geniet ik thuis met de konijnen. Vaak ben ik ook gewoon aan het werk voor mijn andere passie: fotografie. Opnieuw: hier haal ik tonnen energie uit. Laat dat laatste nu net iets zijn dat ik hard nodig heb en mij beter maakt als mama!

Samen de wereld ontdekken

Toen ik een paar jaar geleden bij Stephanie en haar gezin op bezoek was, vertrouwde ik hen toe dat Steven en ik een kinderwens koesterden. Ik denk dat ik toen ook voor het eerst tegen iemand (met uitzondering van mijn man) uitsprak waarom ik graag een kind wou. Langzaam maar zeker voelde ik bij ons thuis een zeker gemis. Een gemis dat onze konijnen jarenlang konden invullen, maar een gemis dat op den duur wel groter werd. Ik wou iemand aan wie wij onze waarden konden meegeven en met wie wij onze interesses konden delen. Dat laatste probeer ik al van in het prille begin te doen. Emma gaat zo vaak als mogelijk met ons op stap en ondanks haar jonge leeftijd probeer ik haar met al onze interesses te prikkelen. Ik ben er heilig van overtuigd dat dit niet alleen van mij een betere mama maakt, maar van haar ook een beter mens. Ik wil haar zo veel mogelijk ervaringen meegeven, een soort van bagage waarmee ze in haar verdere leven aan de slag kan.
Door dit samen met Emma te doen, geef ik haar ook ongetwijfeld bepaalde waarden mee, waarden die wij als koppel ook belangrijk vinden zoals openheid en verdraagzaamheid.

Gevoel

Ik ben nogal rationeel ingesteld en dat is ook de manier waarop ik in het leven sta. Toch ben ik als mama de eerste die op haar gevoel vertrouwt. Dit gevoel blijft mij trouwens bevestigen dat ik goed bezig ben. Wanneer Emma niet kan slapen en maar blijft huilen, ben ik diegene die haar uit haar bed haalt en bij ons (of mij) in het grote bed legt. Mijn gevoel zegt dat ze op zo’n moment getroost moet worden en ik weet dat wij de enigsten zijn die dat kunnen (want van een tut of Bumba moet ze helemaal niet weten). Wanneer ik merk dat ze nood heeft aan zowel de aanwezigheid van Steven als ik, dan berg ik met plezier al mijn plannen op om er voor haar te zijn. Toen ze op 14 maanden haar melk weigerde, vertrouwde ik op mijn gevoel en begon ik de melk gewoon te vervangen door yoghurt en andere melkproducten zodat ze de nodige voedingsstoffen binnen zou krijgen.

Affectie

Ik toon mijn dochter heel veel affectie, meer affectie dan wie ook. Ik ben geen knuffelaar, maar mijn dochter wordt bedolven onder kussen en knuffels van het moment dat ze opstaat tot ze slapen gaat. Ze zal ongetwijfeld weten dat ik haar graag zie. Dat doe ik trouwens zo onvoorwaardelijk dat het mij met momenten beangstigt.

Papa

Een kind komt er niet vanzelf, daar is ook een papa voor nodig. Indertijd was er geen haar op mijn hoofd die er aan dacht, maar ik denk wel dat ik de juiste keuze gemaakt heb toen ik voor Steven koos en samen met hem besliste om er voor te gaan. Ja, een kind verandert een relatie echt wel en ja, er vallen hier vaker woorden dan toen Emma er nog niet was, maar ik kan me geen betere papa voorstellen. De manier waarop hij zo ongedwongen en speels met haar omgaat, daar kan ik ongetwijfeld nog wat van leren!

Conclusie? Ja, ook na het uitschrijven van mijn ‘verhaal’ vind ik mezelf een goede mama en ik probeer elke dag om een goede mama te zijn. De ene dag lukt dat al wat beter dan de andere, maar ik blijf mijn best doen. Of het ouderschap is wat ik ervan verwacht had? Ja en neen. Ik had veel meer twijfel en onzekerheid verwacht. Ik wist ook dat haar komst mijn leven op stelten zou zetten, maar ik had nooit vermoed dat ik iemand zo graag kon zien. En ja: ik jank bij het minste emo-moment dat we samen delen, true story!

Dit is uiteraard mijn eigen invulling en heel persoonlijke inkijk in mijn leven als mama. Benieuwd hoe andere ouders zichzelf omschrijven als mama of papa? Neem dan hier een kijkje voor de volledige lijst met deelnemers!

Ik ben ook benieuwd naar jullie kijk op het ouderschap. Vind je van jezelf dat je een goede ouder bent en waarom (wel of niet)?

 

 

(Foto’s: Silvie Bonne – Kelly Steenlandt – Steven Van Ryckeghem)