Vorige week ging de blogchallenge #ouderzonden van start met het eerste thema hoogmoed. Het thema van deze week is avaritia, ofwel hebzucht/gierigheid. Wat zou je nooit delen met je kind?

Toen ik de verschillende thema’s van deze challenge even van dichtbij bekeek, bekroop mij vooral een gevoel van weinig inspiratie. Ja, voor het thema hoogmoed had ik een pasklaar antwoord, maar de overige thema’s… Er kwam hier dus wel wat denkwerk aan te pas.

Wat hebzucht betreft, kan ik kort zijn: ik deel veel, misschien zelfs alles met Emma. Nochtans had ik het nooit echt begrepen op dat delen. Delen met mijn broer als kind? Nah! Geen haar op mijn hoofd dat hier aan zou denken. Maar ook dieperliggend ben ik iemand die weinig deelt. Jij, als lezer, kent mij wellicht louter van deze blog of vanop social media. Daar wek ik de indruk dat ik veel deel, maar in sé doe ik dat niet helemaal. Of: voor mij voelt het toch zo niet aan. Ook in vriendschappen en in mijn relatie is dat een werkpunt. Het is dus opmerkelijk dat ik dat met mijn dochter wel kan.

There’s no ‘we’ in food. Or is there?

Ik merk op dat nogal wat ouders moeite hebben met het delen van hun eten. Toegegeven: wanneer Steven een frietje van mij wil stekken, voelt het alsof hij een deel van mijn laatste avondmaal wil. Ik deel mijn eten absoluut niet graag en ik zal nooit aan mijn gezelschap ‘wil je eens proeven?’ voorstellen.
Emma is nog niet op een leeftijd waarop ze actief vraagt om iets uit mijn bord te eten. Niettegenstaande kan ze wel het eten uit ons bord kijken. ‘s Avonds eet zij boterhammen en wij onze warme maaltijd, op restaurant hebben we vaak een potje voor haar mee. Ik zal dan, vaak uit eigen initiatief, haar eens laten proeven. Op dit moment eet ze dus werkelijk alles, tot pesto en consoorten toe. Ik hoop dat ik haar op die manier kan stimuleren om nieuwe smaken te ontdekken, maar besef dat het tij maar al te vlug kan keren.

Sweet dreams

Ons bed deel ik ook graag met Emma. Het gebeurt dat ik Steven wegjaag omdat hij snurkt of omdat Emma ziekjes is en nood heeft aan knuffels. Voor sommigen is het not done, maar die momenten dat ze zich heel dicht tegen mij neer vlijt, die zijn er om te koesteren. In het weekend is ze soms rond 7u wakker en dan vertoeft ze meestal nog een uur of 2 tussen ons. Mijn man is er iets minder tuk op, maar ik kan daar echt van genieten. Als ik trouwens heel eerlijk mag zijn: ik slaap het liefst van al alleen: het is de beste garantie op een goede nachtrust!

Brusselmans met een hoek af

Wat ik niet graag deel, zijn mijn spullen. Ik ben iemand die ontzettend veel zorg draagt voor haar spullen. Wie mij goed kent, weet dat ik zelden iets uitleen. Het feit dat mijn bureau op het werk op dinsdag (ik werk 4/5 en ben die dag thuis) ingepalmd wordt door iemand anders… Zelfs het lenen van een balpen vergt al enige moeite voor mij, al is het maar een simpele Bic. Voorlopig heb ik nog geen materiêle zaken moeten delen met Emma en ik weet ook niet hoe ik er met haar op zal reageren. Ik kan mij alleen maar herinneren dat één van mijn konijnen jaren geleden een stuk uit een gesigneerd boek geknabbeld had (knaagdieren) en ik kon met de beste wil van de wereld niet boos zijn op mijn konijn. Als dat al een precedent was voor wat komen zal…

Time is zoveel meer dan money

Toch is er iets dat ik niet wil delen met Emma en dat is tijd. Ik werk graag en veel. In de week werk ik bij een Uitgeverij in Brugge, daarnaast werk ik ook als fotograaf in bijberoep. Dat laatste vindt hoofdzakelijk in het weekend plaats en op weekavonden ben ik vaak tot in de late uurtjes bezig aan de nabewerking van mijn foto’s of het beantwoorden van mailtjes. Mijn mama maakt af en toe de bedenking of het allemaal niet te veel is. Dat is het soms wel: dat gevoel had ik zeker eind vorig jaar, toen was ik echt op. En toch wil ik dit niet afgeven. Ik doe het immers veel te graag en ik weet dat ik heel ongelukkig zou worden zonder. Wanneer de twijfel dan toch komt bovendrijven, dan sus ik mezelf vooral met de gedachte dat Emma beter af is met een gelukkige dan een ongelukkige mama.

Een deel van mijn tijd deel ik dus bewust niet en ik voel mij daar ook niet ongelukkig over en ik denk Emma al evenmin. Dan rest mij één iets waarvan ik probeer om het niet te delen, maar waar ik niet altijd in slaag. Stress speelt mij vaak parten. Dat kan gaan over heel banale dingen (denk maar aan het stof dat zich op mijn kasten verzamelt) tot serieuze onderwerpen zoals werk, geld en het ouderschap zelf. Op zulke momenten ben ik, vooral thuis, bitsig. Heel soms maak ik ook een uitschuiver tegenover Emma en voel ik me heel schuldig. Dat is iets wat ik helemaal niet wil delen, nooit. Toch is het soms sterker dan mezelf en ik blijf eraan werken. Ik ben natuurlijk ook maar een mens, maar voor Emma wil ik mama zijn, zonder een adjectief dat een synoniem van stress is. Als er iets is wat ik niet eenvoudig vind aan het ouderschap (op dit moment, voor alle duidelijkheid), dan is het dat wel.

Deel jij alles met je kind of net niet? Ik lees jouw ervaringen graag in de commentaren!