Ik weet het: een challenge is er om vol te houden. Toen ik vrijdagavond om 20u30, met bijna 39 graden koorts (I kid you not), in de zetel in slaap viel, konden alle challenges ter wereld mij worst wezen. Ook gisteren kreeg ik amper mijn laptop open (in alle eerlijkheid: ik heb het zelfs niet geprobeerd). Vandaag kan ik overdag gelukkig al wat meer dan slapen: praise the lord! Een lange intro die zelfs niets te maken heeft met hetgeen ik vandaag over schrijf, maar ik ben graag correct en geef het even mee.
De voorbije weken regent het weer zwangerschapsaankondigingen op sociale media. Dat was daarvoor ongetwijfeld ook al zo, maar nu valt het des te meer op. Dit komt doordat het ofwel om mensen gaat die ik (persoonlijk) ken of al langer dan vandaag volg ofwel omdat het mama’s zijn die in hetzelfde jaar als ik (voor de eerste keer) mama werden. Ik weet niet hoe dat komt, maar ik voel ergens wel een band met die dames, hoe vreemd dat ook mag klinken.
Jullie weten ondertussen ook wel dat ik niet het type vrouw ben dat al van jongs af aan dacht aan ‘later mama worden’. Neen, helemaal niet. Wij vonden het goed zo met z’n vijf: Steven, Akira, Charlie en Lily. Na onze Amerika-reis begon het toch wel wat te knagen en ervaarde ik een gemis dat er voordien niet was. Enter Emma een paar jaar later. Ondertussen kan ik me geen leven zonder haar voorstellen.
Je moet weten dat in die periode voor ik dat ‘gemis’ ervaarde, ik was toen ‘al 31’ (weet je wel), heel wat vragen en opmerkingen kreeg. Van ‘ben je zeker dat je geen kinderen wil?’ tot ‘hoe zielig om daar op je oude dag alleen (of hopelijk met z’n twee) te zitten’ en alles daartussen en nog veel erger. Ik heb het één en ander mogen slikken, zaken waar ik op de dag van vandaag soms nog eens aan terugdenk. Ik zie mijn dochter doodgraag en zou het nooit meer anders willen, maar ik heb nog steeds alle begrip voor koppels die bewust niet voor het ouderschap kiezen. Ja, de natuur schrijft dit en dat voor, maar ik geloof dat wij ook een keuze hebben in het leven?
Ondertussen ben ik al 18 maand mama en meteen na de geboorte van Emma werden er al dingen geregistreerd. Ik herinner mij flarden als ‘bij (een) (je) tweede zus of zo’ en weet ik veel. Het eerste is er nog niet goed en wel uit geperst of ze beginnen al over nummer twee! Help! Nu is dus opnieuw een moment aangebroken om dit te doen opborrelen want blijkbaar is dit hét moment om aan die tweede koter te beginnen (om het zo mooi te stellen).
De stellingen als ‘eentje is geentje’, een smalend ‘the one and only’ en consoorten vliegen je rond de oren. Er bestaan inderdaad heel wat goed onderbouwde theorieën om aan (nog meer) gezinsuitbreiding te denken, maar wij denken hier vaak nogal rationeel (hij nog meer dan ik) en dan bedenken wij dat het goed is zoals het is.
Een broer of zus voor…
Het argument dat heel vaak op de proppen komt is een broer of zus voor insert ‘talloze-mogelijke-dingen-die-je-met-een-broer-of-zus-kan-doen-die-niet-met-ruzie-te-maken-hebben’. Ik beschrijf het hier misschien nogal negatief, maar ik ben zelf bijna 5 jaar ouder dan mijn broer en in onze jonge jaren betekende dat vooral dat we mekaar constant in de haren vlogen. Dat duurde ongeveer tot ik het huis uit was. Tegenwoordig zijn we nog altijd tegenpolen, woont hij ondertussen in het buitenland, maar hebben we wel een goede verstandhouding. Twee handen op één buik: neen, dat zijn we niet, maar we weten wel wat we aan elkaar hebben. Het is voor ons echter geen argument voor een nummer twee.
Stel dat…
Eéntje dat ik vaak uit de mond van de oudere generatie hoor: stel dat er iets gebeurt met één van je kinderen. Ik snap de betekenis wel, maar mocht ik louter hiervoor een broer of zus voor Emma willen dan zou die echt als een back-up aanvoelen. Dat kan toch ook de bedoeling niet zijn?
Waarom dan niet?
De redenen waarom zijn altijd heel persoonlijk gekleurd natuurlijk. Feit is dat ik diegene ben die ‘s morgens alles in orde brengt, Emma afzet bij de crèche en haar ‘s avonds ophaalt. Ik woon een pak dichter bij mijn werk dan mijn man en dit is een keuze die we samen gemaakt hebben. Ik werk in een 4/5 systeem, maar dat betekent dat mijn vrije dag zoveel mogelijk in dienst staat van Emma. Idealiter betekent dit quality time, maar vaak betekent het ook dat doktersbezoeken en dergelijke op deze dag gepland worden. Ze gaat die dag dan ook niet naar de crèche. Soms gaat ze wel eens naar mijn ouders wanneer ik nog wat werk heb of mijn huishouden op orde probeer te krijgen want ik heb (nog steeds) geen kuisvrouw. Daar komt dan nog mijn bijberoep bij. Ik zou dit uiteraard kunnen opzeggen, maar daarvoor doe ik het te graag. Het zijn dus allemaal keuzes die gemaakt moeten worden. Respect aan de mama’s die het wel bolgewerkt krijgen, maar wij vinden ons welzijn, samen met dat van het kind uiteraard, ook belangrijk. Bovendien willen we binnen enkele jaren terug wat meer van de wereld dan louter Europa ontdekken en met drie valt dat toch ook wat beter mee op financieel vlak.
Woonden wij ergens elders, of was het financieel plaatje anders, dan hadden wij misschien 3 koters rondlopen, maar soms moet je in het leven ook (rationele) keuzes maken en dan is het vooral aan de anderen om daar niet te gauw een oordeel over te vellen.
edit
Misschien nog even nuanceren naar aanleiding van de commentaar die Marliese neerpende: voor wij beslisten dat we aan gezinsuitbreiding wilden (ik gebruik hier bewust het woord ‘willen’ want er is nooit de garantie dat het zal lukken) doen, hekelde ik ook het feit dat mensen zomaar vragen naar diezelfde gezinsuitbreiding. Terwijl dit voor vele koppels (ook bij een volgende gezinsuitbreiding) het verhaal van Marliese is. Bovenstaande is dus vooral vanuit mijn point-of-view geschreven: ééntje waar ik mijn twee pollekes nog dagelijks voor kus, maar die voor velen een lange lijdensweg is.
Heb jij kinderen (hoeveel) of (bewust) niet en hoe reageerde jouw omgeving hier op?
(foto’s: Silvie Bonne en Kelly Steenlandt)
Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 5/40.
Ik droom al heel mijn leven van een groot gezin. En dat verlangen blijft heel sterk aanwezig. Als ik onze twee jongens samen bezig zie, dan kan ik alleen maar denken “the greatest gift we could give them, is each other”. Maar wat jij beschrijft met je broer, is hier niet anders. Voor ons is meerdere kinderen een gigantische verrijking, ik kan me het leven met eentje niet voorstellen. Toen er nog maar eentje was, kon ik ook alleen maar denken aan nummertje twee :). En nu dus aan een eventueel nummertje drie. Maar iedereen moet zijn eigen keuzes maken. En als het financieel zou kunnen, dan had ik er misschien wel vijf :). Persoonlijk vind ik het verschil tussen 1 of 2 helemaal niet groot qua drukte, alleen een beetje meer was. Ik vind ook nog ruimte voor bijberoep, sport en vriendinnen. Daar maakt 1 of veel kinderen niet het verschil, 1 of geen misschien wel. Follow your heart! (Maar de intensiteit van zorgen is wel nooit zo groot als in het begin, dat vermindert echt wel). X
Wij hebben er één, en daar blijft het bij (omwille van verschillende redenen, die jij hierboven mooi beschrijft 🙂 )
Ik heb iets gelijkaardig voor nu. In augustus 2015 begonnen Tim en ik aan onze kinderwens. In maart 2016 kreeg ik het nieuws dat ik zwanger was. Al een dag later bleek dit niet goed te zijn en kwam ik in de mola-choriocarcinoom-hel terecht. Ondertussen zijn wij nog altijd vruchteloos aan het proberen voor nr. 1. En zie ik mensen in mijn omgeving (collega’s …) die toen zwanger waren van nr.1 en waarbij nr. 2 nu onderweg is. Of mensen die toen nog lang niet met kinderen bezig waren en nu hun eerste kindje verwachten. Da’s soms erg confronterend en frustrerend. En oh ja van mensen die het verhaal niet kennen, moet ik ook geregeld de vraag slikken of wij nu nog altijd geen kinderen willen. “Ja al twee jaar en half om precies te zijn. Nu goed de dokters hebben er goeie hoop op dat het allemaal wel goed komt met ons, geen vruchtbaarheidsproblemen, maar omwille van het proces te bespoedigen nu toch maar in een ondersteuningstraject gestopt. Dus we geven de moed niet op. Het zal ooit wel eens lukken :-). En wat jouw verhaal betreft, niemand heeft zich daarmee te moeien. Alle redenen die die mensen opgeven zijn drogredenen en soms zelfs heel egoïstisch. Doe waar jij je goed bij voelt. Da’s altijd de juiste keuze :-).
Zoals je weet heb ik ook één kind 🙂
En het zal ook bij ‘the one and only’ Emil blijven…
Om exact dezelfde redenen als jij neerpent, plus het feit dat zwanger worden een kleine lijdensweg is voor ons.
Ik herken me volledig in jouw verhaal.
Xxx
De twee keren dat mijn vrouw nog aan het bekomen was van haar bevalling, kregen we telkens binnen de 24 uur de vraag of en wanneer er een volgende komt. In onze vrienden- en kennissenkring hebben we het hele spectrum zien passeren wat keuzes of ongeluk betreft. Het is soms nog niet te vatten dat wij heel ver aan de positieve kant van de weegschaal zitten en zaten. In die weegschaal kan je met allerlei maten en gewichten werken, maar het is jullie die het moeten afwegen. Wij hebben liefde voor drie maar het zal wellicht bij twee blijven. Maar dat is niet erg, want er is de liefde. Alleen maar de liefde. In in welke vorm, samenstelling of wat dan ook… het is altijd schoon.
Al 12 jaar super blij en gelukkig met ons ene kind. Hoewel we ook heel regelmatig over meer nagedacht hebben, kan ik me precies geen ander leven voorstellen.
Ik steek ook niet onder stoelen of banken dat wij lang getwijfeld hebben of we nog een tweede kind gingen krijgen. Uiteindelijk kwam die wens ook “natuurlijk” op gang (na drie jaar pas). Was dat niet zo geweest dan bleef het bij één. ALLE argumenten die ik – net als jij – moest horen vond ik op dat moment ongegrond omdat WIJ het op dat moment nog niet wisten/wilden. Sinds ik in die situatie ben geweest ga ik nooit meer achteloos vragen of mensen al dan niet kinderen willen. Misschien wel eens als het in de lijn van het gesprek valt maar niet DE opdringerige “en? wanneer een tweede??”-vraag. Ik heb ooit eens tegen een vriendin gezegd dat het echt genoeg moest zijn met die vraag, als het zover was dat ze één van de eersten ging zijn die het wist. (en effectief, ze had het als eerste geraden 🙂 ).
Ik vind ook dat het enorm geromantiseerd wordt en ervaar het niet altijd heel romantisch. Uiteraard maakt hun koddige smoeltje alles altijd goed maar het is wel degelijk veel drukker met twee dan met één, je moet er wel klaar voor zijn. Niettemin: de uitspraak “ééntje is gééntje” vind ik vreselijk. Alsof je eerste er eigenlijk niet toe doet. Zie ik word er een beetje opgefokt van, ik zou zelfs eens een blogje moeten schrijven :-D. Kortom Kelly: doe je goesting en luister niet naar een ander! 😉
Ik ben zo blij om dit te lezen! Vooral ook de opmerking i.v.m. ééntje is gééntje. Ik heb inderdaad soms het gevoel dat ze er niet toe doet want we hebben er toch maar één. Ik was ook opgefokt vandaar dat ik het van me af schreef.
Heel herkenbaar hoor. Hier is er ook ‘maar’ eentje en het ziet ernaar uit dat het daar ook bij zal blijven. Om tal van redenen, de een al rationeler als de andere. Maar zolang we die beslissing met ons beide nemen is dat ok.
Als enig kind wil ik even zeggen dat ik eeecht geen broer of zus mis en een geweldige band heb met mijn beide ouders. Ik denk soms misschien net omdat ik enig kind ben…De enige reden waarom ik soms een broer of zus zou willen is met het (hopelijk verre) zicht op wanneer mijn ouders er niet meer zouden zijn… Maar voor de rest, nooit gemist, ook niet als kind.
Ik ben nu 30 en het is volop babyboom in mijn omgeving maar ik heb tot nu toe nog geen drang om zelf kinderen te krijgen. Wie weet komt dat wel, wie weet ook niet en dat is ook prima. Maar inderdaad, mensen zijn zo opinionated, vaak alsof hun manier van leven de enige juiste is… Ik ben super blij voor vrienden die een groot gezin willen en massa’s baby’s (willen) krijgen, en even blij voor zij die er misschien geen willen en voor zichzelf andere prioriteiten stellen. In die keuze zit toch net het mooie? En dan hebben we het inderdaad nog niet over koppels waarbij het geen keuze is die constant dezelfde opdringerige vragen krijgen… Leven en laten leven is mijn motto;) x
Ik vind het heel fijn om jouw ervaring als enig kind hier te lezen, Patricia. Dankjewel om die te delen en wat je schrijft over keuzes maken, is helemaal waar! x
Hier ook eentje. Zwanger worden is een opgave, zwanger zijn de hel (hyperemesis gravidarum) en zwanger blijven absoluut geen zekerheid (tweede gelukte zwangerschap na 13 weken fout afgelopen). Toen hebben we wijselijk besloten om te genieten van wat we hebben in plaats van ten koste van alles te streven naar 1 of ander (maatschappelijk) ideaalbeeld. Dus voor ons geldt “eentje is geentje” ook niet. Eentje is al meer dan we 7 jaar geleden gedacht hadden te hebben. En wat voor eentje is het wel niet ☺️
Blij dat jullie het zo positief bekijken! xx
Oh, Kelly, wat ben ik blij dat jij hier zo eerlijk over durft schrijven! Wij hebben één dochter, en wellicht zal het ook enkel bij haar blijven. Wij krijgen van heel veel mensen vragen wanneer we aan een tweede beginnen, en ik krijg ook, opmerkingen dat mijn bekkeninstabiliteit erger gaat worden bij een volgende zwangerschap. Die opmerkingen (die vaak pusherig zijn) raken mij nu bijna even erg als de eindeloze vragenstroom die we vroeger kregen toen we nog geen kinderen hadden (allé, je hebt nu toch een huis en jullie zijn getrouwd, waar wachten jullie dan nog op?), en ik word er echt moe van.
We zijn er nog niet 100% uit, maar om verschillende redenen (deels dezelfde als die van jou, deels andere) hebben wij (ja, wij) besloten dat het wellicht bij ééntje blijft, en daar moeten wij ons toch niet steeds voor verantwoorden?
Geen, één of meer: ik heb het gevoel dat we ons altijd moeten verantwoorden vandaar dat ik de frustraties graag eens van mij af schreef. Ik ben blij dat er blijkbaar heel wat mensen (waaronder jij) iets aan hadden en dat wij blijkbaar niet alleen zijn.
Mooi geschreven, en heel herkenbaar!!
Ik ben heel blij met eentje, en zou het nu ook niet anders willen. Jammer genoeg was de keuze niet aan onszelf, wegens medische redenen was het beter om niet meer zwanger te worden. Ik had er helemaal niet bij stilgestaan of ik nog een tweede of derde wou, maar toch vond ik het niet makkelijk om die beslissing niet zelf te kunnen maken. Al waren we er direct samen uit dat we het risico niet wilden nemen.
Maar ik heb mij vaak geërgerd (en nu nog steeds, ook al is hij tien), aan mensen die vragen ‘En, komt er geen broertje of zusje?’
Maar ik ben echt dolgelukkig met ons drietjes, we zijn echt een hecht ‘team’ en doen heel veel met ons drietjes. Noah kan ook heel goed alleen spelen en heeft de nodige fantasie om als enig kind zich thuis bezig te houden! Vorig jaar deden we onze eerste verre reis samen, en ik heb de smaak te pakken!
Iedereen moet zo’n dingen voor zichzelf uitmaken, zo jammer dat daar altijd (vaak wel onschuldig bedoeld) commentaar op komt!
Wat fijn om jouw verhaal te lezen, Petra. Het moet inderdaad niet makkelijk geweest zijn om zelf die keuze niet te kunnen of mogen maken. xx
Wij hebben geen kinderen en dat zal waarschijnlijk ook zo blijven. De opmerkingen en vragen die we over ons heen krijgen, zijn er bij momenten zo over. Ik lees bij veel mama’s die die opmerkingen er ook zijn als je wel kinderen hebt. Want eentje is te weinig, drie is teveel, er moet precies ook een bepaalde tijdspanne tussen kind 1 en 2 zitten. Die druk en commentaar, daar zit toch niemand op te wachten ongeacht je uitgangspunt. Ik snap die mensen niet, helaas zijn ze met velen. Doe gewoon waar jullie je als gezin goed bij voelen!
Herkenbaar… vooral de link naar Marliese. Hier na drie miskramen een gezonde zoon (toen was de vraag ‘en en en’? ook ECHT niet welkom) en nu een mola zwangerschap. Zes maanden zware chemo, een jaar wachttijd en geen zekerheid of dat kindje er nog komt. Niet alleen fysiek, maar ook omdat ik het niet meer weet. Nu, er bijlopen met een chemocoupe helpt wel om vragen op afstand te houden…