Zes!

Afgelopen weekend werd Emma zes. Zes! Zes! Zes!
Ik kan het amper geloven dat het al/nog maar zes jaar geleden is dat ze geboren werd. Het valt ook moeilijk te bevatten wat een intense zes jaren dit waren. Hoe ze, ondanks die intensiteit, voorbij gevlogen zijn. Misschien net door die intensiteit, wie zal het zeggen?

Dit jaar heb ik ontzettend van haar verjaardag genoten. ‘s Morgens ontwaakte ik nog in Londen waar ik op bezoek was bij mijn broer. Ik nam een vroege trein terug en stond ‘s middags al in Brugge.
In de namiddag verraste ik haar met een bezoekje aan De Wonderlamp, een indoor speeltuin waar we wonen. Eerder dit jaar ging ze er voor de eerste keer heen en het was helemaal haar ding. De perfecte namiddag dus.
‘s Avonds at ze een pizza (haar favoriet, naast spaghetti) en wij aten frietjes met bubbels. Uiteraard mocht een potje mayonaise voor de jarige niet ontbreken. Dat was bijna leeg: af en toe een vinger in de mayonaise en tussendoor nog eens in de stoofvleessaus. Iets met “living her best life”, denk ik dan.

Ik denk (of ben vrij zeker) dat het de eerste verjaardag sinds haar diagnose (Emma heeft het Phelan-McDermid syndroom) was waar ik zo van heb genoten. Zonder al te veel verwachtingen: de beste manier om de dag te starten.
Ze begrijpt uiteraard het concept van een verjaardag niet, maar als ouder willen wij wel haar komst van een aantal jaar terug vieren. Er vielen ook enkele kaartjes in de bus en die bekijkt ze ook: kaartjes met een interactief karakter scoren hier heel hoog. Ze bekeek die al meerdere keren.

Wanneer ik het laatste jaar beschouw, zie ik een andere Emma. We zitten als ouders natuurlijk met de neus op de feiten, maar er is zo veel verandering merkbaar. In kleine, maar grootse dingen. Ik voel haar ontzettend goed aan en dat helpt haar ongetwijfeld in haar ontwikkeling. De manier waarop ze met haar ogen “praat”, zegt dan ook alles.

Enkele dagen voor haar verjaardag kwam ze zelf met een cadeau op de proppen. De klanken ‘mamamamamaamaa’ kwamen al sinds het einde van onze vakantie naar boven. Die begon ze gerichter uit te spreken. Ik hoorde vorige week een paar keer ‘mama’ achter me in de wagen. Bij het omdraaien, zag ik Emma naar mij kijken. Zou ze dan toch?
En ja… donderdagavond gingen we haar ophalen zodat ze mee kon rijden naar het station (waar ik richting Londen vertrok). Bij het uitstappen aan de opvang roept ze ‘mamaaaaa’ naar me. Geloof me vrij: ik ben nog nooit met tegenzin naar Londen vertrokken, maar die avond was dat toch even anders.

Ik hoop dat ze in dit nieuwe levensjaar nog verdere stappen kan en mag zetten. Wij zullen ongetwijfeld haar grootste supporters zijn en haar helpen groeien en bloeien.

Gelukkige verjaardag, lieve Emma!

5 replys to Zes!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.