Schrappen wat niet past

Het lukt gewoonweg niet meer.

Alle ballen in de lucht

Er was een tijd dat ik het allemaal kon combineren. Pre-corona was dat: een intense 4/5 job, mijn bijberoep, mama, partner, dochter, vriendin. Ik was het allemaal. Kleine zorgen werden groter en daar was de pandemie. Agenda’s werden leeg, hoofden niet. Integendeel.
In de zomer van 2020 kwam het leven weer op gang. Er was een staycation en achter de feiten aanhollen op werkgebied. Her en der ook sociale contacten, maar toch op onze hoede.
Van 2021 weet ik niet veel meer: ups en downs, maar vooral moe. Moe.

Hoofd leegmaken

Een dik jaar geleden besloot ik om dat aan te pakken. Ik ben beginnen sporten, vroeg gaan slapen en ‘s ochtends langer in bed blijven liggen. Weekends niet meer volproppen, maar één dag vrij houden, zonder enig plan. Ik moet zeggen: dat deed deugd.
Mijn hoofd werd leger en mijn concentratievermogen groeide. Dat was en is ook nodig voor mijn job. Dingen die veel energie vreten, daar paste ik voor. Ik organiseerde vorig jaar nog een knalfeestje mee op het werk, maar ik zei kort nadien het partycomité (helaas) vaarwel.
Mijn bijberoep? Dat zette ik vanaf de zomer op een lager pitje. Geen echte reclame, af en toe kwamen oude en nieuwe gezichten bij me langs en liepen de opdrachten door.

Gulzig

In het najaar merkte ik hoe ik terug energie begon te krijgen, maar ik ben gretig. Laat dit nu net iets zijn dat het in balans houden van energie tegenwerkt. Dan zit er niks anders op dan verder schrappen. Hoe jammer ik dit ook vind. Een paar weken geleden hakte ik een (volgende) knoop door en schrapte ik: mijn bijberoep gaat voor onbepaalde duur in de koelkast.
Ik ben nog steeds very much in love met fotografie, maar het is alles wat er bij komt kijken. Als eenmanszaak ben je naast fotograaf ook met administratie, boekhouding en marketing bezig. Dit alles, in mijn geval dan toch, naast je andere job. De zonsopgangen en zonsondergangen waar ik voor mijn computerscherm zat…. Ook dat nog: na een hele dag computer mag die ‘s avonds opnieuw aan. Het is veel, te veel.
Er kwamen (veel) tranen aan de pas, maar ik wil mezelf niet in een positie brengen waarbij het helemaal niet meer zal gaan. Ik hoorde vaak de term “moed” vallen, maar ik weet niet of ik die op overschot heb. Het voelt momenteel nog net iets meer als falen. Ik zou het immers zo graag anders willen.

Niet meer vluchten

Mijn energie is me gewoon veel te dierbaar. Neem nu: twee jaar geleden kon ik geen boek meer lezen.. zo vermoeid en op was ik. Dat moment waar ik er in slaagde om opnieuw een boek, in een voor mij normaal tempo, uit te lezen: priceless.
Vooral: ik wil er gewoon zijn voor mijn dochter. Ik heb er lang over gedaan om te staan waar ik nu sta in het omgaan met haar diagnose. Wanneer ik er verder over nadenk, waren al die ballen die ik in de lucht hield een soort van vluchtgedrag. Vandaag wil ik niet meer vluchten, maar er gewoon voor haar zijn.

Ik hoop dat ik voor nu voldoende heb moeten schrappen en dat ik energie kan geven en nemen en dat alles in balans blijft. Een glazen bol heb ik niet, maar voor nu voelt het goed (met de occasionele traan).

(foto door Studio Papaver)