music was my first love

Verlegen zijn en zich schamen. Twee eigenschappen die een groot deel van mijn leven beïnvloed hebben, behalve op muzikaal vlak en in de zin van schamen dan. Vandaag neem ik jullie mee naar één van mijn eerste grote liefdes: de muziek of zoals John Miles het zo mooi verwoordde: music was my first love.

Ik heb wel ‘t één en ‘t ander versleten op vlak van muziek. Actief ook (ik speelde in een ver verleden ooit dwarsfluit), maar vooral passief, in de zin van naar muziek luisteren en concerten bijwonen.
Hoewel mijn man meestal oordeelt dat mijn muzieksmaak nu niet bepaald breed is, ben ik toch nog steeds van het tegendeel overtuigd.

Mijn eerste herinneringen dateren van begin jaren ’90. Zoals wel elk kind toen was ook ik een hevige fan muziekprogramma’s zoals Tien om te Zien en de Muziekdoos. Eén van mijn favoriete groepen toen was Leopold III. Ik zat zelfs ooit op de schoot van Erik Goossens na de opnames van één of ander muziekprogramma aan de Vlaamse kust.
Na de TOTZ periode bekeerde ik mij volledig tot de Franstalige muziek. Het begon al voor ik goed en wel Franse les kreeg in het lager onderwijs. Eerst was er Dorothée: ik weet nog hoe ik elk weekend haar programma opzette op TF1 zonder er eigenlijk iets van te begrijpen. In die tijd schoten de Franse televisiesterren als paddestoelen uit de grond. Eén van de bekendste series uit die tijd is ongetwijfeld Hélène et les garçons. Hélène had in die tijd echt de status van superster en bracht ook muziek uit, net als een aantal van haar andere collega’s in de serie. Ik was een hele grote fan en zag haar zelfs live aan het werk in Vorst Nationaal toen ik een jaar of 12 was (ik was er héél vroeg bij op vlak van concerten; dit was trouwens niet mijn eerste concert ooit). Wist je dat ik zelfs een fanclub voor haar en haar jongens opgericht heb? Ik knutselde elke maand een magazine in elkaar en één van die exemplaren overhandigde ik aan één van haar collega’s die in het voorprogramma optrad. Ze vond het alleszins een heel leuk initiatief want niet veel later kreeg ik nog een leuk kaartje van haar in de bus. Toch wel één van die dingen die mij altijd zal bijblijven.

De liefde voor de Franse taal is nooit bekoeld, maar qua muzieksmaak stapte ik rond die periode stilletjes aan over op de boybands. Ik heb ze bijna allemaal versleten denk ik, ook de Belgische. Van bands zoals Take That sta ik ook nu nog steeds achter hun muziek en koop ik hun albums. Ik vermoed dat ik ze ook allemaal live gezien heb, voor Take That heb ik hier voor moeten wachten tot 2011 en ben ik zelfs met mijn ouders naar Amsterdam gereden (nog geen seconde beklaagd, hoor!).
Ook de girlbands kon ik smaken met uiteraard de Spice Girls op het hoogste schavot. Wanneer ik terugkijk op een rijk verleden aan concerten zijn zij de enige die ik nog niet aan het werk zag. Aan de toekomstplannen van Posh en Sporty Spice te zien, zit het er helaas ook niet meteen aan te komen.
Tussendoor, aan het begin van mijn tienerjaren, dweepte ik ook nog eventjes met Nirvana en was ik een fervent Studio Brussel-luisteraar, maar ook dat was van voorbijgaande aard, alhoewel ik Nirvana nog steeds één van de betere bands vind.

Eind jaren ’90 vormde de grondslag voor de muziek die ik ook nu nog grijs draai. Ik ontdekte per toeval the Goo Goo Dolls (een jaar voor ze hier met Iris hun grootste (en wellicht enige) hit scoorden) en (her)ontdekte U2. Deze twee vormen tot op heden nog steeds mijn favoriete bands. U2 zag ik ondertussen al zeven keer live aan het werk waaronder één keer in hun thuishaven Dublin.
Nooit heb ik zo lang moeten wachten om een band live te zien als the Goo Goo Dolls, maar liefst twaalf (!) jaar, maar het was het meer dan waard. Drie jaar geleden zag ik ze voor een tweede keer live en het zal voor altijd één van mijn beste concertherinneringen ooit blijven!

Dankzij hen (the Goo Goo Dolls dus) leerde ik online ook een pak leuke mensen uit Europa en ver daarbuiten kennen. Twee van hen ontmoette ik na meer dan tien jaar online contact in Londen en zag ik ondertussen al terug in Kopenhagen en straks ook in Brugge. Hele fijne mensen waarmee ik heel wat tijd van mijn leven in online gesprekken versleten heb en die mij ook nu nog nauw aan het hart liggen.

De muziek van tegenwoordig zet mij soms wel aan het denken. De afgelopen decennia werden stuk voor stuk nummers uitgebracht die instant klassiekers werden en die we binnen twintig jaar nog steeds als een klassieker zullen bestempelen. Ik heb wel het gevoel dat we deze klassiekers tegenwoordig niet meer maken en dat is eigenlijk wel triest. Komt het door het overaanbod en de mallemolen die de muziekbusiness tegenwoordig is? Ik weet het niet, maar het is en blijft wel het gevoel dat ik er tegenwoordig bij heb.

Ik zal er maar niet te veel bij nadenken en nog even Bryan Adams opzetten: ooit kocht ik mijn eerste cd en dat was zijn toenmalige Best Of. Nog steeds één van mijn favorieten in mijn muziekcollectie.
Terwijl ik hier naar luister, zal ik ook niet zo stiekem hopen dat Vicky en Mel bijdraaien en ons die lang verhoopte Spice Girls-reünie toch nog bezorgen.

Nu ben ik wel benieuwd naar jullie muzikale verleden (en heden). Ik lees het graag in de comments!