Ik hield van verjaardagen. Dat ik dit ooit in de verleden tijd zou typen, had ik nooit durven denken. Ooit keek ik wekenlang, misschien zelfs maandenlang, uit naar mijn verjaardag. Het scheelde niet veel of ik begon al vanaf 22 januari terug af te tellen. Zo ver zal het nu niet meer komen, vrees ik.
Mijn meest recente verjaardag dateert van 21 januari. 34 lentes ondertussen. Waar ik 30 worden verschrikkelijk vond, ben ik nu blij dat ik mijn verjaardag kan en mag vieren. Het is velen immers niet gegund. Het verlangen is echter verdwenen.
Uiteraard ben ik op zoek gegaan naar de oorzaak van dit gebrek aan verlangen. Ouder worden is het alvast niet. Zoals ik al zei: ik ben blij met elke verjaardag die ik mag vieren. Ik voel me ook veel beter in mijn vel dan pakweg tien jaar geleden. Neen, daar wringt het schoentje niet.
Eigenlijk gaat het al een aantal jaar bergaf met het aftellen naar mijn verjaardag. En dat heeft alles te maken met het digitale. Waar ik op alle vlakken een digitaal beestje ben (hell, ik kocht een Kindle!), blijf ik toch trouw aan een aantal tradities. Eén ervan is de liefde voor papier en bijgevolg ook post. Echte post, geen digitaal gedoe. Akkoord, een aantal jaren geleden ben ik zelf gestopt met het sturen van kerstkaartjes, maar dat had een heel andere reden. Echter, ik krijg zo graag post. Al van zo lang ik mij kan herinneren. Als kind stelde ik elke dag opnieuw dezelfde vraag. Of de postbode al geweest was. Je moet weten dat ik in die tijd, het internet was er nog niet, heel veel pennenvriendinnetjes had. Heerlijk vond ik dat.
Het zal je dan ook niet verbazen dat ik mijn verjaardagen toen wel koesterde. Al van de tweede week van januari was het elke dag reikhalzend uitkijken naar verjaardagskaartjes.
Tegenwoordig zijn de kaartjes op één hand te tellen. Een aantal jaren geleden verdrong het sms-bericht de verjaardagskaart. Vandaag de dag heeft Facebook het pleidooi gewonnen. Leuk zijn ze wel, al die wensen op mijn timeline. Maar de papieren kaartjes vind ik des te leuker. Ik koester ze en hoop ze volgend jaar opnieuw in mijn bus te vinden.
Vanaf volgend jaar dus graag terug een analoge verjaardag. Doen jullie mee?
Ik deel je mening. Ik doe nog altijd mijn best om kerstkaartjes te sturen, en ik wil die ook altijd persoonlijk handtekenen (en dus niet voorgedrukt).
Verjaardagskaarten, daar ben ik helaas minder consequent in, maar ik geef toe dat ik me ook altijd ‘speciaal’ voel als iemand de moeite heeft gedaan om een kaartje te sturen, Zeker in tijden waarin het veel makkelijker is om iets op fb te zetten.
Dit jaar toch ook weer tientallen échte kaartjes gekregen. Ik herhaal de boodschap zo vaak dat ik echte kaartjes zo leuk vind en de boodschap is duidelijk aangekomen.
Ik begrijp je volledig!
Kerstkaarten zijn mijn ding niet want ik hou niet van al dat gedoe errond…
Maar mensen die me nauw aan het hart liggen, krijgen steevast een mooie verjaardagskaart.
Zoals jij dus 🙂
xxx
Yes please! Dit jaar kreeg ik maar een viertal échte verjaardagskaartjes, en ik werd er veel blijer van dan al die wensen op Facebook. Ik kreeg zelfs berichten van mensen die ik anders amper hoor of zie, en die wellicht alleen maar iets posten omdat Facebook de melding gaf dat ik jarig ben. Hoe oprecht is zo’n wens dan nog eigenlijk?
Ik hou van kaartjes. Met Kerst, met verjaardag of zomaar. Op dat vlak ben ik echt een offline beestje. En ik geef ook graag kaartjes! Het valt op en het is meestal specialer, met een eigen boodschap. Ook ik kijk dagelijks uit naar de post, echt heerlijk vind ik het om post te krijgen. En liefst nog dingen die ik niet verwacht. Dus yes please, ik doe met veel plezier mee!
De papieren kaartjes hoeven voor mij niet echt, maar ergens ben ik het wel met je eens. Al die digitale verjaardagswensen – vooral op Facebook – zijn zo waardeloos. Sinds een jaar of twee is mijn verjaardag op Facebook niet meer zichtbaar voor vrienden en het valt op dat ik véél minder verjaardagswensen krijg. Maar degenen die er dan wel aan denken, zijn de mensen waarvan ik weet dat ze er aan gedacht hebben zonder dat Facebook hen een melding heeft gegeven.
Ik zal je niet moeten vertellen dat ik het helemaal met je eens ben. Dat was ook de reden waarom ik een collectie wenskaartjes heb ontworpen. Omdat ik graag kaartjes krijg en schrijf. Een persoonlijk berichtje, enkele lieve woorden dat kan ook zoveel betekenen. En ik denk dat ik dat ook al heb doorgegeven aan mijn dochters. Die houden zo van kaartjes en post.
Ik doe mee! Rond 10u sta ik meestal al te popelen om naar de brievenbus te gaan, als was het maar mijn visa- afrekening. Ik probeer aan een aantal vaste vriendinnen altijd een kaartje te geven, maar ontvang er elk jaar evenveel, 5. Van mijn familie.. jammer toch.. ook het schrijven van brieven is zo fijn!