levend verlies

31 oktober, 17u13. We vieren vanavond Halloween en verwachten straks toch wel een paar keer “Trick or Treat” te horen. De mand met snoep staat klaar.

De bel gaat. Nochtans gaat de wandeling pas om 17u30 van start. Een vroege vogel dus. Ik haast me naar de voordeur. “Trick or treat” hoor ik na lang aarzelen en een duwtje in de rug van de begeleider. Een jonge vrouw (ik schat ze ergens in de 20) verlegt duidelijk haar grenzen. Ik ben even gepakt want de vrouw is niet verkleed. Het is ook duidelijk dat ze wellicht even verderop woont, in de voorziening voor volwassenen met een verstandelijke beperking. Ze kiest heel bedachtzaam en voorzichtig een snoepje uit. Ik vertel haar vlug dat ze nog ééntje mag nemen. Haar gezicht spreekt boekdelen. Zij en haar begeleider bedanken me en vertrekken naar het volgende adres.

Ik sluit de deur en haast me naar boven om mezelf nog wat meer Halloween te maken. Plots zijn ze daar: de tranen. Het besef dat dit Emma zou kunnen zijn binnen x aantal jaar. Ook al is ze non-verbaal, toch zie ik Emma voor me. Hoe ze niet thuis zal wonen en ook niet in haar eigen huis. Hoe ze voor de rest van ons en haar leven afhankelijk zal zijn van de zorg door een ander.

Dat het pijn doet. Dat het verdriet op de meest onverwachte momenten naar boven kan komen. Dat de tranen alweer van mij afrollen als ik dit schrijf. Ik moest het schrijven, het moest er uit. We gaan weer verder.

Dit is levend verlies. Rouw die blijft duren, die hoogtes en laagtes kent. Rouw, voor altijd rauw.