dit was mijn 2024

2024 voelde als een vreemd jaar. Het ging weeral razendsnel voorbij, maar bij momenten ging het ook tergend traag. Een vat vol tegenstellingen, zo zou je het kunnen noemen.

Het werd vooral ingepalmd door zorgen om (mijn) gezondheid. Ik onderging begin 2024 een punctie (van de schildklier) en deed enkele maanden niks anders dan wachten. In het ziekenhuis heb je zo van die afgebakende zones met “wacht hier” vooraleer je tot aan de bureau van de dienst mag stappen. Ik voelde me bij momenten gevangen in die zone. Veel wachten dus, uitstel inclusief, maar op de eerste dag van de lente ging ik de nacht in zonder schildklier. Ik wachtte verder, maar de zon kwam er door. Er waren geen kankercellen gevonden en daarmee case closed. Al bleek ik gedurende het jaar die periode wel nog aan het verwerken te zijn. Een dossier kan je afsluiten, je hoofd niet.
In het najaar begon ik toch te worstelen met mijn energie. Mijn waarden zijn in theorie in orde, maar na gesprekken met andere schildklierpatiënten weet ik dat die met een korreltje zout genomen moeten worden. Het is een ware zoektocht en ik heb veel van die leeggezogen avonden en dagen. Zeker na een werkweek heb ik toch ofwel de zaterdag dan wel de zondag nodig om te recupereren. Dat is wennen en bij momenten heel frustrerend. Zelfs nu, bij het typen van deze blogpost ‘s avonds, voel ik de vermoeidheid en weet ik dat ik binnenkort weer half begin in te dommelen. Die vermoeidheid kan me echt overvallen.
Al bij al bleven we de rest van het jaar redelijk gespaard op gezondheidsvlak, ook Emma. Onze ouders hebben af en toe wat kwaaltjes, maar als energieke zeventiger zou ik dat ook wel verwachten.
In onze (nabije) omgeving kregen wel wat mensen slecht nieuws te verwerken. Dat doet je toch wel stilstaan bij de dingen des levens.
Er waren ook heel veel diagnoses in onze omgeving, zowel bij jongeren als volwassenen. Heel confronterend want volgens mij veel van doen met de tijd waarin we leven. Alles is zo vluchtig en er is een overdaad aan prikkels. Probeer dat maar eens allemaal te vatten.

Ondanks de vele zorgen bleef ik het hoofd koel houden (denk ik). De knop die ik een jaar geleden omdraaide, bleef op zijn plaats en mentaal voelde ik me sterker dan ooit. Het zorgt er wel voor dat ik soms moeite heb om begrip te tonen voor een ander. Ik krijg vaak schouderklopjes over mijn veerkracht, maar wat ben ik daar mee? Ik doe ook maar wat. Blijkbaar is zoiets (volume aan veerkracht) aangeboren, maar ik ben van mening dat je aan jezelf kan werken. Dat kan hard klinken en op het einde van de rit zal iemand altijd veerkrachtiger zijn dan een ander. Bij wielrenners is dat ook zo: als ze allemaal dezelfde training volgen en dieet zal er nog altijd iemand beter zijn. Er wordt echter wel aan gewerkt. Ik geloof echt niet dat ik veerkrachtig geboren ben, ik heb het wel gekweekt. Zeker als je weet over wat ik mij vroeger allemaal zorgen maakte en de faalangst die het van mij overnam. Het was de voorbije jaren echt hard werken, maar een handleiding kan ik niet bezorgen: het is een heel individueel proces.

Dit was ook het eerste jaar zonder fotografie opdrachten. Mijn fototoestel heeft stof verzameld, maar ik vond de liefde terug. Met meer dan 20 000 beelden rondden we het jaar af: ik moet dringend eens mijn archief opkuisen, dat is duidelijk.
Naast fotografie vond ik vreugde in zoveel andere zaken. Zoals eten. Niet meteen goed voor de tien kilogram die er bij plakt (dank u, schildklier die ik niet meer heb), maar voor de rest geen klachten. Ik at hemelse panettone van Pierre Marcolini en de beste driekoningentaart ooit van Joost Arijs. We vierden de 40ste verjaardag van Steven bij Cousteau en sloten met hun afhaalmenu ook het jaar af. Ik scoorde een taart van Chez Mariette voor mijn verjaardag in januari en maakte zelf zo’n creatie in augustus voor de verjaardag van Emma. Mijn spaghettilijstje werd verder aangevuld en bij Carlito in Tielt serveren ze dus echt wel super lekkere spaghetti! Ik mag ook de scones met clotted cream niet vergeten die we in Engeland aten. Het water komt mij zo in de mond. Ja, het was culinair genieten in 2024.

Mijn kleerkast werd ook weer goed aangevuld met veel leuke stuks van mijn favoriete winkels Ida en San Styles. Ik ging ook eindelijk overstag voor niet één, maar twee nieuwe brillen van Odette Lunettes. Kledij, verzorgingsproducten, make-up en eten zijn zaken waar ik veel geld aan besteed, maar ik hield de financiën altijd goed in het oog via YNAB. Ik doe het nu al enkele jaren en het bezorgt mij echt gemoedsrust. Misschien koop ik veel van de voorgaande zaken, maar in het algemeen heb ik het gevoel dat we minder uitgeven. Ik wil ook gewoon minder prullen in huis (het staat nog vol genoeg, hoor).

Aan ervaringen geen gebrek in 2024 en daar kan ik opnieuw veel geld aan uitgeven. Ik benutte nog een paar keer mijn museumpas en heb het aankoopbedrag er zeker uit gehaald, maar het kon meer zijn. Het deed me wel nieuwe musea in eigen land ontdekken dus ik overweeg om die ooit nog eens aan te schaffen.
In het begin van het jaar deed ik veel uitstapjes om de maanden erna te compenseren. Aangezien ik niet goed wist hoe lang ik uit zou zijn, schakelde ik een versnelling hoger.
Er waren maar liefst drie podcastopnames en heel veel concerten. Hoogtepunt was ongetwijfeld dat de Eras Tour van Taylor Swift in Amsterdam en ook van Cactusfestival heb ik enorm genoten. In het najaar was het een fijn weerzien met Nick Cave and the Bad Seeds.
Van zodra het warm was trokken we naar zee al moesten we tot in juni wachten om eens zonder trui aan zee te zitten. Zon, ik heb u gemist in 2024!

In april kwam er uiteindelijk goed nieuws en dan besliste ik gewoon om yolo all the way te gaan. Voor ik het wist, had ik een ticket richting Canada geboekt met tussenin nog eens een uitstapje naar NYC (amper een uur vliegen vanuit Toronto). Yolo dus.
Na wat nagelbijten kon ik eind april naar Londen vertrekken met mijn ouders. We maakten er kennis met mijn nichtje dat begin 2024 geboren werd en de Russische schoonfamilie van mijn broer. Een maandje Duolingo deed wonderen want ik kon aardig wat zeggen tegen hen.
In juli ging het weeral richting Engeland, met het gezin deze keer. We verkenden Cornwall en reden tot in het uiterste Westen van Engeland: Land’s End.

De week voordien had ik trouwens al mezelf verbaasd door zomaar naar Amsterdam te rijden (voor de Eras Tour). Ik rijd absoluut niet graag met de wagen en mijn darmen gierden het uit, maar ik ben echt trots op mezelf!
We deden sowieso nog vele andere uitstapjes zoals Plopsaland, eindelijk Deb’s Tea Garden bezocht (twee keer zelf!) en zagen de musical 14-18.
De mooiste uitstap was een nachtelijke en behoorlijk dicht bij huis want in onze tuin konden we het noorderlicht bewonderen: magisch gewoon!

Op professioneel vlak was het iets rustiger dan het jaar ervoor en dat zorgde voor wat rust in mijn hoofd. Ik was met een groot project bezig geweest dat al mijn tijd opslorpte en daarnaast had ik al de zorgen rond mijn schildklier. Niet te vergeten: het zorgouderschap blijft pittig. Het was dus goed om even op adem te komen en ruimte te creëren. Ik deed ook iets waarvan ik nooit gedacht het te zullen doen: een “talk” geven op een soort mini conferentie. Bescheidenheid is een mooi iets, maar je mag ook af en toe trots op jezelf zijn: dat ben ik dan ook!

Emma groeide en bloeide als nooit tevoren dit jaar en zette stappen waarvan ik nog steeds perplex sta. We gingen vaker samen op restaurant en ondertussen eet ze vlot op vreemde plaatsen. Ze ging ook voor het eerst naar de bioscoop: een film van Peppa uiteraard. Zo fijn om dit met haar te kunnen doen! We gingen opnieuw met school zwemmen en ze is ondertussen een echte waterrat. Dit zijn echt onze momentjes samen. Dit schooljaar startte ze ook met hippotherapie en ze bloeide nog meer open. Ik zou het gerust een hobby van haar durven noemen: ze houdt zo van de paardjes. Eén van de grootste stappen die ze zette, was ongetwijfeld het gebruik van een spraakcomputer. Af en toe zei ze eens “mama” en dan weet ik: die taal zit er ergens, maar kan er niet uit. Zo vaak voel ik dingen aan en hoe meer ik me inlees, hoe helderder sommige dingen worden. Toch wil nog maar eens benadrukken dat levend verlies altijd aanwezig is, hoe mooi de stappen ook zijn.

Ik vond het gek hoe ik dit jaar mijn vriendin die in Canada woont maar liefst vier keer zag. Sommige vrienden in België zie ik niet eens zo vaak. Dat doet niets af aan de kwaliteit van de vriendschappen, voor alle duidelijkheid. Ik heb ook heel veel warmte gevoeld dit jaar, zo veel mensen rond mij: ik prijs me er echt gelukkig mee.

Het najaar was voor mij persoonlijk een hoogtepunt met mijn reis naar Toronto en New York. Ik ben zo blij dat ik dit gedaan heb en eeuwig dankbaar aan mijn man om mij dit te laten doen. Ik besef dat het voor hem niet evident was. Er zijn herinneringen voor het leven gemaakt en ik raad het iedereen aan om gewoon te springen als dit kan. Of op zijn minst eens alleen op reis te gaan. Dat moet ik niet zo ver zijn, hé.

Vanaf november ondervond ik wel een gebrek aan zon en weinig licht. De kerstsfeer die maar niet kwam, het was zo’n beetje een anticlimax op de start van de herfst. Het jaar eindigden we met nog een uitstapje naar Parijs onder ons twee begin december, maar de laatste week was wat in mineur door de griep. Al heb ik er wel het beste van gemaakt en veel gelezen.

Een positieve noot dus om het jaar te eindigen. 2025 mag wat rustiger worden, gewoon is ook al goed genoeg.

Hoe was jouw 2024?

3 replys to dit was mijn 2024

  1. Reizen, concerten, lekker eten, … Het klinkt allemaal geweldig. Maar er waren duidelijk ook wel mindere dingen, zoals je gezondheid. Dat wachten op meer duidelijkheid is slopend he… Gelukkig eindigde dat ook wel weer goed. Heb je dagdagelijks last van het verwijderen van je schildklier of voel je daar niets van? Ik zie het ook in mijn omgeving, diagnoses van bepaalde ziektes of aandoeningen, burn-outs, … Net als jij denk ik dat we onszelf collectief behoorlijk aan het voorbijlopen zijn.

  2. Een mooi overzicht met veel positiviteit.
    Is je schildkliermedicatie wel op punt? De mijne werkt te traag en het heeft meer dan een jaar geduurd voor mijn medicatie goed geregeld was ondanks dat mijn waarden ook binnen de grenzen waren.
    O ja, veerkracht dat kweek je. Ik ben zeker niet veerkrachtig geboren, maar door het leven ben ik wel veerkrachtig geworden. Je moet wel, wil je overeind blijven.
    Je hebt flink ge YOLO-d en genoten van de fijne dingen in het leven. Doe zo voort zou ik zeggen.
    Op een mooi en, ja, zonniger 2025!

  3. Ik had een beetje een gelijkaardig gevoel bij 2024. Het was omwille van meerdere gebeurtenissen geen topjaar, maar er waren ook wel meer dan gemiddeld veel écht coole dingen (zoals het concert van Taylor Swift, zotte reizen, …). Speciaal jaar!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.