Ongeloof. Ongeloof dat steeds verder wegebde naarmate de dag vorderde. Realiteitsbesef dat langzaamaan binnen sijpelde. Voor West-Vlamingen is en blijft Brussel nog steeds “ver” weg al is het vandaag ook onze achtertuin.
Dan volgen de eerste safety checks op Facebook van vrienden en familie. Sms-berichten van buitenlandse vrienden om te vragen of we ok zijn, of we familie en vrienden in Brussel hebben.
22 maart zal nooit meer hetzelfde zijn. Ons land zal nooit meer hetzelfde zijn. Ook al zijn we bijna verplicht om ons niet over te geven aan de angst, het is verdomd moeilijk aan het worden.
Mijn gedachten gaan uit naar alle slachtoffers en hun familie en vrienden, maar ook de hulpdiensten en vooral mijn medemensen die vandaag bewezen hebben dat we hier samen sterker zullen uitkomen. Het doet deugd om al die tweets met #ikwilhelpen en aanverwanten te lezen.
Dat sprankeltje hoop? Dat blijft nog even overeind.
Mooi geschreven. En hoop.. dat moet er altijd zijn. Hoe erg het ook allemaal is…