de kronieken van een zwangere vrouw III

En, hoe gaat dat nog met jullie? Hier alles dik in orde. Dik, jawel, want die buik begint toch wel behoorlijke proporties aan te nemen. Ik kan voorlopig nog steeds mijn teennagels lakken, dus al bij al valt het mee (een mens moet prioriteiten hebben in ‘t leven, nietwaar?).
Ondertussen vind ik 30 weken akelig dichtbij. Bij het volgende cijfertje dat vooraan komt te staan, is de baby er misschien wel al of zal het in elk geval niet lang meer duren.
Ik heb het afgelopen weekend dan ook voor mijn computer gespendeerd en mijn kennis van Adobe Illustrator opgefrist. Ook de props voor de newborn shoot die ik (zelf) wil doen, werden besteld.
Mijn checklist wordt elke dag wel ergens afgevinkt en ook dat zorgt voor een geruststellend gevoel.
Niet onbelangrijk: nu vrijdag staat er een fotoshoot op het programma. Zoals het er nu naar uitziet, krijgen we mooi weer, dus duimen maar dat dit zo blijft! Fotografe van dienst is trouwens Silvie Bonne, neem zeker eens een kijkje op haar website mocht je haar nog niet kennen.

En dan nu…

Zwanger zijn, dat is:

• erop gewezen worden hoe kort ons bevallingsverlof wel is. Onze Kroatische vrienden die vorige maand op bezoek waren, keken ons met enige verbazing aan. Na de bevalling blijven ze daar een jaar thuis. Persoonlijk vond ik dit wel heel lang en ook professioneel zou ik het minder vinden om zo lang ‘uit het werk’ te zijn.
• nog steeds veel schoenen kunnen kopen. Dat compenseert ruimschoots voor de zomermode die ik aan mijn neus zie voorbij gaan. Voorlopig gebeurt hier alles nog on (very) high heels, benieuwd hoe lang ik dat nog kan volhouden!
• vaker dingen vergeten. Zou er dan toch iets van aan zijn, van die zogeheten zwangerschapsdementie?
• ontdekken wie je allemaal op online kanalen zoals een blog, Instagram of Facebook volgt. Dan heb ik het vooral over mensen die je ook in het echte leven kent.
• enkel de toekomstige mama die in the picture staat, helaas. Kom je als koppel iemand tegen, dan gaan de wensen richting mama. En de papa? Die stond erbij en die keek ernaar. Akkoord, ik draag de baby 9 maanden, maar ook voor mijn man is het een serieuze aanpassing. Hij ‘ervaart’ ook bijster weinig op dit moment en is er vooral bij als toeschouwer (zeker wanneer de baby een schopconcert heeft terwijl ik op het werk zit), maar daarom niet minder aanwezig. Just my two cents, weet je wel.
• iedereen die er van uitgaat dat je x aantal kinderen zal hebben. De rekening wordt steeds voor jou gemaakt, bij alles wat je onderneemt. Deze kwam al in de eerste editie aan bod, maar blijft vaker voorkomen dan me lief is, vandaar dat hij er nog eens tussen mag!

Op naar de volgende editie! Ik hoop er toch nog twee te kunnen doen, maar dat wordt afwachten, natuurlijk!