de kronieken van een new mom

Zonder al te pretentieus te klinken: ik heb de indruk dat de kronieken van een zwangere vrouw best gesmaakt werden. Ik had vooraf al even laten vallen dat er misschien een vervolg zou komen, maar dat was natuurlijk afhankelijk van mijn ervaringen en of ik wel voldoende stof tot schrijven had. Dat laatste blijkt zeker het geval en dus bleef enkel de naam van de reeks nog een vraag. Daarover viel snel een beslissing: ik vind de term ‘new mom’ leuk klinken. Die wordt dan ook op zowat alle gossip sites gehanteerd wanneer het over new (celebrity) moms gaat. Als ik een beetje goed reken (nooit een kei in wiskunde geweest), dan kan ik die term wel een jaar gebruiken (ja, nu waan ik me echt wel even Kim K). Daarmee zijn dus de kronieken van een new mom geboren. Enjoy!

Ondertussen is Emma bijna zes weken oud. Wat?! Zes weken?! Waar zijn die naartoe? Die zijn werkelijk voorbij gevlogen. Alle clichés daaromtrent kloppen helaas geweldig hard. En zeggen dat de tijd al zo vloog voor Emma er was (ja, ik had/heb een druk bezet leven).
Of ik geniet? Ik denk het wel. Het blijft moeilijk hoor: mij ‘s namiddags met onze jongedame in de zetel nestelen omdat ze overdag eigenlijk gewoon graag geknuffeld wordt. Terwijl we knuffelen, zij slaapt en drinkt, vliegen de seizoenen van Pretty Little Liars en Suits er aan een hoog tempo door. Gelukkig is het huidige aanbod op de Belgische Netflix behoorlijk goed.

Na vier weken had ik ook iets meer van een ritme gevonden. De eerste week thuis deed ik niks anders dan was, plas en Emma en dat kon zo niet verder want eens ik terug ga werken, zal ik ook geen tijd hebben om elke dag de was te doen. Ik ben dus geleidelijk aan een patroon gaan zoeken. Het was toen ook het moment om haar te leren op haar eigen kamer slapen zonder eerst in slaap te vallen op de arm van Steven of ikzelf. Na een tweetal keer is dat eigenlijk al gelukt. We hebben nu een soort van ritueel en dat lijkt ze wel te smaken. Ondertussen lukt het al om na de laatste fles nog wat quality time te voorzien en haar dan pas in bed te stoppen. We hebben dan eigenlijk nog heel de avond voor ons om verder huishoudelijke taken af te werken, de konijnen en Akira te soigneren en te ontspannen. Ze slaapt ondertussen al twee keer zes uur aan een stuk, ik moet haar alleen nog op ‘mijn’ schema krijgen, maar van zodra ze het met een fles minder kan doen, moet dat mogelijk zijn.

Voor de geïnteresseerden: ja, wij geven nog altijd flesvoeding op kamertemperatuur dus het is zeker het proberen waard!
Ik probeer ook toch wat me-time in te calculeren. Op vrijdagavond is Steven meestal in charge en gisterenavond had ik een avondje uit zonder Emma (met dank aan Josefien die mij op sleeptouw nam naar de première van Absolutely Fabulous – The Movie). Volgende maand volgt een nachtje weg want dan bezoek ik mijn broer in Londen. Moet kunnen, vind ik en dat was ook de afspraak toen we aan kinderen begonnen. Volgende woensdagavond heeft ze voor de eerste keer een babysit (mijn mama) dus ben ik wel benieuwd hoe dat zal verlopen.

Voor de rest probeer ik haar wel overal naartoe mee te nemen. Ook dat was één van mijn principes: als het kan, gaat ze mee. Ik vind het belangrijk dat ze zoveel mogelijk ervaringen opneemt en ik heb er nu éénmaal voor gekozen mama te worden. Waar het kan, gaat ze mee en bij gebrek aan alternatief blijven we wel thuis (ook dat is één van de gevolgen van die (bewuste) keuze).
Natuurlijk heb ik ook al bepaalde indrukken van mijn medemens na zes weken moederschap… Die wou ik jullie zeker niet onthouden.

Mama zijn, dat is:

• een magneet zijn. De aantrekkingskracht van zo’n baby is overweldigend. Iedereen zit bijna met zijn of haar neus in de maxi cosi of reiswieg en als dat niet gebeurt dan zijn er toch de blikken en het gemompel (“zo’n kleintje”). Ja, soms heb ik wel de neiging te vragen wat er te zien valt.
• niet meer zorgeloos door het leven gaan. Niet dat dat voorheen het geval niet was, hoor, maar dit is een ander niveau.
• elk moment willen vastleggen, liefst van al met fototoestel of iPhone in de aanslag. Ik weet nu al dat ik op een dag een foto zal vergeten nemen en dan zal ik niet mals zijn voor mezelf.
• zoveel eerste keren. De eerste keer in de wagen van mama, de eerste keer bij oma & opa, de eerste keer dit, de eerste keer dat. Tot je op een bepaald moment beseft dat te veel eerste keren zullen volgen om ze allemaal bij te houden (laat staan op beeld vastleggen) en dat steekt.
• uren kijken naar je baby en nog steeds verwonderd zijn dat dit een creatie van jou en je partner is.. Moeder natuur is echt wel onvoorstelbaar.