Wie mij een beetje kent (lees: wie hier al kwam eten), weet dat ik mijn gasten graag soigneer. Om even te illustreren wat ik hiermee bedoel kan je een kijkje nemen naar de foto’s bij deze blogpost, of deze of misschien wel deze. Overige, niet-gedocumenteerde etentjes gaan op deze manier door. De afgelopen twee jaar was ik dat uitsloven (want dat is het soms) een beetje beu: een bijberoep, onze boven opknappen en de komst van een baby zorgden ervoor dat ik mijn huishouden niet (altijd) op orde had. Huishouden niet op orde is (voor mij) ook geen volk over de vloer. Ze zouden maar eens een stofje vinden op de vloer of op de kast!

Shitty dinner: de regels

Tot ik vorig jaar dankzij Charlie het concept Shitty dinner leerde kennen. Even de basisregels voor wie het ganse artikel niet wil lezen:

1. Je mag niet speciaal naar de winkel gaan voor dit etentje. Je maakt iets met wat je in huis hebt. Je serveert wat de kasten/koelkast de mensen schenkt.
2. Je mag niet opruimen, stofzuigen, wc’s poetsen of was plooien voor de mensen komen. Nee, ook niet de kussens van de zetel mooi uitschudden. Of de dekentjes in de zetel opvouwen. We weten allemaal dat die bij iedereen slordig in de zetel liggen. Jij woont er, je vrienden kunnen er best wel komen eten. Het is niet alsof ze van de grond moeten eten.
3. Je mag niets meenemen. Geen geurkaarsen, geen bloemen, geen flessen wijn, geen mooie kaartjes (niets waarvoor je naar een winkel moet gaan om die te kopen, jezus). Enkel jezelf.
4. Je mag je niet opkleden. Geen extra schmink, geen hakken, geen oorbellen die gaan hangen en waarvan uw oren pijn doen. Gewoon de kledij waarin je gewerkt of geluierd hebt die dag.
5. Geen zelfgemaakt dessert. Zelfgemaakte desserts op een weekavond serveren, is voor mensen die geen job hebben, het zien zitten om om 6u op te staan of mensen die Nigella Lawson heten, wij zijn geen enkele van die dingen.
6. Geen gsm’s, zeker geen smartphones. Want smartphones zijn zo niet shitty. En tijdens etentjes willen wij babbelen.
(bron: Charlie)

Het gezelschap

Ik geef toe: ik dacht er niet meteen aan om dit uit te testen op mijn ouders en ook Nieuwjaar leek me niet de ideale dag om dit concept te proberen. Kortom: ‘t ging er nooit van komen.

Uiteraard was dit zonder een bende zotte bloggers (ik heb het over (in willekeurige volgorde): Lieselotte, Renilde, Bert, Martine, Valerie en Sylvie) + wederhelften gerekend. Er werd een WhatsApp groep gestart, een eerste datum geprikt, een tweede WhatsApp groep gestart: het plannen was misschien niet zo shitty, maar vrijdagavond was het wel zover: wij zouden het shitty dinner concept uittesten.

De avond zelf

Lieselotte was meteen verkocht voor het concept en stelde voor om het bij haar te laten doorgaan. Shitty late (file!) belden wij aan bij Lieselotte en Pieter in Langemark. Even kort de feiten op een rij:

• Heb ik honger geleden? Neen!
• Had ik nog dorst om middernacht? Totaal niet!
• Heb ik stof gezien of een vuile vloer? Neen (en ja, de ‘grote’ lichten waren even aan, dus ik zou het zeker gezien hebben)!
• Was ik opgekleed? Fail: er was die dag nieuwjaarsetentje op het werk en ik had geen tijd om mij om te kleden. Sorry voor de mensen die pijn aan hun ogen hadden van de bling in mijn oren.
• Was de wc proper? Geen idee: ik heb een grote blaas.
• Heb ik mijn smartphone gemist? Tuurlijk niet.

Who gives a shit?

‘t Was natuurlijk niet bij mij thuis, maar ik vond het zalig en het was lang geleden dat ik nog zo’n ontspannen avond onder vrienden (ja, want dat zijn ze toch, right?) had. Het was alsof ik al een dag of paar dagen in weekendmodus was terwijl het slechts om enkele uren ging. De gesprekken gingen alle kanten uit: een uur over de vaatwas (die wij niet eens hebben) tetteren, Netflix lijstjes bovenhalen, piemels (of was het nu penis of andere West-Vlaamse termen waarvan ik niet weet hoe ik ze moet schrijven?). Ja, het passeerde allemaal de revue.
Het schoonste van al is dat ik een jaar geleden enkele van deze mensen nog nooit ontmoet had, laat staan ooit van gehoord had. En toch: ‘t was alsof we al jaren bij elkaar over de vloer kwamen. Stuk voor stuk fijne mensen, elk met hun verhaal en dankzij blogs en Instagram en Instameets (alle credit voor Renilde) zijn we daar vrijdagavond allemaal samen beland.

Smartphones heb ik die avond bijster weinig gezien. Ik heb tegen middernacht even mijn WhatsApp bekeken omdat ik toch wel een bezorgde moeder ben, maar al de rest kon mij worst wezen. Een verademing, echt waar. Ik heb ook gezien dat het anders kan, ik heb inspirerende verhalen gehoord en eigenlijk vond ik er maar weinig of niets shitty aan. Een winner die shitty dinner, trust me.

Als ‘gastvrouw’ beleef je een shitty dinner wellicht nog een beetje anders en Lieselotte schreeft dat hier neer. Ook Bert schreef vannacht lovende woorden over het concept. Ik zal mijn huis al proper maken voor de volgende editie: ah, wacht, neen, dat moet lekker niet. Heerlijk!

Ook zin gekregen in een shitty dinner na het lezen van deze blog post?