Afgelopen weekend nam ik nog eens de trein. Dat gebeurt wel vaker. Ik ben geen fan van met de wagen rijden, want dat bezorgt me veel te veel stress. Treinen daarentegen, vind ik best leuk: met de zon op mijn snoet, Starbucks in de ene hand, een goed boek in de andere hand. Wist je trouwens dat een wagon vol reizigers zowat de enigste plaats is waar ik een boek met omgevingslawaai kan lezen?
Nu, de trein nemen, dat is altijd fijn wanneer alles op wieltjes loopt. Dit weekend was dat eventjes anders. Normaal gezien verwacht ik me dan aan ongelukkige reizigers die te pas en te onpas nog maar eens een klaagzang opvoeren, maar nee, zaterdag was het net iets anders.
Ik voelde mij een echte bofkont want mijn treingezelschap bestond uit een drie positivo’s. De twee Italiaanse (?) dames rechts van mij tel ik voor alle duidelijkheid niet mee. Nochtans vind ik Italiaans een wreed schone taal.
Nee, het begon al toen de conducteur ons meldde dat we toch maar even een ander traject zouden nemen. Ik zag de ogen van de dame recht tegenover mij al fonkelen: ze was ervan overtuigd dat we onderweg in een partytrein zouden transformeren. De heren links waren al content dat we in Antwerpen zouden geraken, party of niet.
Zo ver is het niet gekomen. De trein hield halt in Mechelen waar ons een overstap wachtte. Weeral verbaasden mijn medereizigers me met de nodige animo: het zonnetje scheen dus die overstap zou ons wel deugd doen.
Wat een verademing was het om het openbaar vervoer te nemen met dit gezelschap. Ik schets de zaken nu misschien wat zwart-wit, maar meestal bevind ik me in de tegenovergestelde situatie. Het was een aangename verrassing dat ook andere mensen er in slagen steeds het positieve in alles te zien.
Op de terugweg vertaalde dat positieve zich onverwachts in een warme choco mét slagroom. Waar een afgeschafte trein al niet goed voor is.
Of zoals de dame in het gezelschap zei: “de trein, dat is altijd een beetje reizen”. En gelijk heeft ze.
ps: misschien wat raad voor de NMBS, een goede communicatie kan veel reizigersleed voorkomen
Leuk te lezen dat het ook anders kan! Sinds ik het lezen herontdekt heb vind ik (een beetje) vertraging met de bus ineens heel wat minder erg. En het kan ook onverwacht leuke gesprekken opleveren :-).
Het weer doet er inderdaad ook veel aan. Als het nu een sombere, regenachtige dag was, hadden heel wat mensen anders gereageerd wellicht…
Leuk om te zien dat sommige mensen er wel nog een positieve kant aan zien. Ik wou dat ik dat ook had gekund in de jaren dat ik naar Brussel pendelde. Ik ergerde me blauw aan alle vertragingen, afschaffingen, minder rijtuigen waardoor je als sardienen in een blik zat, … Brrr, sindsdien neem ik nog zelden de trein en dat terwijl ik vroeger de trein nochtans associeerde met vakantie en leuke dingen. Ik was ook altijd omringd door andere klagende pendelaars in Brussel. Misschien dat het in het weekend anders is en mensen dan sowieso meer de zonnige kant zien :-).
Mooi hoor, zo positief blijven.
Ik zou me al groen en blauw en paars geërgerd hebben! 🙂
Ik probeer zelf ook altijd positief te blijven. Of toch minstens niet te zagen. Meer tijd om te lezen, bij te praten met de #bff … Topritjes dan!