de lat ligt onder de zeespiegel

Twee streepjes: meer was er niet nodig om nog maar eens de planning overhoop te halen. “Planning” klinkt misschien wat fancy: ik heb het gewoon over mijn werk. Hoofdberoep om precies te zijn, want in mijn bijberoep had ik hierop al geanticipeerd. De eerste reportages staan pas in maart gepland. Initieel om mezelf even rust te gunnen, maar die rust is relatief natuurlijk. Bovendien is die keuze ook hoofdzakelijk door de aanwezigheid van dat stomme virus gemaakt.

De thuisploeg

Enkele dagen geleden vrolijkte Linde Merckpoel haar volgers op met een leuk filmpje. Een montage van allerlei mensen in de thuisploeg zoals ze die noemt. Met tips, maar ook met beelden uit het leven gegrepen. In één van de comments las ik als advies dat we de lat gerust wat lager mogen leggen. Dat zette mij aan het denken… Na vier quarantaines op een jaar tijd (eerste lockdown niet meegerekend) lag de lat hier al onder zeeniveau. Onze poetsvrouw is al sinds eind november afwezig dus reken zelf maar. Uitgerekend de periode met een quarantaine na hoogrisicocontact, gevolgd door een lange kerstvakantie. Twee weken in het nieuwe (school)jaar en bam: twee streepjes. Mijn koffiemok met “Kent Get” als slogan blijft op de eerste rij in de kast prijken. Proper is het hier niet, de wasmanden vullen zich, maar geraken met moeite terug leeg.

Over stof vergaren

Ergens in de herfst van 2021 heb ik besloten om de lat wat lager te leggen. Bij een volgende quarantaine heb ik niet gewerkt en daar voelde ik me ook niet schuldig over. Uiteraard voel ik wel de naweeën. In december werkte ik tot een gat in de nacht om alle fotoshoots op te leveren en ‘s avonds volgde ik mails voor mijn hoofdberoep op. Alle to-do’s schoof ik op naar dit jaar, een lijst waarbij ik amper de kans krijg om af te vinken. Mijn Swiffer is nog steeds een trouwe compagnon en als ik mijn ogen dicht doe, zie ik geen stof meer. Nu ligt er wel veel stof (de zon maakt het vandaag wat meer zichtbaar). Was stof vergaren een olympische discipline dan behaalde ik ongetwijfeld een gouden medaille.

We blijven positief

Woensdagavond mocht ik ook twee streepjes tellen, hoera! Administratief gezien perfecte timing (praise the Lord), maar voor de rest: blah. Emma heeft welgeteld één avond last gehad. Ikzelf ben ontzettend moe en mijn hoofd bonkt langs alle kanten van zodra ik maar een voet vooruit zet. Het klinkt misschien wat dramatisch, maar ik probeer uw inlevingsvermogen wat te helpen.

Isolatie en oliebollen

Een quarantaine duurt normaal gezien zeven dagen, maar Emma kan geen FFP2-masker op en dus is haar school onverbiddelijk: tien dagen isolatie. Maandag 7 februari mag ze terug naar de klas, moeder telt af. Ik moet er geen tekening bij maken dat het wat behelpen is. Behelpen met afhaalgerechtjes en diepvriespizza. Gelukkig een negatieve echtgenoot die alsnog oliebollen kon fixen voor me. Zelfs wanneer ze ziek is, verliest ze zelden haar eetlust (nvdr).

Omikak

Omikron is maar een verkoudheid. Het is overgemediatiseerd (net zoals alle coronastuff) en geeft de indruk dat rust niet nodig is. Hoeveel calls ik al gehad heb met positief geteste personen. In quarantaine ja, maar dan kan je toch wel werken? Ja, voor sommigen gaat die vlieger misschien op. Voor een ouder met een kind van vijf met haar eigen talentjes (zoals Martine dat zo mooi zegt), niet.

Hopelijk is dit nu de laatste keer dat ik mijn ei over dat virus kwijt wil. Ja toch, hé? Ondertussen is het van zetel, dekentje, Netflix, boek en thee met een vleugje ouderschap.

De lat ligt dus onder de zeespiegel en meer moet dat niet zijn.