Charlie (2014-2023)

Iets meer dan twee weken geleden namen we afscheid van Charlie. Het zat er al even aan te komen want hij was wat op de sukkel. De problemen hier en daar, vooral zijn gebit, stapelden zich op. Toch grijpt de dood je altijd op een onverwacht moment vast. Die keer waar je dacht: het komt misschien toch nog goed. Maar het mocht niet zijn.

Charlie vervoegde ons gezin in de zomer van 2014 samen met Lily. Het was een beetje zoeken in het begin want hij had een hevige puberteit. Ik herinner me dat hij eens aan mijn pols hing. Jawel, hanging by a wrist, of ging dat zo niet?

Die puberteit kan je gelukkig wat mee aanvangen en na die ingreep werd hij wel een pak rustiger. Al moest ik steeds als chaperonne fungeren wanneer we hem en Lily in huis lieten lopen. Die laatste was nogal een hevige, ook na haar puberteit.

Ze waren wel content met hun twee of wekten alleszins die indruk. In 2016 verwelkomden we nóg een gezinslid, maar daar waren ze niet altijd even tuk op. Wellicht ook omdat onze aandacht veel meer naar Emma ging dan naar hen. Al vonden we daar na een paar jaar wel balans in.

In de herfst van 2019 moesten we plots en heel onverwachts afscheid nemen van Lily, maar we vonden troost bij elkaar. Sedert dat moment werd Charlie veel rustiger en werd onze band hechter.

Toen de wereld drie jaar geleden op slot ging, was dat voor Charlie het beste wat hem kon overkomen. De kleuter in huis was er misschien te veel aan, maar de aandacht en het gezelschap compenseerden dat ruimschoots. We lieten hem vrij rondlopen, hij zat op mijn schoot terwijl ik werkte of lag op mijn bureau. ‘s Avonds mee in de zetel want we kwamen toch niet buiten.

Ook toen de wereld zich langzaam aan weer opende, deden we er alles voor om hem niet te veel alleen te laten. Onze thuiswerkdagen waren zo op elkaar afgestemd dat er altijd wel iemand thuis was. Onze eerste vakantie sinds de pandemie, vorige zomer, had hij het niet echt op begrepen. Het najaar was er ééntje van heel veel knuffelen en onze thuiswerkregeling verder op hem afstellen.

Het vele thuiswerk loonde zich ook in die zin dat ik heel snel kon zien wanneer er iets mis was. Konijnen zijn prooidieren en alertheid is geboden. Bijna elke situatie is dan ook kritiek. Sinds eind 2021 ging Charlie bijna maandelijks onder het mes voor problemen met zijn tanden. Ouderdomskwaaltjes. Ik ben blij dat ik ze heb mogen meemaken die kwaaltjes. Nooit was er een konijn zo lang in mijn leven.

Negen jaar is lang. Charlie was getuige van een heel intense passage in mijn, ons leven. Het is van optrekken aan de mooie momenten, maar het verdriet blijft intens. Veel ruimte voor verdriet is er niet in deze maatschappij en al zeker niet voor een huisdier. Ik heb na het inslapen die vrijdag de namiddag vrij genomen, maar de volgende dag ging het leven alweer verder. Het zit onder mijn vel en zal daar wellicht nog lange tijd blijven zitten.

Het is van in een leeg huis opstaan ‘s morgens. Telkens de deur goed dichttrekken, denken, hopend dat je toch nog achter ons huppelt. Het is goed kijken waar we stappen in de keuken, maar het is vooral leeg. Het is stil, heel stil. We zijn met drie en toch.. de stilte overheerst.

We missen je.

10 replys to Charlie (2014-2023)

  1. Zoveel mooie foto’s! Wij missen Harry & Bo ook. Bo is nu een maand geleden overleden en nog elke ochtend als ik de woonkamer binnenkom, wil ik haar begroeten. Jarenlange gewoonte die maar zachtjes zal slijten. Kleine vriendjes die we nooit gaan vergeten! ❤️

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.