blogboost najaarschallenge: kleine gelukjes

Ik loop wat achter met de BlogBoost najaarschallenge, maar soms komt het leven even tussen de dingen – vooral het bloggen dan. Toch wil ik de thema’s inhalen/afwerken want de challenge loopt nog tot in januari 2021! Dat is volgend jaar! Dat volgende jaar is deze week al.
Gek hoe snel en hoe traag tegelijkertijd een jaar voorbij kan vliegen.

de eerste lockdown

Ik moet er geen doekjes om winden: 2020 was pittig. De eerste lockdown in maart en april hakte er bij mij diep op in. Waar iedereen nog helemaal into het digitale aperitieven was en allerlei projectjes begon, zat ik heel diep. Kleine gelukjes zag ik niet – ik heb echt veel moeite moeten doen om uit dat dal te kruipen.
Hoe ik dat gedaan heb? Ik weet het niet… ik had een paar goede gesprekken (digitaal weliswaar) met vrienden en ik ben als een gek beginnen fotograferen. Het mooie weer, de zomer en wat meer vrijheid brachten soelaas.

weg uit dat diepe dal

Vanaf september bevonden we ons in een vrij normaal ritme omdat de school terug opstartte voor Emma. Voor mij/ons een game changer. Ik ging toen ook enkele dagen per week op kantoor werken om toch een gevoel van normaliteit te krijgen. Ondertussen zijn we aan een tweede, langgerekte lockdown bezig, maar zo voelt het hier niet echt. Ik kan er veel beter mee om ook al zijn de dagen donker, kort en somber. We mogen buiten vrienden zien en gaan wandelen, kunnen naar zee of naar een stad rijden en de musea zijn open. Ik mis het binnenstappen van een horecazaak wel, maar date nights waren nog nooit zo easy peasy als nu met take away bij onze favoriete adresjes. Alhoewel mijn man zich wellicht wat anders voorstelt bij een date night dan ik met een kop vettig haar en mijn pyjama aan, haha.

Om even terug te komen op die kleine gelukjes: in het voorjaar zag en vond ik ze niet. Toch ben ik een fotoproject gestart en maakte ik tijdens de eerste lockdown minstens één beeld per dag. Het waren vaak vrij sombere beelden – een beetje zoals mijn gemoed. Gaandeweg vond ik de kleine gelukjes terug.
In de huidige lockdown ben ik opnieuw met dergelijk project bezig. Ik zie het een beetje als mijn plicht als fotograaf om deze periode in ons leven in beeld te brengen. De toon van de huidige reeks is luchtiger en herbergt de vele kleine gelukjes die een dag met zich mee brengt. Vaak staan we er niet eens bij stil, maar ze zijn er wel hoor. Alleen moet je soms wat langer kijken om ze te zien.

Voor deze blog post cureerde ik enkele beelden van de maand november 2020 die voor mij kleine gelukjes waren. Er waren uiteraard veel meer kleine gelukjes dan deze selectie – ze zijn dan ook heel willekeurig gekozen.
Ik hoop dat jullie ze ook mogen vinden.

mijn kleine gelukjes: een bloemlezing

Mijn man die zegt: ‘ga maar eens alleen wandelen’. Op een zonnige dag ergens in de herfst. Heerlijk. Podcast in de oren en een kilometer of negen in de benen. Wij gingen voor corona ook vaak wandelen in het bos of aan zee, nu is het alleen wat intensiever. Voor mij ook de perfecte work-out.

Op een weekdag aan het werk zijn thuis (ah ja) en in de late namiddag deze mooie schaduw ‘ontdekken’ in de woonkamer. Dat is pas echt een klein gelukje.

Een klein gelukje meets er het beste van maken. Tijdens onze lunchpauze rijden we even over en weer naar IzyCoffee in Torhout voor lekker gebak van Chez Mariette en een overheerlijke koffie.

Van zodra het even droog is, gaan Emma en ik er op uit. Hier is Emma vol verwondering aan het kijken naar de ‘confetti’ in het bos oftewel de wind die zorgt voor een betoverend schouwspel van vallende blaadjes.

Nog nooit kreeg ik zo veel kaartjes in de bus als dit jaar. Zomaar, om mij even op te beuren of mij te laten weten dat er aan me gedacht wordt. Ik hou van kaartjes krijgen. Eén van de mooiste momenten van de dag is en blijft het open maken van de brievenbus en dat is al zo van toen ik het concept ‘post’ begreep. Op 21 januari vier ik mijn verjaardag, just sayin’.

Ik heb niet meteen groene vingers, maar gaandeweg worden ze toch wat groener. Deze stippenplant kreeg ik van Liese, het is één van haar plantbaby’s. Helaas is de moederplant recent overleden (RIP), maar deze baby doet het nog steeds heel goed. De plant is mooi en jeunt zich op zijn plekje op deze mooie kast die ik kreeg van mijn meme. Hij doet me ook denken aan de mooie vriendschap met Lieselotte die ik koester. In de ochtend valt het licht er heel mooi op en dan geniet ik altijd even van een blik erop.

De kerstboom opzetten, blijft een werk van een aantal dagen want de ballen moeten perfect hangen, maar eens hij af is, kan ik er uren naar kijken. Dit jaar kozen we voor een vals exemplaar aangezien we hem heel vroeg gezet hebben en hem nog eventjes zullen laten staan. Volgend jaar wil ik opnieuw een echt exemplaar, maar dit jaar is het extra hard en lang genieten.

Kunnen jullie in deze periode kleine gelukjes vinden of is het toch moeilijk(er) dan gedacht?