blogboost najaarschallenge: een blik achter de schermen

Voor het derde thema van de BlogBoost Najaarschallenge werd gepolst naar het reilen en zeilen achter de schermen van mijn blog. Ik vond dit best wel interessant om te lezen bij medebloggers dus gun ik jullie graag een blik in mijn blogwereld.

Ik blog al bijna twintig jaar (wel met een lange pauze tussen 2005 en 2011) en de manier waarop heeft doorheen de jaren toch een aantal veranderingen met zich meegebracht.

Hoe het begon

Begin jaren 2000 was bloggen nieuw en vooral “hot” in de Verenigde Staten. De focus lag op schrijven en zelf aan je layout prutsen. Ik schreef toen nog in het Engels en maakte mijn layout zelf met html en css. Het is ook een van de hoofdredenen waarom ik uiteindelijk een diploma in de ICT-sector behaald heb: waar bloggen zoal toe kan leiden, nietwaar?

Bij mijn comeback in 2011 bleef ik in het Engels schrijven, maar ondertussen waren er heel wat bloggers in ons land bijgekomen. Een aantal van mijn contacten dateren nog terug van begin jaren 2000, maar het gros van de bloggers die ik nu nog volg, is toch van toen ik opnieuw begon te schrijven, nu bijna tien jaar geleden.

Dan toch in het Nederlands

Ik heb altijd vrij persoonlijk geblogd en toen ik nog in het Engels schreef, deed ik er toch een pak langer over om een blog te voltooien. Het is uiteindelijk een van de redenen geweest om over te schakelen naar het Nederlands. Ook nu schrijf ik vaak persoonlijk en een idee kan eender waar ontstaan: omdat ik iets oppik uit de media, ik zag iets bij een collega-blogger, er zit mij iets dwars en het moet er uit, een challenge,… het zijn allemaal redenen om te bloggen. Vaak kom ik op een titel uit en dan is het even zoeken naar de woorden. Ik hou van het feit dat ik voor mezelf schrijf en niemand zit te wachten op die woorden. De foto’s worden bij de tekst gemaakt, heel soms is de foto the main character, maar het gebeurt nog zelden.
Leuk weetje: ik schrijf soms hele blogs in mijn hoofd, vaak in de auto. Ik rijd evenwel niet zo graag met de wagen en ben heel gefocust wanneer ik dit doe dus al die (mooie) teksten vergeet ik dan weer… Leuk, maar best wel frustreren weetje dus.

Vroeger schreef ik meer vanuit journalistieke hoek, als je het zo wil/kan noemen en ging ik op zoek naar de leukste adresjes, nam er foto’s van en schreef er een blog over. Daar ben ik mee gestopt toen iedereen hetzelfde deed en ik meer en meer mijn persoonlijk ei kwijt wou.

Samenwerken

Samenwerkingen zijn hier ook al de revue gepasseerd, maar tegenwoordig zijn ze heel beperkt omdat ze voor mij het spontane van bloggen wegnemen. Drie keer raden wat ik net tof vind aan mijn blog zoals hij nu is? Right, de spontaniteit die er mee gepaard gaat. Bovendien kruipt er (bij mij toch) veel werk in het schrijven en het nemen van foto’s en soms weegt het niet op tegen wat je er uit haalt of kan halen.

Ik heb geen planning en ik heb er nooit een gehad tenzij er ergens een challenge was, maar dan nog. Het zou zeker het spontane terug wegnemen en dat wil ik niet.

De ochtendstond heeft goud in de mond

Of waren het woorden? Bloggen gebeurt hier meestal ‘s ochtends. Ik ben een ochtendmens en de woorden komen beter uit mijn vingers in de vroege uurtjes. Terwijl ik deze post aan het schrijven ben, bedenk ik me hoe deze nu wel een uitzondering vormt. Alhoewel het ochtend is wanneer ik deze nalees en de tekst hier en daar wat aanpas of verbeter.
Schrijven gebeurt aan mijn bureau die in onze leefruimte staat en dat in complete stilte. Ik kan moeilijk tegen lawaai of zelfs kleine geluidjes (ik vermoed dat ik last heb van misofonie) dus er is nu niemand in mijn nabijheid. Neen, ook de tv in de achtergrond zou er te veel aan zijn. Met de komst van een kind werden mijn bloguren dus wel een beetje beperkter. Als de inspiratie er overdag is en de husband en dochter zijn in de buurt zou ik al eens mijn noise cancelling hoofdtelefoon opzetten, maar ik probeer het te vermijden: het voelt gewoon niet goed aan.
Dus: de foto die je ziet – als ik die niet neem, zit ik op de stoel in kwestie, meestal in mijn pyjama of peignoir, met een grote kop koffie waarvan ik vergeet te drinken en mijn ontbijt (fancy granola of boterhammen met speculoospasta – ik doe enkel mee met de crunchy variant) en zo tik ik er lustig op los, hopende dat mijn tekst afgewerkt is tegen dat Emma wakker is of de werkdag start.

Ik lees mijn tekst gemiddeld twee keer na: eerst omdat ik er linken in leg en een tweede keer het geheel in preview zoals het er uit zal zien voor de lezer. Na het publiceren, maak ik nog wat reclame op Facebook en hoop ik op wat interactie met andere bloggers in de commentaren.

Dankbaar

Dat laatste is voor mij nog steeds heel belangrijk. Bloggen/schrijven werkt therapeutisch en ik vond het al in 2001 geweldig hoe ik eindelijk gelijkgestemde zielen terugvond in andere bloggers. Een gemis dat ik in het echte leven toch wel ondervond. Ondertussen heeft mijn blog geleid tot hele mooie kansen en geweldige vriendschappen waar ik heel dankbaar voor ben.

Deze blogpost kwam tot stand dankzij de najaarschallenge van BlogBoost. Ga zeker even lezen bij mijn collega-bloggers om te weten hoe zij bloggen. Wil je zelf delen hoe jij blogt, schrijf er eens over of laat het weten via de commentaren op deze post.