Het is al even geleden dat hier nog iets verscheen. Bijna vier maanden om precies te zijn. Net zoals Tiny moet of wil vastellen dat er mij niemand mist want op een enkeling na wordt er ook niet gevraagd waarom ik hier zo lang weggebleven ben. Waarom ben je hier dan terug, vraag je je wellicht af. Omdat ik mezelf mis, hoe raar dit ook mag klinken. Ik mis het schrijven, een vorm van therapie voor mij (of ik ervaar het toch zo), maar ook de interacties met de lezers (op die dagen dat er dan wel iets verschijnt).

Inspiratie heb ik nochtans voldoende. Meer dan ooit en niet alleen om hier te schrijven. Ik ben en zou er dankbaar voor moeten zijn, maar het wekt ook wrevel op. Kiezen is verliezen, maar ik kies wel degelijk. Ik heb de voorbije maanden ook voor mezelf gekozen: genieten van een boek, van Emma, van Charlie en Lily (nog steeds te weinig). Blijkbaar loont dat en zorgt het voor zuurstof, die bij mij in de vorm van inspiratie komt. Vandaag heb ik een dagje verlof en laat ik me vooral niet leiden door keuzestress want what’s the point? Om 22u een halfuur lang door het Netflix-aanbod scrollen en dan maar gaan slapen want om 22u30 is het toch te laat om naar iets te beginnen kijken: waste of time. Ik kies en ik verlies. Vandaag heb ik gekozen om te bloggen en bij wijze van terugkeer doe ik dat met een As We Speak. Betekent dit dat er hier volgende week opnieuw iets verschijnt? Helemaal niet, tenzij ik ervoor kies.

Mijn ‘meest recente’ As We Speak dateert van november 2017 (!). Ik kan met andere woorden onmogelijk een relaas van bijna twee jaar samen gooien in deze editie. Het zal dus vooral een samenraapsel zijn van dingen die in mijn achterhoofd zweven of nog vers in het geheugen zitten. Here we go!

waar ik mee bezig ben

Een simpel antwoord: veel. Veel leuke en boeiende dingen, maar ook even veel bekommernissen en zorgen. Het is eigen aan volwassen zijn, denk ik dan. De tweede categorie (die van de zorgen) is ook ééntje die ik niet altijd wil of kan delen op het wereldwijde web. Ik heb een goed (offline) vangnet voor mindere momenten en ik maar daar gretig gebruik van. Of mijn Instagram er ééntje is dat enkel de leuke dingen toont? Ja, want ik probeer altijd positief te blijven en aan leuke momenten of herinneringen te denken. Daar is mijn Instagram een reflectie van. Ik heb hier nergens een foto album (of überhaupt foto’s) liggen van jaaroverzichten van verdriet. Neen, ik wil een foto album met leuke herinneringen doorbladeren en dat geldt ook voor mijn online representatie. Of het dan bij mij een fake boel is? Neen, want de leuke momentjes zijn écht echt (al durf ik wel even wat rommel opzij stampen als het niet past in het kader, maar verder dan dat gaat het ook niet, hoor).
Zoals eerder geschreven is er ook heel veel inspiratie en het bijhorende zoeken naar tijd om die uit te werken. Een uitdagend project op het hoofdberoep en fijne reportages in het bijberoep. Het was even zoeken naar balans (in combinatie met het gezin, niet te vergeten!), maar ik denk dat die de voorbije maanden wel ok was. Ik zeg wat minder vaak ‘ja’, maak misschien ook wat minder (of te weinig) reclame en maak het schema iets minder druk.

waar ik van geniet

Ik kan van veel dingen genieten, soms ook te veel. Uiteraard geniet ik van de momenten met mijn gezin, maar ik kan ook genieten van een productieve vergadering op het werk of de resultaten van een leuke fotoreportage.

Ik geniet ook te veel, of heb dit toch de voorbije maanden gedaan, van eten. Al is het moeilijk om er het woord ‘genieten’ op te plakken wanneer het over emo-eten gaat. Ik ben een echte emo-eter en als ik er op terugkijk wat ik allemaal naar binnen werk op zulke dagen. De weegschaal ging terug omhoog en als resultaat werd er nog meer gegeten. Sommige mensen begrijpen dit wellicht helemaal niet, anderen zullen zich zeker in mijn verhaal herkennen. Ik doe nu een nieuwe poging en werk hoofdzakelijk aan de mindset want die vormt de basis. Aanvullend probeer ik gezond en evenwichtig te eten en (nieuw voor mij!) te bewegen.

wat ik eet

Of hoe ik van het ene topic in het andere beland. Ik at dus heel veel brol, maar echt heel veel brol (hierboven een foto van de 2019-editie van het shitty dinner). De voorbije wintermaanden was ik bijna dagelijks aan het emo-eten en helaas is bijkomen in mijn geval een veel makkelijkere opgave dan afvallen. Gelukkig is de lente er en de zomer in aantocht en dan heb ik sowieso wat minder zin in ‘winterkost’ (ik bedenk me net dat er nog een hutsepotcolli in mijn diepvries zit, hm..). De koolhydraten probeer ik drastisch te minderen, maar zweer ik niet af. Ik eet ze gewoon niet elke dag, maar probeer maximum twee pastamomenten per week in te lassen. Aardappelen eet ik (bijna) niet, brood 1 tot 2 keer per week (is voor mij een hele opgave). Mijn grootste zwakte zijn de tussendoortjes en het afkicken er van. Voorlopig ben ik terug afgekickt van Lays Oven Baked paprika (#nospon), maar een handjevol en ik ben terug vertrokken. Echt verschrikkelijk.
Ik kocht de boeken van Delphine Steelandt (geen familie – ik heb een tussen-n – we wonen wel niet zo ver van elkaar) omdat ze leuke, eenvoudige recepten bevatten en ze ook niet drastisch is in haar manier van aanpakken. Ik kocht ook een aantal andere kookboeken voor de cheat days, al zijn vooral de chips voor de tv de grote cheater in mijn geval.

waar ik naar luister

Radio en Spotify (wij hebben een abonnement). Op de radio begin ik ‘s morgens met Joe (ik ben een grote fan van Sven Ornelis), overdag luister ik vooral naar Radio 1 en ‘s avonds luister ik naar Maarten & Dorothée op Qmusic.
Voorts wordt er hier ook vaak naar podcasts geluisterd. Mijn nieuwe wagen is uitgerust met alle shizzle die je je maar kan bedenken en dus kan ik ook in de wagen naar podcasts luisteren. Afhankelijk van mijn ‘mood’ is dat de ene keer een serieus onderwerp, de andere keer hou ik het heel luchtig.
Ik kocht ook de nieuwe Bear’s Den want ik vind ze nog altijd o zo geweldig en hun laatste nummer ‘Crow’ wordt wellicht dé schijf van het jaar (voor mij dan): wat een plaat!
Ik kocht een paar maand geleden ook een fancy koptelefoon van Sony met van die noise cancelling toestanden. Een dure grap (mijn man heeft er namelijk ook één), maar ik zou hem niet meer kunnen missen. Wat een verademing. Ik gebruik hem op het werk, maar ook thuis (terwijl Steven tv kijkt of met iets anders bezig is). Zalig om mij helemaal te kunnen afzonderen. Wat ik ben ik blij dat ik niet verder nagedacht heb en die gewoon gekocht heb.

wat ik lees

Het aantal boeken dat ik in 2018 las, was erbarmelijk. Ik geef mezelf elk jaar een leesdoel (zonder al te veel druk, hoor) en ik denk dat ik maar 3 van de 12 boeken gelezen heb. Hoe komt dat? Een mens maakt keuzes en ik koos vorig jaar opvallend vaak voor tv. Dit jaar iets minder. Ik kruip nu om 22u in bed, maar lees makkelijk nog meer dan een uur in een boek. Ik lees ook ‘s morgens voor het opstaan. Niet lang hoor, een paar bladzijden. Perfect om even tot rust te komen vooraleer een drukke dag zich aankondigt. Ik las deze tip op de blog van Emily en ik vind het een geweldige tip!
Momenteel ben ik bezig in de memoires van Michelle Obama en ik heb zelden geweten dat ik zo kon genieten van non-fictie. Ik kan al niet wachten om straks nog wat verder te lezen.

waar ik naar kijk

Een beetje Netflix, maar ik heb momenteel last van Netflix-moeheid. Ik lees in mijn vorige As We Speak dat ik toen naar Riverdale keek. Dat doe ik nog steeds, met een half oog op vrijdagavond want guilty pleasure en het zijn de laatste afleveringen met Luke Perry (may he rest in peace).
Wacht… in mijn laatste As We Speak heb ik het ook over Game of Thrones en hoe lang het nog duurt voor dat laatste seizoen op de buis komt. Ja, precies, zò lang is het dus geleden dat ik nog een As We Speak deed want ondertussen is GoT terug! Ik mijd vandaag alle (sociale) media zodat ik zeker geen spoilers lees vooraleer we vanavond kijken!
We hebben nu eventjes Telenet Play geactiveerd (met een maandje gratis dankzij Humo!) om GoT te bekijken, maar ik keek er ook al naar Sharp Objects (aanrader!) en pik af en toe een aflevering van Veep mee. True Detective seizoen drie is eveneens een aanrader (maar het eerste vond ik nog altijd beter) en Billions is ook leuk vertier (plus: Damian Lewis is een leuke bonus).
De Mol ben ik na twee of drie afleveringen afgehaakt. De eerste aflevering maakte geen goede indruk (wat is er met de regie en de productie gebeurd? een serieuze ‘budget cut’? en wat met de grootste spoiler als reclame te gebruiken (er is nog geen mol)? seriously?!) en het gezelschap kan me helemaal niet boeien. Dan dompel ik me op zondagavond liever onder in het leven van Michelle Obama.

wat mij happy maakt

Leuke plannen! En die zijn er in overvloed! Er staan leuke shoots op het programma, maar vooral veel muziek en vakantie. In juni ga ik met mijn high school besties drie dagen naar Londen want wij hebben kaartjes voor de Spice Girls! Enkele dagen later zal ik het aantal zweetparels kunnen tellen op de resterende jongens van Take That (ik zit op de zesde rij in het Kursaal van Oostende). Nog in juni is het van headbangen geblazen want dan vergezel ik mijn man naar Dream Theater en we hebben nog kaartjes voor Gent Jazz ook.

Deze zomer heb ik vier weken verlof waarvan we, net als vorig jaar, een tiental dagen naar het diepe zuiden van Frankrijk trekken. Aansluitend verblijven we een volle week in Londen samen met mijn ouders (mijn broer woont in Londen en mijn ouders hebben heel wat te vieren dit jaar). Ik ben echt benieuwd naar zo’n week ‘wonen’ in Londen en alles op het gemak verkennen want geen rush want we zijn er toch een week (weet je wel). We hebben er ook al zo veel gezien dat er geen druk (meer) is. Wie leuke tips heeft in Londen met onze (tegen dan drie jaar!) dochter, laat maar horen. Ook: een massage van Martine (beter bekend als Manutine). Ik heb er lang over getwijfeld, had een beetje schroom/drempelvrees, maar dat is allemaal verdwenen en het deed ongelooflijk veel deugd. Boek haar (again, #nospon)!

Zo, bij deze zijn jullie weer wat up-to-date met mijn levenswandel. Ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat, als jullie al de weg naar hier terugvinden, that is….