Het was even slikken deze morgen, kippenvel ook, toen ik het nieuws vernam over David Bowie. Ik zat nog maar goed en wel in de wagen en ik hoorde respectievelijk ‘ziek’ en ‘Bowie’. Geen haar op mijn hoofd die dacht dat de man overleden was, maar tien kilometer verder was het in de nieuwsupdate harde realiteit.
Ik kan de muziek van de man erg appreciëren, vooral de oudere nummers, maar ook zijn laatste albums. Geen idee waarom, maar gisterenavond besloot ik toch maar om even zijn nieuwe plaat te beluisteren want ik was er het voorbije weekend nog niet toe gekomen. Na het verschrikkelijke nieuws deze morgen toch een ietwat bevreemdend gevoel.
Onderweg naar het werk, na het horen van het nieuws, bleef iets in mijn gedachten hangen. Even later deze morgen gaf Jan Hautekiet tijdens zijn programma Hautekiet op Radio 1 die gedachte vorm. Er staat ons immers een gitzwart decennium te wachten, hoe pessimistisch het ook mag klinken.
Zij die in één adem genoemd worden met Bowie, ik denk maar aan The Rolling Stones of The Beatles, hebben ondertussen ook een leeftijd bereikt waarbij een overlijdensbericht hoe dan ook niet zo onverwacht meer is als pakweg tien, twintig jaar geleden.
Die gedachte voelt beangstigend aan. Onze helden die ook maar van vlees en bloed blijken te zijn. Gelukkig leeft hun muziek eeuwig voort…
Mooi …