Wordt het ‘fabulous’ of kabbelt het leven rustig voort zonder al te woelige golven? Het antwoord moet ik je voorlopig schuldig voelen. Voorlopig, ja.
Het afgelopen jaar las ik met interesse, misschien zelfs nieuwsgierigheid, de vragenreeks van mijn goede vriendin Lieselotte naar aanloop van haar veertigste verjaardag. Nog mensen die dat cijfer voluit geschreven minder in your face vinden? Mijn excuses voor dit korte intermezzo, maar ik las deze rubriek dus niet meteen met een half oog.
Toen ik enkele dagen voor haar verjaardag met haar aan het praten was, werd ik me opeens bewust van het feit dat ook bij mij die nieuwe voordeur slechts enkele maanden veraf was. Ondertussen spreken we over minder dan drie weken. Time flies, can you tell?
Ik zou liegen als ik zei dat ik er weinig belang aan hechtte. Al is ‘belang’ uiteindelijk een hele ruime definitie. Mijn dertigste verjaardag: daar hechtte ik zelfs te veel belang aan, in negatieve zin. Ik deed mezelf wel een citytrip cadeau want zo ben ik dan ook weer. Toen vond ik die leeftijd een echt kantelpunt met grote levensvragen. Die zijn uiteindelijk allemaal beantwoord geraakt en er huppelt ook een resultaat van door ons huis.
Die veertig daarentegen.. ik heb antwoorden, veel zelfs. Ondertussen ook weer extra levenservaring die op bepaalde vlakken wel kan tellen. Relativeren. Ik weet wat het is, met hoofdletter “R”. Nooit gedacht dat ik het zou kunnen, maar ik ben er expert in geworden. Het leven stuurt je natuurlijk ook in bepaalde richtingen: dat van mij liet me vaak geen andere keuze.
Bijna acht jaar geleden liet ook de ziekte van een leeftijdsgenote een diepe indruk op me na. We hebben elkaar nooit ontmoet, maar ik volgde haar vele jaren online. Tot de cirkel rond was of net niet. We keken allebei op tegen tram 3, maar daar stopte het ook voor haar. Sindsdien vier ik elke verjaardag nóg meer. Ik ben ook gewoon blij om ouder te mogen worden. Mijn ouders hebben het vaak over het weinig aantal mensen die nog overblijven in hun omgeving, maar ook ik zag de afgelopen jaren leeftijdsgenoten strijden, soms tevergeefs. Het doet je wel stil staan bij de dingen en in mijn geval is dat niet “even”. Neen, dat blijft plakken.
Laat maar komen dus, die 40! Ik open de nieuwe voordeur met veel plezier en hoop nog vele deuren te mogen openen. Helaas heb ik het zelf niet in de hand, maar ik zou graag gezond (in geest en lichaam) oud worden. Ik heb al veel mooie dingen meegemaakt, maar ik wil er vooral zo lang als mogelijk voor mijn dochter zijn. Hopelijk kan ik de zorg blijven delen en verder mooie momenten creëren, hoe klein die ook zijn.
Als alles goed gaat, trek ik die nieuwe deur in een ander land open. Aangezien ik na de middag geboren ben, kan dat al met een goed glas in de hand. Alleen opletten dat ik niet mors want sommige dingen veranderen nu eenmaal nooit.
Herkenbaar! Bij mij is de 40 nog een jaartje verwijderd, maar ik vind het toch ook wel een mijlpaal. Mijn 30e verjaardag vierde ik op citytrip, vooral omdat ik geen zin had in gezelschap van de vriendinnen die allemaal erg broeds werden, terwijl ik dat niet voelde. Het was een heel woelige periode, 40 lijkt rustiger te gaan worden, ik kan net als jij al beter relativeren en die grote vragen zijn min of meer beantwoord en spoken niet meer door mijn hoofd. Maar gezondheid komt nu inderdaad meer naar voren, mijn ouders worden een dagje ouder, hier en daar zijn mensen (ernstig) ziek. Je hebt gelijk, we mogen blij zijn dat we in goede gezondheid 40 kunnen worden. Alvast een dikke proficiat!
Veertig worden vond ik een (klein beetje) minder fijn; het was een soort vaarwel zeggen tegen een jeugd die er eigenlijk al geen meer was. Dat minuscule verdrietje was overigens geen lang leven beschoren, want wat zegt een getal uiteindelijk over je?
Achteraf gezien heb ik toen ook meer leren relativeren. Zulks vind ik nog steeds een fantastische eigenschap.
Ja, ik zag dat relativeren ook vaak terugkomen in de interviews van Lieselotte.
40 vond ik wat lastiger dan 30, maar inmiddels ga ik alweer naar de 45. Gek is dat, zo’n getal. Soms ben ik me ook wel bewust van mijn leeftijd, maar meestal niet. Gelukkig maar.
Dertig worden, daar keek ik serieus tegen op. Sindsdien heb ik ook best wel al wat antwoorden gevonden en zijn vooral mijn prioriteiten een pak duidelijker geworden. Doorheen de jaren heb ik ook wat rust gevonden. En misschien ook wel meer leren relativeren. Al kijk ik toch niet meteen uit naar die 40.