laatbloeier

Vijftien jaar geleden was ik een laatbloeier. Zo noemde ik mezelf toch. Was ik een échte laatbloeier? Ja en neen. Ik was er vroeg bij, zoals dat in de volksmond heet, een jonge vrouw worden bijvoorbeeld. Daarmee gepaard kwam er ook de interesse in het andere geslacht, maar dat bleef lang van één kant komen. Héél lang. Te lang?

Als kersvers twintiger was ik een laatbloeier, weinig zelfzeker, zoekend naar mijn weg in het leven. De liefde kon mij op dat moment nog een weinig boeien, ik zou wel een eeuwige laatbloeier blijven.

Toen bevond ik mij plots op het perron van het station in Torhout. Nog steeds een laatbloeier, op dat moment zoekend, maar zeker niet naar de liefde. En toch… daar stond hij dan.

Er volgde een jaar van verlangen, negeren en vriendschap. Tot die ene avond: we schrijven eind februari 2005. Er werden plannen gemaakt voor de week erop. Er waren ontzettend veel kriebels.

We schrijven 5 maart 2005. Iets voor middernacht was hij daar: die eerste kus. Mijn eerste kus. Zijn eerste kus. Bloeien? Dat deden we ongetwijfeld. Beter laat dan nooit.