weet je nog toen? #2

Vorig weekend en aan het begin van deze week kwam er een mentale klap, een hele harde. Ik heb veel geweend, ontzettend veel. Ik heb vanalles gevoeld: verdriet, angst, woede – het kwam er allemaal uit.
Ik ben niet de persoon die de negatieve kanten van het leven belicht. Ik hou die liever voor mezelf en mijn héél directe omgeving (en dan nog). Vorige week moest het er uit… Ik had in de eerste dagen al gemerkt dat schrijven helpt dus deelde ik ook deze keer mijn gevoelens.

Bizar, hoe je in deze periode maar al te goed merkt aan wie of wat je écht iets hebt. Ik kreeg hartverwarmende berichten, onverwachte post en ook een fijne babbel (via de telefoon, voor alle duidelijkheid): die zaken zorgden voor een vorm van perspectief want laat het nu net dat zijn waar we nu meer dan ooit een gebrek aan hebben. We tellen af, maar weten niet naar waar en wanneer.
Ik merk ook een verschuiving.. vorige week was iedereen nog aan de epero of Whatsappero en alle synoniemen die we maar kunnen bedenken, maar veel mensen krijgen het mentaal moeilijk.
Dankzij mijn vangnet heb ik het allemaal een beetje een plaats kunnen geven en datzelfde probeer ik nu voor andere te doen. Want het is niet evident wat Maggie van ons vraagt. Ze herhaalt het elke keer hoe veel ze van ons vraagt, maar het is ook echt veel.
Dat we niet op restaurant kunnen gaan, is niet erg. Ik kan (zelf) lekker koken en onze meest recente date night dateert wellicht van vorige zomer. Niet kunnen shoppen, lijkt me ook niet onoverkomelijk en het is nog eens goed voor mijn portemonnee ook.

Thuiswerken ben ik ondertussen ook al goed gewoon. Waar ik vroeger vlug even van mijn stoel kwam om iets persoonlijk aan een collega te vragen, bel ik die nu gewoon op met een video call. Na twee weken is dit zo vanzelfsprekend dat ik het zelf amper kan geloven.
Neen, als Maggie veel van ons vraagt dan is het wel om alle ballen in de lucht te houden. Ik zie mensen om me heen met een dessertvorkje met gigantisch veel hooi op en waarvan ik denk: dit komt niet goed.
Als het nu niet is, dan zal het na Corona zijn. Ik hoop dat ik verkeerd ben, maar ik weet dat het zo niet is.
Ik ben mijn werkgever ontzettend dankbaar voor de aangeboden flexibiliteit en hoe ongewoon het ook van mij is, ik heb beslist om toch wat gas terug te nemen zodat ik er wat meer voor Emma kan zijn. Week 1 was een try-out, week 2 bewees dat het gewoonweg slopend is. Hoe geroutineerd het thuiswerk ook al is, mijn kind een ganse dag voor tv zetten om het allemaal gebolwerkt te krijgen, voelt gewoon niet juist aan. Ik ben dus heel blij dat dit bij ons kan en mag.

In de week voor deze semi-lockdown woonde ik nog een lezing bij over “Spel en Ontwikkeling” bij kinderen. Ik heb al heel vaak aan deze lezing gedacht en over hoe kinderen spelen en over hoe wij nu ook hun gewoontes, al die niet bewust, overnemen. Ik zal er nog eens over schrijven want ik vond het zo boeiend dat ik het met jullie wil delen!

Ondertussen zijn we ook een pak wc-papier rijker en voelt een bezoek aan de supermarkt als een spelletje Tetris (deze vergelijking van Omdenken vond ik zo mooi dat ik hem hier overneem).
Vreemd ook: zo assertief als ik in het verkeer nooit was of ben, zo ben ik het wel in de winkel. Zelfverzekerd stap ik een gangpad binnen: ‘it is mine, bitch is here‘. Medeklanten kijken argwanend en schuifelen vlug weg, eigen kar in de aanslag om de “afstand” te bewaren.
De rit naar de winkel is mijn me-time en boodschappen doen in een naburige gemeente voelt als op vakantie gaan. Say what?!

Mag ik bij deze ook nog eens een warme oproep doen om de Buurderij op te snorren en de lokale handelaars te steunen? Ik ben al jaren een trouwe Buurderij-ganger en ga nu zelfs wekelijks.

Maar ik begon deze blogpost dus met het mentale welzijn. Wat mij de voorbije week écht geholpen heeft, was een kwartier me-time per dag. Die vul ik niet in met in een bad gaan liggen met gigantisch veel badschuim, die wordt ook niet ingevuld met lezen of tv kijken. Neen, ik fotografeer. Tijdens één van mijn slapeloze nachten was ik wat aan het scrollen door Instagram en vond ik een leuke challenge van een getalenteerde Nederlandse fotografe. De bedoeling is om gedurende 21 dagen een zelfportret te maken (wegens gebrek aan andere (gewillige) modellen). Op zondag haalde ik alle opdrachten in en sindsdien kijk ik reikhalzend uit naar de nieuwsbrief met de opdracht van de dag. Die valt meestal rond de middag in mijn inbox en dan denk ik wat na. De ene keer is het idee er vrijwel meteen, de andere keer is het even wachten, maar tot mijn eigen verbazing lukt het tot mij tot nu toe om elke dag vernieuwend uit de hoek te komen. Misschien dat ik ze hier eens deel, laat maar weten in de comments of jullie dat leuk zouden vinden.

Ik wil ook nog even stil staan bij het emotionele aspect van deze periode en hoe traumatiserend dit alles kan werken. Het woord “trauma” viel ook tijdens een telefoongesprek eerder deze week. We zien het nu nog niet, maar ik denk dat veel mensen, ikzelf inclusief, hier een soort van trauma aan zullen overhouden.
Dan wil ik ook vooral denken aan mensen die met een afscheid geconfronteerd worden. Want helaas sterven er nog steeds mensen waarbij de oorzaak helemaal geen Corona is. Chapeau hoe de naasten omgaan met verdriet. Het moet verschrikkelijk zijn dat je niet waardig kan of mag afscheid nemen.
Ik las hierover deze week nog een stuk in de krant: een jongeman had zijn vader ‘ontvoerd’ uit het ziekenhuis om toch nog afscheid te kunnen nemen. Het geweld dat hij erbij gebruikt heeft, keur ik zeker niet goed, maar ik begrijp zijn actie wel. Er moet toch een oplossing bestaan hiervoor, al is het maar een beschermend pak zoals een verpleegkundige draagt. Ik zie het misschien te simpel, maar in mijn omgeving zag ik al binnen twee gezinnen de onmacht van het niet kunnen of mogen afscheid nemen, laat staan elkaar steunen. Laten we ook eens aan deze mensen denken…

Mijn vorige post ‘Weet je nog toen? #1’ liep nog chronologisch, deze keer is het wat meer chaotisch. Een beetje zoals het leven nu, denk ik. Tijdens de week heb ik wat ideeën en die schrijf ik dan op en dan komen deze hier terecht (zoals het assertief zijn tijdens de boodschappen). Chronologie is echter zoek: ik weet amper welke dag we zijn omdat alles in elkaar over vloeit. Misschien is dat nog het meest confronterend van allemaal: hoe de lijn tussen alle rollen die we in ons leven hebben gewoon weg is.

Samen met jullie tel ik af en probeer ik er elke dag een beetje meer vrede mee te nemen dat dit aftellen tot nu toe geen perspectief kent. Als we samen zorg dragen voor elkaar, dan kunnen we dat aftellen misschien net dat tikkeltje aangenamer en draaglijker maken.

Afsluiten doe ik met een woord dat ik de voorbije dagen veel zag passeren: courage!