“Je kan toch niet anders dan (ook) vertragen?” vroeg een vriendin me onlangs. Een beetje retorisch misschien, maar ik beantwoordde toch de vraag. Positief.
Het was ooit anders
Het was ooit anders. Toen kon ik er niet genoeg van krijgen. Die ‘er’ slaat op vanalles. Ik ging werken, deed een bijberoep, had een druk sociaal leven, het kon niet op. Achteraf bekeken, was ik op dat moment aan het vluchten voor de (harde) realiteit. Kon het anders? Misschien wel, maar het is ook kwestie van tegen een muur te botsen. Ben ik er hard tegen gebotst? Wie weet, maar het kon wellicht ook veel harder.
Tot een diagnose van een burn-out is het nooit gekomen, maar ik denk dat ik vaak op het randje stond. Het was mijn verwerkingsproces, maar sommige zaken kan je nooit helemaal verwerken. Al ben ik er anders mee beginnen omgaan en dat loont. In mijn lijf, maar vooral in mijn hoofd. Vertragen en leven op het ritme van Emma. Hoewel ze er altijd stevig de pas in zet, zie ik mij genoodzaakt te vertragen. Dat vertaalt zich in een badritueel dat soms een uur in beslag neemt. Het is ook trager eten want ik voed zowel haar als mezelf. Het betekent drie uur lang rondjes lopen op de kinderboerderij volgens een parcours dat in haar hoofd zit. Ik zit er niet meer mee en vertraag lekker mee. Het gevoel dat ze begrepen wordt, is op die momenten onbeschrijflijk.
Keerzijde
Er is ook een keerzijde want vertragen vergt energie. Hoe contradictorisch dat ook klinkt. Als ik tegen 21-22u terug beneden ben, is het nog wat lezen of tv-kijken. Vaak te lang uiteraard en dan zit ik laat in bed. Het betekent ook weekends en vrije moment op een lager pitje zetten. In het weekend plan ik één iets. De andere dag hou ik vrij. Dat zorgt voor rust in mijn lijf en hoofd, maar soms voel ik nog flarden van opoffering. Ik ben er heel rigide in, het betekent dat de weekends tot half oktober quasi bezet zijn. Een offer, maar misschien nog meer een offer voor mezelf.
Het vertragen zorgde er het laatste jaar voor dat ik veel tijd had voor Emma. Ik merk dat aan onze band. Vorig jaar was ik na ons verlof leeggezogen. Blij om even in de gietende regen te gaan lunchen met de echtgenoot. Om haar even bij de grootouders achter te laten.
Nu mis ik ze. Ik mis ze op het werk en ik mis ze na een nachtje weg. Dat uit vertragen gemis zou voortvloeien, had ik nooit gedacht.
Gemis en vertragen. Het klonk ooit zo ver weg. Nu laat ik het niet meer los.
Trager maar immer voorwaarts 😍