“Vreemde titel voor een blogpost van iemand die haar quarantaine niet alleen doorbrengt.” Ik hoor het je al denken. En toch…
Ook al ben ik tegenwoordig 7 dagen op 7 en 24u op 24 met drie huisgenoten (man, konijn, dochter – dit is een chronologische volgorde, leek me meer dan redelijk) samen, toch voel ik me vaak eenzaam.
Eenzaamheid kan een mens op zoveel verschillende manieren overvallen, zo lijkt het wel. Het is ook een heel dubbel gevoel: hoe eenzaam ik soms ook ben, des te meer snak ik soms naar even helemaal alleen zijn.
In mijn jeugd en als jong-volwassene was ik eerder verlegen. Ik had wel een groepje vriendinnen, maar ik ging niet meteen de term ‘sociaal’ in mijn bio gebruiken. Alhoewel ik het misschien toch meer was dan ik denk. Ik had al pennenvriendinnen nog voor ik goed en wel kon schrijven, vond altijd wel vriendinnetjes op vakantie en met de komst van het internet had ik ook heel veel virtuele vriendschappen (die nu, bijna twintig jaar later nog steeds stand houden).
In feite was ik dus wel sociaal (zeker als kleuter), maar nog steeds balancerend tussen introvert en extravert. Ondertussen was ik toch een groot deel van mijn leven (ontzettend) verlegen. Ik incasseerde heel wat (pesterijen als kind, maar ook als volwassene), maar om één of andere manier heeft dit mij wel gesterkt.
Met de jaren (klinkt oud, hé) is die verlegenheid beginnen vervagen, zeker toen ik mama werd.
Net door het vervagen van dat verlegen zijn, merkte ik dat ik best wel extravert en een sociaal dier ben. Ik heb mensen nodig, tegelijkertijd ben ik ze liever kwijt dan rijk. Contradictio in terminis, iemand?
Een week of twee geleden belde ik nog even met een collega via Teams. Ze vertelde me hoe ze haar energie uit contacten, échte contacten met mensen haalt. Dat heb ik ook wel. Een schermpje doet veel, maar het vervangt helemaal die nood aan menselijk contact niet. Heel wat context gaat verloren, nuanceren is en blijft een strijd. Het geschreven woord kan pijnlijk zijn.
De voorbije jaren heb ik veel gehad aan al dat menselijk contact. Op de werkvloer: als lijm tussen de collega’s door het organiseren van allerlei activiteiten die het groepsgevoel moeten verstevigen, op stap gaan met vrienden of vriendinnen, mijn fotoreportages waar ik heel wat menselijk contact heb.
Al die dingen zijn nu één voor één weggevallen en dan wordt de eenzaamheid baas want mijn huisgenoten kunnen nu éénmaal bepaalde rollen niet invullen, hoe graag ik hen ook zie.
Gelukkig kruisen er af en toe wilde ideeën of mensen mijn pad en heb ik weer wat energie getankt om de volgende dagen/weken/maanden door te komen.
Zo startte ik deze week met FaceTime fotoreportages. Ik in mijn kot, het model of de modellen in kwestie in hun kot. Het was leutig – als immopornolover kwam ik helemaal aan mijn trekken – veel weg en weer lopen (door model in kwestie), ik goed kijken naar het huis om plekjes en de lichtinval te spotten en ondertussen niet vergeten om op het juiste knopje in FaceTime te drukken. Ik zal ze blijven doen: zolang we niet mogen fotograferen, meerdere sessies per weekend, van zodra we terug mogen fotograferen, maar social distancing in voege blijft, beperk ik ze tot één keer per week. Ze zijn gratis en voor niks en je leest er alles over op mijn website!
Tijdens mijn wekelijkse boodschappen zag ik na zeven weken nog eens een collega in het echt en ook gewoon tout court iemand die ik wat beter ken dan onze buren (sorry, buren). Dat ik misschien wat samengeschoold heb in de winkel en ook (veel) langer dan 30 minuten binnen was, kon me op dat moment niet schelen. Maar God straft onmiddellijk en op de terugweg van de winkel mocht ik de politie uitleggen waar ik naartoe ging. Uiteraard ging ik met de boodschappen naar huis en de agent in kwestie wenste mij nog een fijne avond. Of de vele wagens die we hier na 21u horen passeren ook van de winkel naar huis rijden, is nog maar zeer de vraag.
Op zaterdagavond steunden we nog eens de horeca en ging ik een diner afhalen in de zaak van een jeugdvriendin. We hadden elkaar al héél lang niet gezien en in de mails die aan de bestelling vooraf gingen, kwam het zelfs tot volgende uitspraak: “… waar Corona al niet goed voor is.”
Ik kan dus weer even verder, ik heb wat menselijk contact getankt (ook al zaten er twee winkelkarren of een (plexi)glas wand tussen).
Tegelijkertijd snak ik ook naar een uur helemaal alleen zijn: geen gejoel beneden horen, geen schuldgevoel omdat je man even naar de dochter kijkt of omdat jij zelf niet naar hem maar liever naar een scherm kijkt boven in de bureau…
Even helemaal alleen, zonder schuldgevoel. Zondagochtend deed ik een poging tijdens mijn ochtendwandeling naar de bakker. Helaas was ik ook dan niet helemaal alleen.. dan komen de gedachten weer piepen.
Eigenlijk voelde dat laatste heel normaal aan, want hoe alleen ik ook ben, die gedachten zijn er altijd.
Ik zit ook ergens op een rare grens tussen introvert en extravert :-). De extraverte introvert noem ik het wel eens, al is het op andere dagen dan weer meer de introverte extravert :-D.
Ik heb nooit van hokjes gehouden, maar toen ik meer las rond HSS (High Sensation Seeker), herkende ik mezelf daar heel erg in. En dat heeft voor mezelf ook wel wat geholpen om bepaalde dingen te begrijpen.
Uit een online tekst op hoogsensitief.nl:
“Je leeft met één voet op het gaspedaal en met één voet op de rem’. Het bizarre is, dat hier géén boeken over volgeschreven zijn. Terwijl, volgens Elaine Aron, de combinatie regelmatig voorkomt.”
En
“Als je een HSP bent én een HSS, kan het zijn dat het voelt alsof er intern twee personen continu met elkaar in discussie gaan. Het gevoelige deel, wat kiest voor rust, verstandig zijn en veiligheid en het HSS deel, wat op zoek is naar avontuur, spanning en risico’s.”
Ik weet niet of jij er jezelf in herkent, maar alleszins voor mij is dat vaak heel verwarrend. En ik heb gemerkt dat het mij tijdens deze tijden alleen maar meer verwart. En dan ontploft het hoofd wel al eens. Het ene moment is alles goed en het volgende moment huilen met de pet op.
Ik wens je veel goede moed toe, een dagje helemaal voor jezelf, maar waarop je dan alles mag doen wat je wil. Of dat nu een koffietje/theetje gaan drinken is, of gaan shoppen, reizen … en dat het allemaal snel voorbij mag zijn!