as we speak #8

Mijn vorige As We Speak dateert al van eind januari. Hoog tijd om jullie mee te nemen in het reilen en zeilen ten huize Steenlandt (en ook wel Van Ryckeghem) dus!

Waar ik mee bezig ben
Alleszins niet met 40 dagen bloggen. Ik hou wel van een uitdaging en schreef me anderhalve maand geleden vol goede moed in. Van die moed blijft ondertussen weinig over. De veertig dagen zijn voorbij en ik blogde veertig dagen lang niet. Blijkt dat de combinatie moederschap-werken-bijberoep en alle andere rollen (vriendin, zus, dochter, etc…) toch wel veel tijd in beslag nemen. Wanneer ik dan een moment vrij heb, komt het erop aan om keuzes te maken. Dan gebeurt het wel eens dat ik liever met een boek in de zetel kruip of wat tv kijk dan (weeral) voor mijn computer te gaan zitten. Aan inspiratie nochtans geen gebrek: dat betekent dat er jullie de komende weken nog heel wat leesvoer te wachten staat.
Maar we hadden het dus over uitdagingen. Tournée Minérale was een fluitje van een cent, Dagen Zonder Vlees was dat helemaal niet. Laat je niet vangen, want DZV is in feite “Dagen Zonder Vlees én Vis”. Ik schreef me in zodat ik mijn steentje kon bijdragen aan de groep die mijn werkgever opgericht heeft. Uiteindelijk heb ik toch minimum één keer per week helemaal vegetarisch gegeten en dat vind ik bijzonder straf. Sowieso wil ik dit verder volhouden want aan lekkere vegetarische receptjes nochtans geen gebrek.

Ik organiseer graag en misschien ging er wel een event manager of wedding planner aan mij verloren. Hoe dan ook, wanneer er op het werk gezocht werd naar vrijwilligers om het nieuwjaarsfeestje op poten te zetten, stelde ik me meteen kandidaat. Het werd een hele leuke avond! De collega’s werden ontvangen in een winters decor (denk: houten paletten, kaarsen, lichtjes, vuurkorven en een winterse playlist) voor de aperitief. Daarna gingen we met de lift naar het bovenste verdiep waarbij de temperatuur ook elke verdieping steeg. Op de bovenverdieping was het ondertussen 40°C en hadden we een zomers nieuwjaarsfeestje met een winter bbq! We huurden ook een photobooth, een schot in de roos!
Met de lente (alhoewel daar vandaag weinig van te merken valt) begint traditioneel ook het hoogseizoen voor fotografen (mijn fotografie website vind je hier). Ik kan en mag nog geen foto’s delen, maar ik was gezegend met de beste communicanten dit jaar. Instagram bleek trouwens een een inspiratiebron voor leuke locaties, wat dacht je van deze graffiti in Gent?

Waar ik van geniet
Uitstapjes! Begin maart sprak ik nog eens af met mijn twee beste vrienden uit het middelbaar. Niet al te simpel want ze zijn allebei de liefde naar het Antwerpse gevolgd. Maar goed, het is er dan uiteindelijk toch van gekomen en het werd een behoorlijk druk dagje met een eerste stop in Lier en daarna Antwerpen. Het is altijd leuk om even bij te kletsen met deze twee (check trouwens die geniepige photobomber!).

Enkele dagen voor Parijs-Roubaix kreeg ik een interessant telefoontje. Een bucket list-telefoontje zowaar. Afgelopen weekend bevond ik me dan ook in het hart van de koers. Ik heb veel te veel beeldmateriaal om dit hier terloops te vermelden. Jullie hebben met andere woorden nog een volledig verslag van mijn droomweekend te goed.

Zaterdag bezochten we de tentoonstelling Het verlangen naar Frankrijk van Michiel Hendryckx. Beelden van bekende en minder bekende plaatsen in één van mijn favoriete landen: Frankrijk. Ik wist dat de tentoonstelling plaatsvond in de Sint-Baafsabij, maar daar bleef het dan ook bij. We waren dan ook aangenaam verrast door het prachtige kader rond de tentoonstelling. De site ademt Frankrijk. Ik kan me voorstellen waarom Hendryckx net deze locatie koos om zijn werk tentoon te stellen.

Echt zo’n hidden gem, voor ons althans, in (bijna) hartje Gent. Even zag het er naar uit dat we ons bezoek zouden moeten uitstellen, maar het terrein bleek uiteindelijk toch toegankelijk met de kinderwagen.
Het boek van de tentoonstelling staat ondertussen torenhoog op mijn wish list! Aanrader!

Wat ik eet
Voor wie het nog niet wist: ik eet graag. Elke maaltijd, of het nu ontbijt, lunch of diner is, vormt voor mij een hoogtepunt van de dag. Er stond de afgelopen maanden dan ook heel wat lekkers op het menu.
Frietjes zal ik niet gauw ‘neen’ tegen zeggen op voorwaarde dat ze lekker zijn. Geloof het of niet: dat is lang niet altijd het geval. Ik kan dus best teleurgesteld buitenkomen bij een bezoek aan een willekeurige frituur.

Bij Frites Atelier was dat gelukkig het geval niet. Ja, ik heb veel geld betaald voor een bak frietjes van Sergio Herman, maar ik vond ze dan ook echt lekker. Knapperig vanbuiten, zacht vanbinnen, heet en mét schil. Misschien wel perfect of alleszins bijna. Voor mij dan toch!
Het moeten natuurlijk niet altijd luxefrietjes zijn. Op het werk organiseren we elke eerste vrijdag van de maand lunch op vrijdag. De editie van april was voor één keer ook vettige vrijdag.

Wij zijn niet bepaald fans van de Bosrand dus reden we richting Frituur Patriek waar we de omzet van die dag even de hoogte ingeduwd hebben. De bediening is er super en de frietjes overheerlijk!
Ik eet ook nog wat anders dan frietjes, natuurlijk. De afgelopen jaren ben ik een echt ontbijtmens geworden. Ik kan ontzettend genieten van een ontbijt of brunch.

Aangezien we met een pak januarijarigen op het werk zijn, organiseerden we opnieuw een verjaardagsontbijt voor onze collega’s. Het ontbijt ging door op een maandag: de ideale start van de werkweek!
Ook in het weekend maak ik graag tijd voor een uitgebreid ontbijt. Samen met blogvriendin Josefien ontdek ik de leukste ontbijtplekjes.

In maart spraken we af bij STAMcafé in Gent waar we van een heerlijke brunch genoten. Ook de locatie is prachtig! Ik kom hier zeker nog terug.
De mama van collega Julie vormde vorig jaar haar café in Oedelem uit tot een heuse bistrobar: Robette’s. Samen met Julie en twee andere collega’s gingen we op een zondagavond langs om eindelijk eens die lekkere gerechtjes te proeven. Ze stelden niet teleur!

Alleen: alles ligt zo mooi op het bord dat een mens moeite zou hebben om eraan te beginnen. Een aanrader om een avondje in een gezellig kader te tafelen!
Tijdens een uitstapje naar Gent enkele weken terug besefte ik dat het al meer dan een jaar geleden was dat we nog eens bij Ristorante Firenze (aan de Blandijnberg) waren. Dat is onze favoriete Italiaan waar we al meer dan tien jaar (ik zelfs al vijftien jaar!) langs gaan. Gelukkig hadden ze vroeg op de avond nog een tafeltje vrij en zorgden ze zelfs voor een ruime plaats voor de kinderwagen.

Ik bestelde, naar goede gewoonte, mijn favoriete pasta: spaghetti lupara.

Dit alles onder goedkeurend oog van Emma: ik kijk er al naar uit wanneer ze samen met ons aan tafel kan aanschuiven.

Waar ik naar luister
The usual: Spotify. En na bijna een jaar ben ik Bear’s Den nog lang niet beu gehoord. Integendeel zelfs: vorige week woonde ik hun optreden in de Vooruit bij.

Wellicht de laatste kans om hen in zo’n intieme setting aan het werk te zien. Een ijzersterk optreden waar ik muzikanten zag die nog écht genoten van op te treden.

Wat ik lees
Ik ben bijna halverwege mijn Goodreads challenge van dit jaar en dat wil wat zeggen. Ik geniet terug van een (goed) boek en laat er tv en bloggen voor. Vorige maand las ik De Val van Matthias M.R. Declercq. Een heel aangrijpend boek over het Scheldepeloton: een groepje wielrenners waarin vriendschap centraal staat. Vriendschap die veel te vaak door het (nood)lot wordt getroffen. Aangezien het waargebeurd is en over een groep renners uit dezelfde generatie als ik gaat, was het des te pakkender, ook al kende ik het verhaal in grote lijnen wel.

Tussendoor ben ik ook in Plan B begonnen, het nieuwste boek van Evi Renaux. Evi kennen jullie wellicht wel van haar vorige boek Life on sneakers. Begin deze maand mocht ik ook naar de boekvoorstelling van Plan B: een verslagje lezen jullie gauw op de blog.

Waar ik naar kijk
We werden de afgelopen weken serieus verwend door de Belgische tv-zenders. Steven en ik zaten elke maandagavond paraat voor De Mol (leve uitgesteld kijken (baby) en digitale detox (omwille van uitgesteld kijken)). Ik nam er ook nog eens Blind Getrouwd bij en mijn absolute favoriet van dit tv-seizoen: Hotel Römantiek! Op de blog van Bert las ik trouwens een geweldige blogpost (persbericht) over die laatste. Zoveel hartjes voor Jos en Rosa. Maar natuurlijk ook voor alle andere deelnemers. Hun geweldige verhalen en oneliners zullen me nog lang bijblijven.
Er was ook veel koers op tv. Niet zomaar wedstrijden, maar programma’s gerelateerd aan de koers. Alles voor de Koers op Eén stak er hier toch wel bovenuit. Van mij mogen ze elk jaar zo’n programma maken.
Reizen Waes blijft hier ook een topper. Wat maakt die Tom Waes toch geweldige televisie!
Al die programma’s zorgden er wel voor dat Netflix de laatste maanden op een bijzonder laag pitje staat. Ik ben ook niet meer zo into een serie. Ik kijk wel uit naar het laatste deel van seizoen zeven van Pretty Little Liars, maar dat wordt wellicht nog even wachten. The Vampire Diaries (ja, ik kijk/keek hier naartoe) volg ik al een tijdje niet meer, maar ik bekeek toch de series finale. Mooie afsluiter van acht seizoenen.
Mocht iemand nog tips hebben voor leuke Netflix series: laat ze gerust achter in de comments!

Wat mij happy maakt

Mijn gezin! Emma is zo’n geweldige baby en het is echt fijn om haar te zien opgroeien. Na een lange winter (voor zowel zij als ons) maken we eindelijk terug uitstapjes met ons drie.
Ze is natuurlijk nog heel klein, maar toch begin je al wat dingen te zien. Herkenbare dingen. Emma observeert graag en lijkt me ook heel leergierig. Allemaal dingen die Steven en ik bij onszelf herkennen.


Een aantal weken terug namen we haar mee naar FACTS. Steven brengt bijna jaarlijks een bezoekje aan deze beurs en deze keer gingen Emma en ik gewoon mee. Slapen deed ze niet, maar ik kan haar moeilijk ongelijk geven met al de figuren die daar rondlopen.
In februari (ja, toch?) sneeuwde het nog eens. Wellicht de enigste sneeuw die we afgelopen winter gezien hebben. Ik heb sneeuw altijd geweldig gevonden. Ook als kind was het altijd feest bij het aanschouwen van een wit tapijt bij het opstaan ‘s morgens vroeg.
Ik ben dus vlug in mijn pyjama naar buiten gelopen om dat pakje sneeuw op onze haag vast te leggen! Voor ik het goed en wel besefte, was het alweer gesmolten.

Hoewel we in onze familie Pasen niet echt vieren, blijft het één van mijn favoriete feestdagen. Wellicht omdat in die periode van het jaar zowat alles rond konijnen draait. Al vind ik die paaseitjes ook wel leuk. Ik heb er ondertussen genoeg gegeten dus eigenlijk was het maar goed dat er geen meer te vinden waren in de winkel!
Aangezien Pasen vorig jaar in onze verbouwingen viel, werd er niet versierd. Dit jaar kocht ik pastelkleurige eitjes bij Flying Tiger. Met mijn Bloomon vaas en een tak had ik gauw een leuk Paastafereeltje in elkaar geknutseld.

Dat was het dan! Een hele boterham, maar het gaat dan ook over drie maanden.

Hoe gaat dat nog met jullie?