2016 in 12 beelden

Het is alweer een weekje geleden dat we het nieuwe jaar ingezet hebben. Meteen ook het perfecte moment om voor een laatste keer op het jaar 2016 terug te blikken.
Ik zal het niet ontkennen, voor mij (ons) was het een topjaar. Enkele jaren terug had ik nooit kunnen vermoeden dat ik mama zou worden en hoe leuk ik dat wel zou vinden. Het voorbije jaar stond dan ook vooral in het teken van mijn zwangerschap en de geboorte van Emma. Er waren heel wat minder uitstapjes want we verbouwden ook onze bovenverdieping, maar ik maakte toch het één en ander goed met een tweedaagse naar Londen in oktober.
Op professioneel vlak kon ik als fotograaf niet zoveel opdrachten aanvaarden en dat hoop ik dit jaar ruimschoots goed te maken. Gelukkig had ik ook na mijn zwangerschapsverlof nog een aantal opdrachten in het vooruitzicht. Eén van de beelden die ik toen maakte, haalde ook deze reeks. Tijdens de fotosessie merkte ik hoe hard ik mijn fotografiewerk gemist had in de maanden ervoor!
De mosterd voor de titel van deze blogpost en de reeks haalde ik bij Josefien (waarvoor dank!). Foto’s van mijn iPhone zijn er niet bij. Door die reeks gaan was echt wel onbegonnen werk!

In 2016 ging ik net iets vaker met mijn ouders op stap. Steven heeft een pak minder verlof dan ik en aangezien zij toch vaak naar dezelfde events als ik gaan, maak ik graag gebruik van taxi daddy. In het voorjaar waren we paraat op de Oude Kwaremont voor de E3 Harelbeke. Ik dacht toen nog dat het de laatste keer zou zijn dat ik Fabian Cancellara in actie zag, maar niets was minder waar. Dit beeld is trouwens heel typerend voor mijn papa: met een goede trappist op een leuk adresje wachtend op de passage van de renners. Dit leuke adresje is trouwens In ‘t Palet bovenop de Oude Kwaremont. In het wielerseizoen een topadresje, maar ook daarbuiten. Er is een ruim terras met een prachtig uitzicht over de streek en je kan er lekker eten.

Jarenlang had ik maar één doel: mijn man en Fabian Cancellara samen op de foto krijgen. Nogal wat mensen noemen Steven Fabian vanwege dezelfde looks en ik wou dat natuurlijk op beeld. Na zijn laatste Ronde van Vlaanderen nam hij nog even tijd om zijn Belgische fanclub vaarwel te zeggen in Oudenaarde. Voor ons een uitgelezen kans om eindelijk deze foto te maken!

Als fotograaf heb ik er het ontzettend moeilijk mee dat ik mijn leven niet op afstand kan bekijken om het dan vervolgens op beeld vast te leggen. Gelukkig is er tegenwoordig de front-camera op mijn iPhone, maar die kan in de verste verte niet tippen aan andere foto’s natuurlijk. Vandaar dat ik op belangrijke momenten een fotograaf inschakel, liefst met een gelijkaardige stijl als die van mezelf natuurlijk. Die vond ik in Silvie Bonne. Zij nam ook een aantal portretten aan het einde van mijn zwangerschap. Ook al mis ik die bolle buik niet, ik kijk er graag nog eens naar terug. Velen hebben het altijd over de pregnancy glow en die bestaat echt wel, hoor! Mijn huid was nooit makkelijker en mijn haar viel 9 maanden lang zoals het moet vallen. En dan heb ik het nog niet over de natuurlijke glans gehad.

De eerste foto van Emma. Uiteraard kan deze niet ontbreken. De een noemt dit het mooiste moment van zijn leven, de andere zegt dat er wel mooiere momenten zijn. Ik sluit me aan bij de eerste groep. Het is onbeschrijflijk wat je voelt wanneer je eigen kind geboren wordt. All the feels, maar dan voor echt!

Ik moet het toegeven: de eerste dagen na de geboorte was ik precies wat in een roes. Het was allemaal zo overweldigend, maar ook druk. In de materniteit heb je weinig rustige momenten. In de voormiddag is het een stormloop van dokters, kine, etc… en in de namiddag is er bezoek. Om 16u30 komen ze trouwens al langs met het avondeten (euh, hallo?). Waar ik toe wou komen… Die eerste dagen dacht ik weinig aan foto’s maken en eens thuis wat het echt zoeken. Toen ik deze foto voor haar geboortekaartje maakte, moest ik echt wel een knop omdraaien en dit als werk beschouwen. Anders lukt het gewoonweg niet. En de rol van mama én fotograaf is echt niet te onderschatten. Maar wat ben ik blij met het resultaat. Ik hoop dat Emma dat ook is wanneer ze ouder is.

Nog een foto genomen door Silvie Bonne. Toen Emma 12 dagen was, kwam ze bij ons thuis langs voor een fotosessie. Kwestie van ook eens een foto van moeder en dochter te hebben die geen selfie is!

In de eerste weken na de geboorte mocht ik nog een aantal keer de knop omdraaien toen onze ouders op bezoek kwamen voor een fotosessie. Deze foto van mijn mama en papa met Emma in haar kamer vond ik echt super mooi. Trotse grootouders (voor de eerste keer) en een hele mooie foto van mijn mama en papa tout court. Voor Kerst kregen ze trouwens een fotoalbum cadeau met de foto’s van deze sessie.

Ze zeggen vaak dat je nooit een huisdier mag halen dat er hetzelfde uit ziet als één van zijn of haar voorgangers. Drie jaar geleden lapte ik hier mijn laars aan toen Lily ons samen met Charlie kwam vervoegen. De kleur van Lily vind ik voor een konijn nog altijd één van de mooiste kleuren. Ze kan ook zo goed poseren als ze een beetje wil meewerken (wat meestal wel het geval is, hoor). Dit jaar probeer ik toch wat meer tijd voor hen vrij te maken want sinds de komst van Emma merk ik dat ze het niet altijd even fijn vinden dat de aandacht nu wat meer verdeeld wordt.

Mijn man snapt dit niet zo goed, maar ik heb op regelmatige basis nood aan een weekendje weg. Liefst van al richting een bruisende stad. Ik doe er meestal tonnen inspiratie op en geniet er echt van rond te kijken en het nemen van foto’s. In oktober ging ik samen met mijn ouders op bezoek bij mijn broer, die tegenwoordig in Londen woont. Ik geniet nog steeds na bij het zien van de beelden en kan al niet wachten tot een volgende keer. Al moet ik toegeven dat ik Parijs wel een beetje mis tegenwoordig.

Op mijn werk waren we het afgelopen jaar met maar liefst drie dames tegelijk zwanger. En een mannelijke collega werd ook nog eens papa! Ik mocht zo kort na de geboorte van Morris het prille gezinsgeluk van collega Julie vastleggen. Deze foto hangt ondertussen bij hen thuis aan de muur. Altijd leuk om je eigen werk bij iemand aan de muur te zien hangen! Dit beeld is trouwens echt wel mijn stijl: zo natuurlijk mogelijk en graag met natuurlijk licht aub!

Elke weekverjaardag en elke maandverjaardag neem ik een aantal foto’s van Emma. Neen, ik zal dit niet tot haar achttiende blijven doen. Het is de bedoeling om dit in het eerste jaar te doen. Af en toe loopt deze fotosessie wat uit zoals die keer in november. Dit is hoe we onze meid het best kennen: altijd vrolijk en een echte speelvogel!

Ik nam in december heel wat foto’s, maar deze van Oudejaarsavond vond ik echt wel de leukste. Het is vooral de symboliek achter het beeld die het hem doet. Op Oudejaarsavond 2015 gingen we ‘s avonds immers voor het eerst een kijkje nemen naar Emma bij de gynaecologe. Een jaar later zat ze al mee bij ons in de zetel om te aperitieven. Het ultieme bewijs dat 2016 echt wel voorbij gevlogen is.

Hopelijk was ook voor jullie 2016 een topjaar. Zo niet, dan gaan we gewoon voluit voor 2017!